W drugiej połowie lat 30. i w pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej w Europie, wyścigowy DKW SS 250 uznawany była za najlepszy motocykl w swoje klasie. Produkowany był w latach 1935 - 1939, w tym czasie ulegał modernizacjom. Łącznie wyprodukowano ok. 200 egzemplarzy tego motocykla.

W latach 1937 - 1939 roku były w Polsce na pewno trzy takie motocykle i jeden pochodny (500), których dosiadali najlepsi polscy kierowcy, np. Baran (SS 250), Geyer (SS 250), Wikaryjczyk (SS 250) i Brendler (SS 500). Być może było ich u nas więcej, wspomniane udało mi się potwierdzić. Po wojnie DKW SS 250 jeździł Józef Wolfinger z Krakowa, a podobną DKW SS 350 miał Jerzy Mieloch z Poznania.

Motocykl DKW SS 250 był to pojazd stworzony specjalnie do wyścigów, bez oglądania się na koszty. Musiał wygrywać, niezależnie od wszystkiego. Pamiętajmy, że był to czas gdy propagandowa machina rządu Hitlera na siłę kreowała wizerunek "wielkich Niemiec", przodujących w każdej dziedzinie, w sporcie też.

Dwusuwowy, jednocylindrowy silniki pierwszych DKW SS 250 - z głowicą ze stopu lekkiego, pompą doładowania zamontowaną z przodu, dwoma gaźnikami i chłodzeniem wodnym (termosyfonowym) - osiągał moc 20 KM przy 4800 obr/min. Dla porównania turystyczny motocykl DKW SB 250 miała moc 7,5 KM. Ciekawą cechą jednocylindrowego silnika modelu SS 250 były dwa tłoki pracujące równolegle.

Egzemplarze motocykla DKW SS 250 z 1935 roku i pierwszych miesięcy roku następnego (takie jak widzicie na zdjęciach) miały ramę z tłoczonych profili stalowych i trapezowe przednie zawieszenie pochodzące z turystycznego DKW SB 500. Tylne zawieszenie było sztywne.

Od połowy 1936 roku model SS 250 dostał ramę dwururową z węższym widelcem oraz większe koła - 21 calowe. Drobnymi zmianami udało się też podnieść moc silnika do 22 KM. W 1937 roku zmieniono kształt zbiornika paliwa i przedniego widelca, a w ostatnich miesiącach tego roku DKW SS 250 otrzymało miękkie zawieszenie tylnego koła. Zwiększono też liczbę biegów do czterech (w pierwszych egzemplarzach było trzy) oraz system ich zmieniania z ręcznego na nożny. Usunięto też kopniak rozruchowy. W ostatniej wersji (lata 1938 - 1939) chłodnica nie była pochylona do przodu, ale zamontowana pionowo w celu przesunięcia środka ciężkości do tyłu. Motocykl otrzymał też hamulce pełnopiastowe.

Motocykle w PRL - rzecz o motoryzacji i nie tylko...

Przyjęło się powszechnie mianem "motocykle PRL" określać pojazdy produkcji krajowej: WFM, SHL, WSK, Junak. Jest to jednak wielkie uproszczenie, bo obok wspomnianych jednośladów na naszych drogach można było również spotkać kilkanaście marek motocykli importowanych: Jawa, MZ, CZ, IFA, IŻ, M-72, K-750, Panonia, Lambretta, Peugeot, a także: BMW, Triumph, Norton, BSA,AJS, Harley-Davidson i wiele innych.

O TYM WŁAŚNIE JEST TA KSIĄŻKA "MOTOCYKLE W PRL" »

Cały motocykl gotowy do jazdy ważył ok. 135 kg i rozwijał prędkość ok. 130 - 140 km/h. W latach 30. w klasie 250 był to wynik bardzo dobry.

Wspomniani polscy zawodnicy posiadali takie motocykle, ale niezbyt często startowali  nimi w wyścigach, gdyż przemienni używali do rywalizacji także innych swoich motocykli.

Największy popis możliwości wyścigowej DKW SS 250 można było zobaczyć jesienią 1938 roku w Warszawie na Bielanach, podczas rozgrywanych tu międzynarodowych wyścigów Grand Prix Polski. Do rywalizacji w tej imprezie zgłosił się zespół fabryczny DKW (koncern Auto Union), wystawiając pojazdy w klasach: 250, 350 i 500, których dosiadali fabryczni kierowcy Bungerz, Wünsche, Petruschke. Była to ówczesna pierwsza liga europejska. Każda ze wspomnianych klas była dodatkowo podzielona na grupy: junior i senior. Zawodnicy fabryczni DKW wystartowali w grupie seniorów.

W klasie 250 senior - tak jak przypuszczano - zwyciężyła DKW SS 250. Rywalizację obserwowało 15 000 osób, co w tamtym czasie było bardzo duża liczbą kibiców.

Po wojnie motocyklem DKW SS 250 startował w wyścigach Józef Wolfinger, zawodnik z Krakowa. Modelu SS 350 przez pewien czas używał Jerzy Mieloch.

Tomasz Szczerbicki
Dziennikarz i autor książek: tomasz-szczerbicki.pl