Ścigacz.pl

Niedawno prezentowaliśmy Wam gamę motocykli crossowych szwedzkiej Husqvarny na rok 2015, dziś natomiast bierzemy na warsztat maszyny enduro.

Wydawać by się mogło, że najnowsza flota rajdówek Huski to przede wszystkim klony endurowych KTMów. Jest w tym dużo prawy, ale to nie jest pełny obraz sytuacji. Szwedzi co prawda opierają swoje nowe modele na technologii wypracowanej przez KTMa, ale w wielu obszarach wykorzystują swoje doświadczenie wyniesione z pracy z Husabergiem. Dotyczy to przede wszystkim ergonomii, zastosowanych komponentów oraz ustawień zawieszeń i jednostek napędowych.

Jeśli chodzi o zmiany na rok 2015… z ręką na sercu przyznać muszę, że są generalnie rzecz ujmując kosmetyczne i sytuacja trochę wygląda tak, jak w przypadku endurowych modeli KTMa na 2015, które jakby tkwią w oczekiwaniu na rewolucję, którą przyniesienie Euro4…

Jeśli chodzi o zmiany na przyszły sezon, to we wszystkich modelach enduro zmieniły się ramy pomocnicze, kryjące w sobie airbox. Teraz mają być wytrzymalsze i bardziej szczelne. Nowe są zestawy przyrządów pokładowych, zmieniono osłony na dłonie, obicie siodła i rzecz jasna – malowanie i plastiki. Huski korzystają obecnie z widelców 4CS, a tylne zawieszenia wyposażono w system dźwigniowy, zapewniający lepszą trakcję, niż KTMowski PDS. Jest jeszcze kilka drobniejszych zmian w poszczególnych modelach, ale o nich przy okazji krótkiej charakterystyki poszczególnych modeli.

Husqvarna TE 125 – Entry level do wyczynowego enduro. Zasada numer jeden w przypadku tego motocykla, to utrzymanie silnika na wysokich obrotach. Jeśli tylko będziesz w stanie dopilnować, aby seta pracowała cały czas w rezonansie, reszta jest już prosta. 125-tka bardzo łatwo się prowadzi, wykazuje się też niezłą dynamiką i można spokojnie atakować tym sprzętem najtrudniejsze przeszkody. Jeśli jednak dopuścisz do spadku obrotów, w piachu bardzo łatwo zdławić silnik, a próba dynamicznego przyspieszenia kończy się smutnym buczeniem gdzieś spod baku. TE 125 to oczywiście idealny motocykl do nauki enduro, ale także dzięki zastosowanym świetnym zawieszeniem to bardzo konkurencyjny sprzęt do rywalizacji w klasie E1.

Husqvarna TE 250 – To moja faworyta. Jak dla mnie to absolutnie rewelacyjny motocykl. Dwusuwy enduro (poza TE125) mają teraz elektryczny rozrusznik, co bardzo ułatwia odpalenie motocykla podczas walki w ciężkim terenie. Super charakterystyka silnika jest bardzo wygładzona dzięki nowemu ustawieniu zaworu wydechowego i nowym mapom zapłonu. Nie wierzcie w bajki o dwupakach działających w trybie 0-1.  Napęd ćwiary nie jest tak agresywny jak jego odpowiednik w MX, dzięki czemu w szerokim spektrum warunków terenowych (piach, kamienie, korzenie itp.) silnik reaguje pewnie i bez szarpnięć. Nowe zawieszenie 4CS zostało stworzone z myślą połącznia komfortu oraz precyzji. Charakterystyka tłumień jest po prostu znakomita, zawieszenie jest bardzo czułe i w przypadku ustawień fabrycznych działa tak dobrze, że dla kierowcy o mojej wadze nie potrzeba specjalnych poprawek. Maszyna prowadzi się bardzo lekko, jest w niej dynamika typowa dla dwusuwa, przez co TE 250 sama przelatuje przez nierówności, korzenie, kamienie których było pod dostatkiem na pętli enduro. Wystarczy jej nie przeszkadzać. W mojej ocenie to najlepszy obecnie dwusuwowy motocykl enduro na rynku.

