Żyjemy w czasach wszechobecnych stereotypów. Jeszcze gorzej jest, gdy jesteśmy zagorzałymi "wyznawcami" jakiejś marki motocyklowej, zamkniętymi na poznanie czy dyskusje. W przypadku Harleya-Davidsona większość jego zwolenników zażarcie broni idei - jedynie słusznego - dużego V-twin. Prawdziwym policzkiem dla nich może być informacja, że ta amerykańska marka miała w swej historii sporo "nietypowych" modeli, np. dwucylindrowe boxery czy jednocylindrowe o małej pojemności. Gdy spojrzymy na historię Harleya, dostrzeżemy, że tych nietypowych modeli było sporo.

Choć Harley-Davidson jest "Świątynią Ameryki" była to zawsze firma poszukująca nowych pomysłów i starająca się sprawnie lawirować w trendach i modach rynkowych. Tak jest do dziś. Spójrzmy na ich działania z ostatnich trzech lata - powstał Harley elektryczny, duża terenówka Pan America, nowy Sportster S, nowy model Nightster. Stawiają na nowoczesności.    

Owszem, bazową ikoną tej firmy był i jest nadal duży V-twin, ale przez lata obok niego na taśmie montażowej produkowano inne modele. Działo się tak już od lat nastych XX wieku. To temat na obszerne opracowanie, więc rzucę tylko kilka przykładów - w 1920 roku wypuszczono na rynek model 20-W Sport, który miał silnik boxer z cylindrami ułożonymi w linii motocykla. Miała to być oferta dla kobiet chcących jeździć na motocyklu; w latach wielkiego kryzysu (na przełomie lat 20. i 30.) powstawało kilka tanich modeli jednocylindrowych. Był to sposób na przetrzymanie trudnego okresu; w czasie wojny powstał Harley-Davidson XA z silnikiem boxer, ułożonym - rzecz by można - klasycznie; po wojnie rozpoczęto produkcje całej gamy jednocylindrowych Harley, a zaczęło się to od modelu 125, który konstrukcyjnie bazował na niemieckim DKW 125 RT. Powojenna produkcja małych, jednocylindrowych Harleyów była rynkową walką z zalewającymi Stany Zjednoczone motocyklami angielskimi, a od lat 60. również z licznie sprzedawanymi tam "japończykami".       

Wszystko to jest materiałem na kolejne artykuły. Dziś spójrzmy na Harleya-Davidsona 250 Sprint, produkowanego w latach 1961 - 1968.           

W 1960 roku Harley-Davidson kupił spory pakiet udziałów włoskiej firmy Aermacchi, która produkowała również motocykle, w tym zgrabną 250-tkę. To ona stała się niebawem nowym Harleyem. Początkowo otrzymała nazwę handlową "Wisconsin", co spowodowało marketingowe dyskusje w firmie. Spece twierdzili, że nazwa jest chybiona, bo: (…) "kto w Kalifornii będzie chciał jeździć na Wisconsin?" (…). Coś chyba w tym musiało być, bo nazwę tego motocykla zmieniono "Sprint".

Silnik tego motocykla miał pojemność skokową 246 cm³, górnozaworowy rozrząd ohv, stopień sprężania 8,5, maksymalną moc 18 KM przy 7000 obr./min. W 1963 roku wprowadzono kilka modyfikacji w silniku (m.in. wzrósł stopień sprężania do 9,2), przez co moc wzrosła do 21 KM. Parametry te sprawiały, że motocykl mógł rozwinąć prędkość maksymalną nieco ponad 120 km/h.

Warto wspomnieć, że silnik tego motocykla powstał w 1958 roku, zaprojektowany przez inżyniera Alfredo Bianchi, który wcześniej pracował dla Parilla. Rama i zawieszenia były typowe dla konstrukcji lat 60. Cały motocykl ważył 125 kg.

Reklama dźwignią handlu, a w tym przypadku trzeba było lubiących duże silniki amerykanów przekonać do małego motocykla. Oczywiście cena grała tu dużą rolę, ale to było za mało. Cóż więcej mogło przemawiać za tym pojazdem? Oczywiście jakiś spektakularny wyczyn trafiający w gusta motocyklowe - na przykład prędkość! W 1964 roku Harley-Davidson 250 Sprint, podczas specjalnej imprezy, grubo przekroczył prędkość 200 km/h. Oczywiście nie dokonano tego modelem seryjnym, tylko specjalnie przygotowanym, w którym moc silnika zwiększono do 30 KM, ale hołd i chwała szedł na konto wersji seryjnej. Reklama zadziała. Sprzedaż ruszyła na zadawalającym fabrykę poziomie.           

Harleya-Davidsona 250 Sprint produkowano do 1968 roku. W następnym roku zwiększono pojemność do 350 cm³, ale to już inna historia.