Ścigacz.pl

Minsk M1A to jeden z najbardziej rozpoznawalnych motocykli, produkowanych w Związku Radzieckim. Wszystko zaczęło się od udanej wycieczki armii radzieckiej do Niemiec. Zdobywając Berlin, Rosjanie zdobyli wszystkie cenne rzeczy i wynalazki, które znalazły się na zajętych przez nich terenach wschodnich Niemiec. Jedną z takich rzeczy były motocykle DKW, które Związek Radziecki otrzymał wraz z linią produkcyjną w ramach reparacji wojennych. Co ciekawe firmę DKW założył na terenie Niemiec Duńczyk, Jørgena Skafte Rasmussena, a nazwa oznaczała pojazd parowy, Dampf-Kraft-Wagen. Początkowo motocykle oparte na projekcie DKW montowano pod Moskwą, ale na początku 50. XX wieku, przeniesiono fabrykę na teren obecnej Białorusi, do Mińska. Tak swoją działalność zainicjowała Mińska Fabryka Motocykli na Białorusi.

Minsk M1A stał się symbolem radzieckiej motoryzacji, ciesząc się dużą popularnością nie tylko w ZSRR, ale również w innych krajach bloku wschodniego. Historia motocykla zaczęła się w roku 1951, kiedy to przeniesiono zdobytą na Niemcach linię produkcyjną modelu DKW RT 125 do Mińska. DKW RT 125 był niezwykle popularnym modelem przedwojennej Europy, jego konstrukcja była solidna i prosta, dlatego radzieccy inżynierowie postanowili oprzeć na niej swój własny motocykl. Przy czym mówienie tutaj o "własnym" motocyklu jest dużym nadużyciem, bo Mińsk M1A był tak naprawdę modelem DKW RT 125 z trochę zmienioną charakterystyką momentu obrotowego, wynikającą z ograniczeń technologicznych materiałów, powszechnie dostępnych w Związku Radzieckim. Przez to moc maksymalna wynosiła nie 4,75 KM przy 4 500 obr./min, lecz jedynie 4 KM. Dostosowano też niektóre elementy motocykla do możliwości produkcyjnych Związku Radzieckiego, by motocykl był wytarzany z komponentów łatwo dostępnych w tym kraju. Przez to bębnowe hamulce M1A były gorsze od tych, montowanych w niemieckim oryginale, jak również masa motocykla składanego w ZSRR była większa.

Konstrukcja i technologia Minska M1A

Minsk M1A był prostym, ale solidnym motocyklem, który doskonale nadawał się do trudnych warunków radzieckich dróg. Wyposażony w jednocylindrowy, dwusuwowy silnik o pojemności 125 cm³, rozwijał moc 4 KM przy 5000 obr./min. Motocykl był w stanie osiągnąć prędkość maksymalną około 70 km/h, co w tamtych czasach było wystarczające do codziennego użytkowania.

Silnik M1A był chłodzony powietrzem, a jego konstrukcja umożliwiała łatwą konserwację i naprawy, co było niezwykle ważne w kontekście radzieckich realiów. Do radzieckiej kopii przeniesiono też gaźnik, który posiadał niemiecki oryginał. Motocykl miał trzybiegową skrzynię biegów, co było typowe dla jednośladów tamtego okresu. Co ciekawe skrzynia ta pozostała bez zmian aż do zakończenia produkcji, podczas gdy powojenny DKW 125 RT otrzymał potem skrzynię 4-biegową.

Popularność i zastosowanie

Minsk M1A szybko zdobył popularność wśród szerokiego grona użytkowników. Był używany zarówno przez osoby prywatne, jak i w różnych instytucjach państwowych. Wysoka niezawodność, niskie koszty eksploatacji oraz łatwość naprawy sprawiły, że M1A stał się powszechnym środkiem transportu w miastach i wsiach.

Motocykl ten był również eksportowany do innych krajów bloku wschodniego, gdzie cieszył się podobnym uznaniem. W Polsce, na Węgrzech, w Czechosłowacji, czy NRD Minsk M1A był często spotykanym widokiem na drogach. Co ciekawe, w NRD na bazie przedwojennej DKW stworzono firmę MZ (Motorenwerke Zschopau od miasta, w którym znajdowała się DKW przed podziałem Niemiec na wschodnie i zachodnie). Niemniej oryginalny projekt RT 125 był na tyle dobry, że wschodni Niemcy chętnie kupowali produkowane w Związku Radzieckim Minski M1A, chociaż mieli podobne, własne konstrukcje, budowane w Zschopau przez dawnych inżynierów DKW pod marką MZ.

Co się stało z Minskiem i radzieckimi motocyklami na bazie DKW?

