Ścigacz.pl

Harley-Davidson Heritage Softail był pierwszym modelem w rodzinie Softaili, który miał z przodu grube koło. Wraz z jego debiutem w 1987 roku pojawił się nowy gatunek motocykli - cruiser. Stylistycznie Heritage Softail mocno czerpał z modelu, który był wprowadzony zaraz po wojnie i przynosił wówczas wiele nowego. Poznajcie praojca wszystkich curuserów. Przed Wami Harley-Davidson Hydra Glide.

Lata tuż po II Wojnie Światowej nie były sprzyjającym okresem dla Harleya-Davidsona. W obliczu rozpoczynającej się właśnie zimnej wojny Stany Zjednoczone, by wspomóc odradzanie się zrujnowanych wojną gospodarek zachodnioeuropejskich sojuszników eksportowały do Europy surowce po preferencyjnych cenach, jednocześnie obniżając cła na produkty importowane, podczas gdy kraje europejskie podnosiły cła, by chronić swój przemysł. Oczywiście taka polityka USA nie była objawem altruistycznej postawy. Ameryka po prostu musiała szybko wzmocnić swoich zamorskich sojuszników, by móc trzymać w szachu niepohamowany imperializm sowiecki.

No dobrze, ale co ma to wszystko wspólnego z motocyklami i z Harleyem-Davidsonem? Ano ma i to całkiem sporo. Po pierwsze, z powodu protekcyjnego eksportu surowców aż do końca lat 40. Harley-Davidson borykał się z niedoborem chromu, aluminium, stali, gumy i niklu. To dlatego właśnie motocykle z pierwszych roczników powojennych można poznać po tym, że wykończone były wyjątkowo skromnie. Po drugie, rynek amerykański zaczęły zalewać motocykle importowane z Europy, wśród których prym wiodły maszyny angielskie. Gołym okiem widać było, że motocykle z Europy są nowocześniejsze. Mimo wszystko, Harleye wciąż sprzedawały się dobrze, ale nikt z zarządu firmy nie miał wątpliwości, że ten stan rzeczy nie może utrzymać się długo. Podjęto jedyną słuszną w takich okolicznościach decyzję: Potrzebujemy nowego modelu! W tym czasie flagowym modelem z Milwaukee był Knucklehead - motocykl, którego produkcję rozpoczęto w 1936 roku. Był on produkowany w dwóch wersjach pojemnościowych - w modelu E silnik miał 61 cali, czyli 1000 ccm a w modelu F 74 cale czyli 1200 ccm. Oprócz tego występowały wersje różniące się głównie stopniem sprężania, a więc o różnym poziomie mocy. Knucklehead miał wystarczającą moc, trapiły go jednak wycieki oleju, a jego konstrukcja wymagała częstej obsługi. W latach powojennych motocykl ten zaczął już być postrzegany jako przestarzały. Dotyczyło to zresztą nie tylko silnika. Podczas gdy maszyny importowane dysponowały nowoczesnymi widelcami teleskopowymi Harley-Davidson wciąż stosował stare jak świat widelce Springer. Było więc jasne, że nowy model będzie musiał być wyposażony w nowy silnik oraz w widelec teleskopowy. Tak właśnie narodziła się idea budowy modelu Hydra Glide. Jako pierwszy zadebiutował nowy silnik, któremu ze względu na kształt pokrywy zaworów nadano imię Panhead, co w wolnym tłumaczeniu możemy odczytać jako "patelniogłowy" . Nowy silnik wszedł do produkcji w 1948 roku i jak to u Harleya bywa był ewolucyjnym rozwinięciem swojego poprzednika. Dół silnika, czyli skrzynia korbowa i wał zachowano niemal bez zmian, istotną różnicą były nowe aluminiowe głowice. Dzięki zastosowaniu lekkiego stopu, głowice znacznie lepiej odprowadzały ciepło. Podobnie jak w przypadku Knuckleheada Panhead występował w dwóch wariantach pojemnościowych - 61 i 74 cale. W większej wersji Panhead osiągał moc 55 KM przy 4800 obr./min, a więc o 5 KM więcej niż jego poprzednik. Pięć koni więcej przy takiej mocy to już coś, ale planowano dalszy wzrost mocy w przyszłości. Ponieważ aluminium cechuje się większą rozszerzalnością cieplną niż żeliwo, w układzie rozrządu zastosowano hydrauliczną kompensację luzów zaworowych, co było wówczas nowością w przemyśle motocyklowym. W pierwszej wersji system nie do końca zdawał egzamin, ponieważ hydrauliczne kompensatory luzów zaworowych umieszczono w głowicach między popychaczami a dźwigienkami zaworowymi. Podczas pracy silnika nie zawsze ciśnienie oleju było w tym rejonie dostatecznie stabilne dla prawidłowej pracy systemu. W 1953 roku kompensatory luzu przeniesiono na dół pod popychacze, co rozwiązało problem. By wyeliminować wycieki oleju z głowicy pokrywy zaworów miały filcowe uszczelki, które nie tylko poprawiły szczelność głowicy, ale również tłumiły mechaniczne odgłosy dochodzące z głowic. Kartery silnika pochodzące jeszcze z Knckleheada zostały odpowiednio wzmocnione, zmieniono wałek rozrządu i zastosowano pompę oleju o zwiększonym wydatku.

