Ścigacz.pl

Włoskie marki słyną z tego, że często mogą pochwalić się ciekawą historią. Nie inaczej jest w przypadku Benelli, które choć obecnie ma chiński kapitał, to zachowało swojego włoskiego ducha i może się poszczycić ciekawym rodowodem. Miałem okazję przekonać się o tym podczas wizyty w muzeum, które mieści się oczywiście w Pesaro.

Marka Benelli narodziła się w dość nietypowy sposób, ponieważ Teresa Boni Benelli po śmierci swojego męża chciała zapewnić dzieciom godną i bezpieczną przyszłość. Tak oto Giuseppe, Giovanni, Francesco, Filippo, Domenico i Antonio trafili do branży motocyklowej. Benelli nie od razu produkowało motocykle, ponieważ najpierw firma zajmowała się naprawą motocykli i rowerów. Wyróżnikiem był fakt, że niektóre części zamienne były produkowane na miejscu. Giuseppe i Giovanni zostali wysłani do Szwajcarii, gdzie studiowali inżynierię.

Firma zdobyła spore doświadczenie przede wszystkim dzięki I wojnie światowej, która sprawiła, że bracia Benelli mieli ręce pełne roboty. W 1920 r. firma zbudowała swój pierwszy własny silnik, a był to dwusuwowy motor o pojemności 75 cm3. Rok później pojemność urosła do 98 cm3 i pierwszy motocykl stworzony przez Benelli był gotowy do zaprezentowania światu. Później powstał silnik czterosuwowy o pojemności 175 cm3 z wałkiem rozrządu nad głowicą. Od 1927 r. motor ten był znakiem rozpoznawczym Benelli. Dowodem na jego doskonałość stały się sukcesy, które Tonino Benelli odnosił w Mistrzostwach Włoch. Swoje tytuły zdobył w latach 1927, 1928, 1930 i 1931. Firma nie spoczywała na laurach i w 1939 r. przedstawiła silnik o pojemności 250 cm3, który był doładowany kompresorem. Celem było Isle Of Man Tourist Trophy, gdzie w tym samym roku Benelli odniosło zwycięstwo używając motocykla z silnikiem bez doładowania. Osiągi 250-tki z kompresorem były imponujące jak na owe czasy, ponieważ maksymalna moc wynosiła 52 KM, a maksymalna prędkość motocykla była szacowana na 230 km/h. Maszyna miała pojawić się w 1940 r., ale wszystko przerwała wojna.

Po wojnie Benelli nie złożyło broni i zbierało z rynku uszkodzone i porzucone motocykle, a następnie odświeżało je i sprzedawało. W tym samym czasie Giuseppe Benelli odłączył się od rodzinnego biznesu, ponieważ przyszłość widział w przemyśle samochodowym. Dlatego założył własną markę, a było nią BBC Automobili powstałe w 1946 r. Jego starania nie przyniosły oczekiwanych skutków, więc w 1952 r. wrócił do produkcji motocykli, ale pod własnym szyldem - MotoBi. Fabrykę Benelli przejął Giovanni. Nakazał stworzyć motocykl, który będzie tani, lekki i niezawodny. Tak w 1949 r. narodziła się Letizia. Przed fabryką Benelli dumnie prężył się lew i to on zainspirował markę do stworzenia modelu Leoncino. Motocykl okazał się hitem i w latach od 1950 do 1960 sprzedano ok. 45 tys. egzemplarzy tego modelu. Obecnie Leoncino nadal jest dostępne na rynku i to właśnie testy wersji z silnikiem o pojemności 754 cm3 były okazją do wizyty w muzeum. Podobnie jak przed laty Leoncino oferuje wiele wersji silnikowych, a także różne odmiany, ponieważ w 500 i 800 mamy modele Trail, którymi swobodnie można zjechać z utartych ścieżek.

Pod koniec lat 60. XX w. Europę i Stany Zjednoczone zalały japońskie sprzęty, co przyprawiło Benelli o spory ból głowy, bo producent był mocno zaangażowany w działania w Ameryce Północnej. Na ratunek przyszedł Alejandro de Tomaso, który przybył z Argentyny i kupił takie marki jak Maserati, Innocenti, Ghia i Vignale, a także Moto Guzzi. Oprócz tego miał swoją markę De Tomaso Automobili, która zajmowała się produkcją samochodów, a najsłynniejszym jest oczywiście De Tomaso Pantera. Pod rządami argentyńskiego biznesmena i pasjonata Benelli stworzyło dwie ciekawe konstrukcje. Pierwsza to 500 Quattro z czterema cylindrami ustawionymi w rzędzie, a druga to 750 Sei z sześcioma cylindrami w rzędzie. Ten drugi projekt był pionierski w skali światowej. Pod koniec lat 70. Benelli zaczęło jednak podupadać i w końcu trafiło do szuflady.

Najpierw swojego szczęścia próbował Giancarlo Selci, który był pracownikiem fabryki, ale nie udało mu się odrodzić Benelli. W 1995 r. markę przejął Andrea Merloni, który wprowadził ją m.in. do Mistrzostw Świata Superbike z modelem Tornado Tre 900. W 2005 r. do gry wkroczyli Chińczycy, a konkretnie Qianjiang Motor Group, które w 2015 r. przejęło Geely Holding Group. Początkowo modele Leoncino 500 i TRK 500 nadal były produkowane w Pesaro, ale ze względów finansowych bardziej opłacało się przeniesienie całej produkcji do Chin. We Włoszech pozostał dział zajmujący się inżynierią i designem. Co ciekawe, z rozmów z jego pracownikami wynika, że to QJ Motor czerpie wiedzę od Benelli, a nie na odwrót. To tylko dowodzi, że chiński kapitał nie jest niczym złym.

Benelli z jednej strony nie próbuje udawać, że chciałoby być marką premium i oferuje motocykle, które są tanie w zakupie i tanie w serwisowaniu, ale jednocześnie dostarczają dużo frajdy z jazdy. Najlepszą rekomendacją niech będzie fakt, że model TRK 502 gniecie konkurentów w wynikach sprzedaży na włoskim rynku. Znając włoską dumę śmiem twierdzić, że jeżeli coś byłoby nie tak w postępowaniu Chińczyków, to z pewnością przy najbliższej wizycie we Włoszech zostaliby nadziani na łyżki do podawania makaronu. Tak się jednak nie stało, a zainteresowanie mówi samo za siebie. Jeżeli będziecie na wakacjach w San Marino, Rimini lub Pesaro, to koniecznie odwiedźcie muzeum Benelli, gdzie znajduje się też pokaźna kolekcja motocykli MotoBi oraz zbiór zabytkowych motocykli różnych marek takich jak Harley-Davidson, Moto Guzzi, Indian, Bianchi i inne. Jest też motocykl, na którym ścigał się ojciec Valentino Rossiego. Benelli jest marką, którą zdecydowanie warto poznać i przyjrzeć jej się bliżej.