Choć przeróbki japońskiego cruisera zrealizowano z żelazną konsekwencją stylistyczną maszyna jakoś nie wzbudziła mojego zachwytu. Ot kolejny japoński cruiser z militarnymi akcentami i końskim siodłem zamiast kanapy. Nie było w tym nic odkrywczego, choć wszystko pomysłowo i fajnie zrobione. Dopiero kiedy zobaczyłem tego czekistę pod siodłem, który "robi" za kierunkowskazy, z miejsca nabrałem uznania dla fantazji właściciela motocykla. Od razu też stało się jasne, że choć motocykl ma polską rejestrację właściciel musi pochodzić zza naszej wschodniej granicy.

Szybko okazało się, że przeczucia mnie nie myliły i autorami projektu są bracia Aleksander i Włodimir Moroszniczenko. Przyjechali do Polski z Ukrainy ładnych kilka lat temu i prowadzą własny biznes - agencję pośrednictwa pracy. Obaj bracia to sympatyczni i otwarci goście, mimo dość młodego wieku z dużym życiowym doświadczeniem. Z motocyklami są za pan brat od dziecka i jest to u nich rodzinna tradycja. W czasach kiedy jeszcze byli małymi brzdącami, na Ukrainie mało kto miał samochód. Motocykle nie były więc traktowane jako hobby, ale jako jedyna dostępna forma indywidualnego transportu. Obaj bracia, jeszcze jako dzieciaki, byli wożeni w wózku bocznym i prawie zaraz po tym jak nauczyli się chodzić zaczęli sami siadać na motocykle. Musieli też nauczyć się samodzielnie naprawiać swoje maszyny, bo o serwisach w ich kraju jeszcze wtedy nikt nie słyszał. Mimo że na terenie Ukrainy do dziś produkuje się motocykle z dostępnością części zamiennych też nie było różowo i motocykliści również w tym zakresie byli zdani na własne umiejętności i zdolności improwizacyjne.