Harleye właściwie zawsze uchodziły za motocykle komfortowe, w czym nie małe zasługi miał system amortyzacji obszernego wygodnego siodła, które było dostępne w wersji jedno lub dwuosobowej. Zapewne z tej przyczyny w nowym modelu nie kombinowano nic z zawieszeniem tylnego koła i rama pozostała sztywna. Nie oznacza to jednak, że zupełnie nic się tu nie zmieniło. W motocyklach z silnikiem Panhead przednie rury ramy rozstawione były szerzej niż w Knuckleheadach. Miały one charakterystyczny kształt przypominający obojczyk ptaka. Dlatego też przylgnęła do nich nazwa "Wishbone frame". Dziś ten typ ramy jest bardzo często wykorzystywany do budowy oldskulowych chopperów. Nowy widelec teleskopowy skonstruowany we współpracy z firmą Menasco, która w czasie wojny zajmowała się konstrukcją i budową zawieszeń kół samolotów, był gotowy już w 1947 roku. W fabryce Harleya mieli jednak tak duży zapas widelców Springer, że rozpoczęcie produkcji modelu Hydra Glide przełożono na 1949 rok. Nowy widelec z masywnymi goleniami i osłonami wykonanymi z polerowanej stali nierdzewnej zwieńczony dużym reflektorem wprost rzucał się w oczy i doskonale pasował do masywnej sylwetki motocykla. Poza tym, miał większy skok i lepsze tłumienie, więc dzięki niemu komfort jazdy oraz prowadzenie przedniego koła zyskały nową jakość. Zbiornik paliwa i oleju oraz błotniki zostały przejęte z poprzedniego modelu. Ze względu na to, że Hydra Glide była cięższa niż poprzedni model w przednim kole zastosowano hamulec bębnowy o średnicy zwiększonej do 8 cali. Już w tamtych latach Harley-Davidson oferował do swych modeli akcesoria upiększające.

Początkowo Hydra Glide oferowano w sześciu wersjach. Podstawowym modelem był E Hydra Glide Solo z silnikiem o pojemności 1000 ccm i czterobiegową skrzynią. Model ES miał zmienione przełożenia i był przystosowany do sprzęgnięcia z wózkiem bocznym, kolejną wersją była EL Hydra Glide Sport Solo z silnikiem o większym stopniu sprężania. Ten sam schemat obowiązywał w modelach napędzanych silnikiem o pojemności 1200 ccm, co łącznie dawało do wyboru sześć modeli. W pierwszym roku wyprodukowano około 3500 sztuk motocykli z mniejszym silnikiem i nieco ponad 8000 sztuk z silnikiem większym. Największą popularnością cieszyły się "najbardziej wypasione" modele FL i EL. Wersje z wózkiem bocznym stanowiły margines, co dobitnie świadczyło o tym, że w USA już w tamtych latach motocykl nie był traktowany jako tani substytut samochodu, lecz był pojazdem rekreacyjno hobbystycznym.

Już w drugim roku produkcji wprowadzono zmodyfikowane głowice silnika z powiększonymi kanałami ssącymi, a w miejsce tłumików z końcówkami w kształcie rybiego ogona wprowadzono nowe zwane "Mellow Tone". Zmiany te zaowocowały dziesięcioprocentowym wzrostem mocy. W 1951 wprowadzono chromowane pierścienie tłokowe, co znacznie zwiększyło ich żywotność. Rok później modele z silnikiem 61 cali wycofano z oferty. Poza tym zmodyfikowano ramę. W 1953 roku silnik poddano modernizacji, w ramach której hydrauliczne kompensatory luzów zaworowych znalazły nowe miejsce. W 1955 roku ofertę wzbogacił model FLH Hydra Glide. H oznaczało w tym przypadku "hot" ponieważ w silniku zoptymalizowano kanały ssące oraz podniesiono stopień sprężania do 8:1, co zaowocowało wzrostem mocy do 60 KM. Jeszcze w tym samym roku wał korbowy otrzymał nowe łożyska Timken, co wymagało zmodyfikowania odlewów skrzyni korbowej. Rok później wprowadzono nowy ostrzejszy wałek rozrządu o nazwie "Victory" i kilka innych modyfikacji. Ostatnim rokiem produkcji Hydra Glide był rok 1957. Jego następcą był Duo Glide z zupełnie nową ramą i wahaczowym zawieszeniem tylnego koła. Silnik Panhead utrzymał się w produkcji do 1965 roku, kiedy to model Duo Glide otrzymał rozrusznik elektryczny i tak narodziła się Electra Glide.