Husqvarna TE 300 – Gabarytowo jest to ten sam motocykl jak TE250 i kryje w sobie wszystkie walory 250-tki. Tyle tylko, że mocy jest więcej i jest ona dostępna wcześniej. 300 zbiera się już z samego dołu, a wysoki moment obrotowy jednostki napędowej połączony z lekkością sprawia, że tym sprzętem można zaatakować każdą przeszkodę. Właśnie dlatego, 300-tki to ulubiony wybór specjalistów od extreme enduro. Dla hobbystów i amatorów jest to jednak sprzęt zbyt mocny – chwila nieuwagi i potrafi odgryźć głowę swojemu właścicielowi.

Husqvarna FE 250 – Czterosuwowa ćwiartka ma w wydaniu na rok 2015 zmienione (dłuższe) przełożenie 6 biegu, co zapewnić lepszą trakcję. Ponadto modele FE 250 i FE 350 otrzymały sprzęgła DDS wraz z osprzętem Brembo, co oznacza dla użytkownika lżejszą i precyzyjniejszą pracę tego podzespołu. W praktyce największymi zaletami 250-tki są jej niska masa i niesamowita poręczność. Maszyna prowadzi się bardzo precyzyjnie i sterowanie nią jest inspirująco łatwe, nawet dla poczatkujących. Niestety mocy jest ciut za mało, co było szczególnie widoczne na piaszczystych odcinkach, gdzie FE 250 po prostu zostawał w tyle za innymi maszynami. To idealny sprzęt dla osób, które na swoim terenie mają mało długich prostych, muszą natomiast stawiać czoła ciasnym leśnym szlakom, manewrówkom między drzewami i technicznym próbom.  

Husqvarna FE 350 – podobnie jak w przypadku crossowego modelu FC 350 jest to idealne połączenie zalet klas 250 i 450. Na usta ciśnie się porównanie z dwusuwowym modelem TE 250, czyli z idealną kombinacją mocy i poręczności. 350-tka oferuje perfekcyjną reakcję na gaz, dokładnie taką ilość mocy jaka jest potrzebna. To wszystko podane jest w stabilnym i dobrze ustawionym podwoziu. Nawet przy nerwowym operowaniu gazem motocykl idzie jak po sznurku, niemal telepatycznie odczytując intencje kierowcy. To idealna maszyna na praktycznie każdy rodzaj terenu i osobiście, ani trochę nie jestem zdziwiony, że 350-tki to najlepiej sprzedające się endurówki zarówno w ofercie KTMa jak i Husqvarny.  

Husqvarna FE 450 – To nie jest wóz dla początkujących. Cholernie mocny, ale jednocześnie lekki i poręczny. Jak na warunki w Szwecji w których testowaliśmy motocykle (gęste lasy, luźne podłoże, duża ilość korzeni i kamieni) 450-tka miała jak dla mnie trochę za dużo mocy (albo za mało miejsca dla siebie do rozwinięcia skrzydeł). Przy moim braku objeżdżenia na dużym czterosuwie powodowało to nerwowe zachowanie motocykla. FE 450 to bardzo szybka fura, która trochę dusiła się na wolnych pętlach, po których jeździliśmy. Odkręcając mocniej byłem w stanie zapiąć maksymalnie 3 bieg… To motocykl dla ludzi, którzy naprawdę wiedzą co robią. Duży nadmiar mocy w lekkiej i poręcznej budzie sprawia, że maszyna kryje w sobie ogromny sportowy potencjał, ale też stawia wysokie wymagania kierowcy.

Husqvarna FE 501 – To generalnie rzecz biorąc rozwiercona i mocniejsza wersja 450-tki. Mocy jest tutaj tyle, że 501-kę spokojnie można by wykorzystywać do wynoszenia satelitów telekomunikacyjnych na orbitę okołoziemską. Osobiście nie jestem w stanie wskazać kto, poza zawodnikami z wysokiej półki, mógłby z tej endurówki zrobić sensowny użytek. Wspaniała maszyna, ale adresowana do bardzo wąskiego i wyspecjalizowanego kręgu odbiorców.

Reasumując – Husqvarna została w roku debiutu znakomicie przyjęta przez rynek. Co ważne stało się tak nie dzięki błyskotliwemu marketingowi i męczącym chwilami odniesieniom do tradycji, doświadczenia i historii marki. Nowe Huski zostały wyssane z salonów przez miłośników enduro dlatego, że są to świetne, szalenie konkurencyjne motocykle. Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że to maszyny lepsze od swojego austriackiego pierwowzoru, które w wydaniu na najbliższy sezon zostały dodatkowo dopracowane. To oznacza, że kolekcja 2015 nie będzie długo czekała na chętnych w salonach… 

Dane techniczne modeli Husqvarna Enduro 2015