Ścigacz.pl

Po kilku dniach męczarni dotarliśmy do Etiopii. Na szczęście ominęły nas walki plemion na trasie, przed którymi przestrzegali nas mieszkańcy Archer's Post. Niemal od samej granicy widać było, że jest to całkowicie inny kraj niż Tanzania i Kenia. Pustynne tereny szybko ustąpiły miejsca coraz bardziej zielonym pagórkom. Kręte i całkiem niezłe asfaltowe drogi stanowiły miłą odmianę od bezlitosnych, terenowych szlaków Kenii. Pojawiła się natomiast nowa przeszkoda w postaci licznych zwierząt, a także ludzi, którzy prowadzili swoje codzienne życie w wioskach na środku drogi. I nie miało znaczenia, czy była to boczna szutrówka, czy droga krajowa. Gdy tylko zaczynała się miejscowość, zamieniała się ona w chodnik, targowisko, plac zabaw i miejsce wypasu bydła. Trzeba przyznać, że kilka razy po niespodziewanych manewrach wykonywanych przez osły, które są szczególnie nieprzewidywalne, cudem unikaliśmy zderzeń i wywrotek.

W Etiopii mieliśmy okazję spać w cudownym „Lodge" niedaleko Yigra Alem, na zboczu góry, na wysokości 2000 m., w bambusowych bungalowach, w towarzystwie udomowionej hieny i małp skaczących po okolicznych drzewach. To była noc pełna niepowtarzalnych odgłosów.

Następnego dnia ruszyliśmy na północ, a czas nas coraz bardziej gonił. Niestety musieliśmy zrezygnować także z wizyty w dolinie rzeki Omo, gdzie żyją m.in. plemiona Mursi, ale obiecaliśmy sobie, że jeszcze tu wrócimy. Kolejne kilka dni nocowaliśmy w różnych dziwnych miejscach pod namiotem, ale zawsze spotykaliśmy się z ogromną życzliwością i przychylnością miejscowej ludności. Przejechaliśmy też przez góry sięgające 3300 m., które na odcinku kilkunastu kilometrów spadały w dolinę rzeki na wysokość zaledwie 1200 m. Przepiękne widoki, soczysta zieleń i górskie agrafki zapierały dech w piersiach. Cała ta sceneria Wielkiego Rowu Afrykańskiego była tak fascynująca i potężna, że Grand Canyon, który oglądaliśmy klika lat wcześniej wydawał się zaledwie niewielką wyrwą w ziemi. W połączeniu ze spacerującym po drogach bydłem, wszystko to tworzyło mieszankę przyśpieszającą bicie serca. Etiopia to przepiękny kraj!

Kolejne 3 dni spędziliśmy na drogach szutrowych, przebijając się przez pasma górskie i zwiedzając chyba najciekawszy zabytek w Etiopii, czyli wykute w skałach kościoły w Lalibelli. Legenda głosi, że wybudował je sam król Lalibella, a nocami pomagały mu zastępy aniołów. Trzeba przyznać, że wspólnie odwalili kawał dobrej roboty.

Podróż z Lalibelli do granicy z Sudanem urozmaiciła potężna wywrotka Anety na szutrowej drodze, która na szczęście skończyła się tylko poważnym zdemolowaniem motocykla. Kilka metrów taśmy McGyvera, trochę sznurka i udało się ruszyć w dalszą drogę. Jeszcze przed dotarciem do granicy awaria motocykla Pawła. Podobno okolica, w której stanęliśmy była niepewna, więc lokalna ludność zaraz wytypowała jednego z dumnych posiadaczy karabinu AK-47, czyli popularnego Kałasznikowa, do pilnowania przybyszów z Europy. Usterkę udało się szybko usunąć i wkrótce w hotelu delektowaliśmy się Indżerą, czyli tradycyjnym, etiopskim, lekko sfermentowanym plackiem, podawanym z kawałkami mięsa i różnymi sosami. Co ciekawe, posiłek ten spożywa się wyłącznie jedną, prawą ręką. Na szczęście szybko nabiera się wprawy, a sztućce wydają się jedynie niezrozumiałym kaprysem Ferendżi, czyli Europejczyka. W Etiopii ceny noclegów są bardzo zróżnicowane. Można znaleźć hotel za 5 USD, ale nocleg w przyjemnym miejscu to minimum 50 USD za pokój.

Następnego dnia wjechaliśmy już do Sudanu. Z krajem tym wiązaliśmy najwięcej obaw, które podsycane były dodatkowo przez dostępne w Europie doniesienia prasowe. Krajobrazowo Sudan jest dość mało urozmaicony, szczególnie w porównaniu do Etiopii. Ma jednak ogromną zaletę w postaci wspaniałych mieszkańców. Nigdzie wcześniej, ani także później, nie spotkaliśmy się z taką bezinteresowną życzliwością ze strony lokalnej ludności.

Przyzwyczajeni do płacenia za pomoc, spotykaliśmy się ze zdziwieniem, próbując wręczać w tym kraju pieniądze. Mieszkańcy Sudanu są bardzo dumni ze swojego kraju i na każdym kroku widać, że bardzo dbają o to, aby odwiedzający ich Europejczycy mieli o Sudanie dobre zdanie. Choć kraj jest rządzony przez wojsko, to liczne check-pointy nie są tak uciążliwe, jak w Egipcie, przez który także przyszło nam jechać.