Długie dystanse, kiepskie lokalne drogi, ubocze cywilizacji, obładowanie bagażem, ale także codzienne dojazdy do pracy - Pan America 1250 ma odnaleźć się w każdej z tych sytuacji. Odbywająca się w Czechach prezentacja nowego modelu dała nam obraz tego, jak w Milwaukee wygląda pomysł na motocyklowego wszędołaza.

Zacznijmy od tego, co najbardziej zewnętrzne, czyli aparycji. Mnie osobiście wygląd nowego motocykla nie porwał, ale… na żywo maszyna wygląda zdecydowanie lepiej. Wręcz dobrze. Nie będziemy zatem dyskutować o gustach bo to temat bardzo osobisty, ale wspomnę, że dobre wrażenie na żywo utrwala wysoka jakość wykonania i dbałość o detale, przy czym trudno oczekiwać, aby w przypadku maszyn z logiem H-D wyglądało to inaczej.

Elektronika jest bardzo rozbudowana. Jest tutaj wszystko w kontekście systemów wsparcia kierowcy. Kontrola trakcji, ABS do hamowania w zakrętach, przeróżne tryby pracy, aktywne zawieszenie w wersji Special, nawet system obniżania motocykla na postoju (działa!) i jeszcze więcej. Wszystko, ale nie ma quickshiftera i downshiftera.

Silnik pracuje w tak wielu trybach i oferuje tak dużo opcji ustawień, że trudno mówić o jego charakterze. Po prostu wybierasz tryb, który Cię interesuje i jeśli chcesz cisnąć - na trybie Sport będziesz cisnął. Chcesz jechać spokojnie - tryb Rain zrobi robotę. Praca skrzyni biegów jest nieco twarda. Biegi wchodzą pewnie, ale trzeba być precyzyjnym, bo motocykl nie lubi niechlujnego operowania przekładnią. To właśnie uwypukla brak quickshiftera, którego szef konstruktorów na wczorajszej konferencji nie był w stanie sensownie uargumentować.

Ergonomia jest uniwersalna. Pozycja kierowcy jest wygodna i daje możliwość pewnego sterowania motocyklem. Osobiście wolałbym podnóżki bardziej z przodu, ale nie jest źle. 4 godziny w siodle i zsiadacie z motocykla jak ludzie. Maszyna dysponuje dużym wyświetlaczem, który dostarcza ogromnej ilości informacji. Może nawet zbyt dużej, bo duża ilość informacji oznacza drobne literki i cyferki, a to nie dla każdego musi być czytelne. Samo menu ustawień motocykla jest bardzo rozbudowane i trzeba poświęcić chwilę, aby sprawnie się po tym poruszać. Fajnie, że ustawienia z jakimi wyłączacie motocykl pozostają zapisane i maszynę po ponownym uruchomieniu macie w takiej konfiguracji z jaką skończyliście jazdę.

Podwozie i jego zachowanie predefiniowane jest długim rozstawem osi. Motocykl jest dzięki niemu bardzo stabilny, ale wymaga więcej siły do sterowania. Generalne ustawienia zawieszeń są dosyć sztywne. Wczoraj szukaliśmy najbardziej miękkich ustawień, bo na lokalnych krętych i dziurawych drogach obecna konfiguracja sprawia, że motocykl zachowuje się nerwowo. Temat będący przedmiotem dyskusji wczoraj z inżynierami jest w dużym stopniu pochodną osobistych preferencji. A moje osobiste preferencje są takie, że wolałbym bardziej miękkie ustawienia, które ponoć da się wprowadzić w ramach indywidualnych regulacji.

To tak na szybko z obozowego namiotu. Obraz motocykla nie jest jednak kompletny. Amerykanie obiecali motocykl, który ma radzić sobie w terenie. Dziś zjeżdżamy z asfaltu i przekonamy się, jak Pan America radzi sobie na luźnych nawierzchniach. Więcej wrażeń i pełny raport z jazd - już wkrótce na Ścigacz.pl