Chociaż początkowo Minsk M1A był produkowany według projektu niemieckiego DKW i na maszynach, wywiezionych z fabryki w Niemczech, to inna filozofia stała za produkcją niemieckiego oryginału i rosyjskiej kopii. O ile w Niemczech DKW była prywatną firmą, stworzoną przez pochodzącego z Danii wybitnego inżyniera i perfekcjonistę, o tyle w Związku Radzieckim była to inicjatywa władz centralnych z ludźmi, zwerbowanymi naprędce do wykonywania pracy zgodnej z ideologią socjalizmu. Bardzo szybko maszyny z DKW zaczęły tracić swoją precyzję, a materiały, używane do odlewania komponentów motocykla, zaczęły odzwierciedlać stan zaopatrzenia na rynkach bloku wschodniego. W efekcie Minsk coraz mniej przypominał znaną z wysokiej jakości materiałów i precyzyjnego wykonania markę DKW, a coraz bardziej wpisywał się w socjalistyczne podejście do produkcji - byle jak, byle dużo. Zabrakło innowacji i chęci rozwoju, przez co Minsk M1A już roku 1956 został zastąpiony przez model M1M, będący tak naprawdę jedynie nieznaczną jego modyfikacją. Potem pojawiły się M103, M104 i M106. Wszystkie one były oparte na silnikach o pojemności 125 cm ³, bazujących na konstrukcji pierwotnie zdobytej od Niemców.

Minsk M1A pozostawił trwałe dziedzictwo w historii radzieckiej i białoruskiej motoryzacji. Jego produkcja stała się fundamentem dla rozwoju Mińskiej Fabryki Motocykli, która kontynuowała produkcję różnych modeli motocykli przez dekady. Motocykl ten ma szczególne znaczenie dla osób, które urodziły się po wojnie. Państwa bloku wschodniego nie miały praktycznie dostępu do motocykli, produkowanych w uznawane za wrogie państwach demokratycznego zachodu. Zdobycie więc bazującego na niemieckim projekcie motocykla, pochodzącego z importu (z innego państwa socjalistycznego) był więc sukcesem, wykraczającym poza to, co teraz mamy kupując motocykl japoński czy amerykański. Dlatego Minsk M1A zapisał się w sercach starszych motocyklistów jako coś, co budzi ogromną sympatię i sentyment. Model M1A stał się ikoną radzieckiej motoryzacji, symbolem prostoty i niezawodności, które były tak cenione w tamtym okresie.

Motocykl Minsk M1A to więcej niż tylko jednoślad - to kawałek historii, który symbolizuje erę radzieckiej motoryzacji. Jego prostota, niezawodność i funkcjonalność sprawiły, że stał się ulubieńcem wielu użytkowników na przestrzeni lat. Dziś, choć już nieprodukowany, pozostaje w pamięci jako klasyczny przykład radzieckiej inżynierii motoryzacyjnej.

Minsk M1A Dane Techniczne

Silnik

• Typ silnika: Dwusuwowy, jednocylindrowy
• Pojemność skokowa: 123,6 cm³
• Średnica cylindra x skok tłoka: 52 mm x 58 mm
• Moc maksymalna: 4 KM (2,94 kW) przy 5000 obr./min
• Chłodzenie: Powietrzem
• Stopień sprężania: 6,5:1
• Zasilanie: Gaźnik

Układ napędowy

• Skrzynia biegów: Trójbiegowa, manualna
• Przeniesienie napędu: Łańcuch

Podwozie

• Rama: Rurowa, stalowa
• Zawieszenie przednie: Teleskopowe
• Zawieszenie tylne: Wahacz z amortyzatorami

Wymiary i masa

• Długość całkowita: 1980 mm
• Szerokość: 740 mm
• Wysokość: 980 mm
• Rozstaw osi: 1280 mm
• Prześwit: 125 mm
• Masa własna: 95 kg
• Maksymalna masa całkowita: 275 kg

Osiągi

• Prędkość maksymalna: 70 km/h
• Zużycie paliwa: Około 3,2 l/100 km

Układ hamulcowy

• Hamulce przednie: Bębnowe
• Hamulce tylne: Bębnowe

Koła

• Rozmiar opon przednich: 2.75 x 19
• Rozmiar opon tylnych: 3.00 x 19

Elektryka

• Napięcie: 6V
• Oświetlenie: Lampa przednia i tylna, światło stopu

Inne cechy

• Pojemność zbiornika paliwa: 12 litrów
• Typ zapłonu: Zapłon iskrownikowy z iskrownikiem wewnętrznym
• System smarowania: Mieszanka paliwowo-olejowa (stosunek paliwa do oleju 25:1)