Motocykl, który obaj bracia pokazali szerszej publiczności na naszych Mistrzostwach Motocykli Customowych jest odzwierciedleniem ich chłopięcych marzeń. Jako dzieciaki chyba wszyscy mieliśmy chociaż mały epizod z zabawą w wojsko. Jedni z tego wyrastają szybciej, drudzy wolniej, a jeszcze inni wcale. Tak czy inaczej wszystkie militarne artefakty, które znajdziemy w tej maszynie są właśnie świadectwem młodzieńczych militarnych fascynacji. Poza tym, obaj bracia z dzieciństwa pamiętają również konie, stąd długo marzyli o tym, by mieć ciężki motocykl z siodłem, który będzie przypominał końskie. Realizacja tych młodzieńczych marzeń zaczęła nabierać realnych kształtów, dopiero kiedy obaj bracia ułożyli sobie życie w Polsce, a wyprzedzając nieco rozwój wypadków powiem, że przeobrażenie seryjnego motocykla w to, co widzicie na zdjęciach pochłonęło około 500 godzin pracy. Wszystko zaczęło się, jak to często bywa, przez przypadek. W 2017 roku obaj bracia pojechali do Niemiec odwiedzić przyjaciela, który pracował tam na farmie. Z tej wizyty przywieźli solidne końskie siodło. Jak już było siodło, to trzeba było poszukać motocykla, który nadawałby się na bazę do realizacji projektu, który mieli w głowie już od dawna. Motocykl musiał być duży i przysadzisty jak Perszeron. Musiał też mieć tylne koło napędzane pasem i ukryte amortyzatory tylnego zawieszenia. Oczywistym wyborem spełniającym te kryteria jest Harley-Davidson Softail, jednak przeszukując oferty rynku wtórnego bracia szybko doszli do wniosku, że amerykański motocykl jest za drogi. Wybór padł na Yamahę Road Star Silverado z 2006 roku, która została sprowadzona z Kanady. Żeby przystąpić do realizacji projektu, trzeba było najpierw usunąć z motocykla to, co było zbędne. Tylną część ramy i niemal wszystkie "blachy" amputowano. Na miejscu kanapy pojawiło się siodło. Zbiornik paliwa pozostał oryginalny, ale uniesiono go tak jak się to robi w chopperach. Dzięki temu zabiegowi napór powietrza podczas jazdy jest wyraźnie mniej odczuwalny. Zawieszenia, koła i hamulce pozostały w oryginalnej postaci, ale Yamaha dostała nową kierownicę typu drag bar. Sama kierownica zrobiona jest z nierdzewki natomiast wysokie risery wytoczono z aluminium. Warto w tym miejscu wspomnieć, że bracia Moroszniczenko, oprócz koni i motocykli, darzą sentymentem naturalną skórę, toteż ich customowa Yamaha wygląda niemal jak jeżdżąca reklamówka warsztatu kaletniczego. Zbiornik paliwa zdobi wykonana we własnym zakresie i obszyta skórą konsola. Elementem dekoracyjnym jest skórzany żołnierski pas z ładownicami, który obejmując bak przytrzymuje siodło. Skórą obszyte są również dwa reflektory, które trafiły na widelec Yamahy prosto z traktora. Skoro już jesteśmy przy oświetleniu, trzeba wspomnieć, że modyfikacje instalacji elektrycznej również są dziełem braci. Oba przednie reflektory pełnią równocześnie rolę kierunkowskazów. W miejsce żarówek światła pozycyjnego zamontowano w nich żółte żarówki kierunkowskazów. Podczas jazdy palą się dwa reflektory, ale kiedy kierowca chce zasygnalizować zamiar skrętu jeden z reflektorów gaśnie, a zamontowana w nim żółta żarówka zaczyna migać. Idąc dalej skórzanym tropem warto wspomnieć o manetkach kierownicy. Zostały one wykonane z metalowej rurki i następnie owinięte skórzanym rzemieniem, który na początku ubiegłego wieku służył do napędu maszyny do szycia. Zdobiące tylną część motocykla skórzane sakwy łącznie z dekoracyjnym elementem w postaci czaszek, to również własna produkcja. Własnej roboty jest także przytroczona z prawej strony kabura, w której tkwi rewolwer, będący repliką Remingtona z 1886 roku. Jako zamknięcie sakw wykorzystano naboje do Mosina. Kolejne militarne akcenty to blaszana puszka niemieckiej maski p-gaz z czasów II Wojny Światowej, wojskowy plecak pełniący rolę narzędziówki, współczesna maska przeciwgazowa wykorzystana jako obudowa filtru powietrza i granat ćwiczebny (czyli pusty) wykorzystany jako zbiornik płynu hamulcowego tylnego hamulca.

Trzeba było coś wymyślić, by wypełnić pustą przestrzeń pod siodłem. Pierwszym pomysłem była odlana z aluminium czaszka. Sama czaszka okazała się jednak niewystarczająca. Wtedy padł pomysł, by czaszkę ubrać w oficerską skórzaną czapkę. Już było lepiej, ale pełnię efektu osiągnięto dopiero w postaci ubranego skórzany płaszcz czekisty. Czapkę i płaszcz czekisty uszył zaprzyjaźniony szewc. Kiedy pojawił się czekista, wiadomo było, że w rękach trzymać będzie kierunkowskazy. Początkowo miały one przyjąć formę lamp naftowych, ale jakoś nie było z czego zrobić takich lamp, więc pojawiła się koncepcja z pistoletami. Te pistolety to nic innego jak przerobione zapalniczki. Ponieważ z założenia motocykl miał nie tylko zwracać uwagę swym wyglądem, ale też być w pełni użytkowym pojazdem, wszystkie elementy skórzane zostały dokładnie i skutecznie zaimpregnowane. Zbiornik paliwa pomalowano na Ukrainie. Trzeba było tak dobrać lakier, by przypominał on maść gniadego konia. Jeśli dobrze się przyjrzycie, zobaczycie, że, jak u konia, grzbiet baku jest ciemniejszy, a boki jaśniejsze.

Kiedy motocykl był już gotowy nadano mu imię Veteran. Dla podkreślenia tego faktu do pasa obejmującego zbiornik paliwa przypięto ordery, a że maszyna powstała w Polsce, są to polskie odznaczenia wojskowe.

Kiedy już poznałem wszystkie szczegóły projektu i historię maszyny, musiałem przyznać się przed sobą, że moje pierwsze wrażenie było mylne. Nie tylko czekista wyglądający spod siodła sprawia, że Yamaha "Veteran" jest wyjątkową maszyną.