W Alpach na motocyklu z wizytą u królowej przełęczy

W Alpach na motocyklu z wizytą u królowej przełęczy

Autor: Olga i Piotr 2013.12.09, 14:38 3 Drukuj

Gdzie to skończyliśmy...? Nocna jazda z adrenaliną po Grimselpass, szwajcarska ósemka po atrakcjach wokół Furkapass i spotkanie warszawskiego FJR z krakowskim K1300 – to wszystko w poprzedniej części wyprawy. Tymczasem przed nami chyba najbardziej wyczekiwane momenty wśród nieznanych dla nas jeszcze Alpy francuskich.

Z naszej przystani na szczycie przełęczy Grimselpass do kolejnej bazy w pobliżu St. Michel de Maurienne jest około 500 kilometrów – nawigacja GPS proponuje nam dojazd najszybszą drogą wokół Jeziora Genewskiego, jednak wspólnie postanawiamy przeprawić się do celu przez dwie przełęcze Świętego Bernarda oraz królową alpejskich tras - Col d’Iseran. Za Martigny rozpoczynamy pierwszy punkt programu, wjazd na Colle del Gran San Bernardo (nr 87 z przewodnika „100 przełęczy alpejskich na motocyklu”). Można zauważyć, jak zmienia się lokalna architektura – tutejsze domy o grubych ścianach wyłożone są kamieniem, a ich dachy – łupkiem skalnym. Bardzo malownicze budownictwo, przeniesione jakby z poprzedniej epoki, choć jak udało się nam przyuważyć część zabudowań jest całkiem nowa. Ten styl architektury towarzyszy nam w dalszej podróży przez Dolinę Aosty do Sabaudii. Na samym końcu betonowych galerii nad jeziorem Lac des Toules znajduje się rozgałęzienie drogi na tunel przebiegający pod szczytem, oraz na właściwą trasę przełęczy po prawej stronie, na którą się kierujemy. Szczyt przełęczy jest granicą szwajcarsko – włoską i od czasów Świętego Bernarda z Aosty do dnia dzisiejszego pozostaje miejscem chętnie odwiedzanym przez wędrowców. Znajduje się tutaj wiele atrakcji turystycznych, jak między innymi hodowla oryginalnych bernardynów, potomków pierwszego psa – ratownika. W dolinie po zachodniej stronie przełęczy wita nas powiew gorącego powietrza. Michał zrzuca warstwy ubrań, a my postanawiamy jeszcze przetrzymać w tej saunie z nadzieją, na szybki wjazd na przełęcz i zmianę temperatury. Ale niedoczekanie nasze! Przebijamy się dość długo przez miasto do Pre-St-Didier, jadąc za drogowskazami za Mont Blanc. Przybliżamy się stopniowo w stronę całkowicie ośnieżonego wierzchołka tej legendarnej góry, dopiero tuż przed przełęczą Colle del Piccolo San Bernardo (nr 90) zostawiamy ją za plecami. Droga prowadzi przez środek zatłoczonej miejscowości i można się łatwo pogubić w labiryncie uliczek wśród oszczędnie rozsianych oznaczeń trasy. Kiedy wreszcie mijamy ostatnie hotele, jezdnia zawęża się i wykazuje dość duży stopień zaniedbania, przynajmniej jak na zachodnie standardy. Wyrwy, uszkodzenia pobocza, piasek i pustka, ani jednego zajazdu, tylko zakręty, zakręty i samotne góry z wyłaniającym się majestatycznie w oddali śnieżnobiałym szczytem. Prawdziwa uczta dla ducha! Na szczycie podobna sielanka, kilka ludzików wygrzewających się w słońcu na leżakach obok kawiarni. Za moment na sennym parkingu zaczyna pulsować życie – to wjeżdża brygada ze Śląska. To „opanowanie” przełęczy przez polskie jednoślady zaciekawiło francuskich harley’owców, którzy orzekli że Polska jest piękna i chcieli nawet towarzyszyć nam w trasie na Col d’Iseran, z której chyba właśnie wracali. To byli zapaleni entuzjaści i chcieli tam wracać tylko z naszego powodu! No i niech ktoś zaprzeczy, że motocykle łączą ludzi. Upewniwszy się, że trafimy na królową przełęczy ruszyli w swoją drogę. Tak im nakazał jedyny głos rozsądku w postaci koleżanki, ich towarzyszki, która raczej nie pałała entuzjazmem do pomysłu wracania po śladach. Tymczasem koledzy ze Śląska odprowadzili nas kawałek po trasie. Dalej pozostało nam około 200 kilometrów po nie najłatwiejszym terenie. W miejscowości Séez przez rozkopane pracami drogowymi skrzyżowanie skręciliśmy na Col d’Iseran (nr 92), jadąc po Route des Grandes Alpes – wysokogórskiej trasie o długości 700 kilometrów, łączącej szesnaście przełęczy.

Piotr: Kiedy wyruszyliśmy w kierunku przełęczy Col d'Iseran wydawało mi się to dosyć szalonym pomysłem, bo pora już dosyć późna i w sumie nie miałem ochoty na walkę w ciemności o utrzymanie się pomiędzy krawędziami asfaltu. No nic, jedziemy. Słońce jeszcze nam towarzyszy, choć zaczyna świecić coraz cieplejszym, wieczornym kolorytem. Cienie się wydłużają. Jadę według nawigacji bo i tak ni w ząb nic nie zrozumiałem z dobrych rad naszych nowych francuskich przyjaciół z Harleyami. Z przewodnika wiemy, że na szczycie przełęczy należy spodziewać się złej pogody czy zimnego frontu pogodowego i mgły. Powtórka z Grimselpass? OK, na razie piękne słońce i tego się trzymamy pokonując następujące po sobie zakręty, winkle, wiraże i co tam jeszcze jest w temacie ciągłej zmiany kierunku jazdy. No a widoki... te widoki! Nie no, brak mi słów. Dosłownie brak mi słów. Jak kto tego nie zobaczy to nie pojmie, bo gdybym miał to wszystko opisać co się tam widzi po drodze, to sam opis byłby tak długi, że zanudziłby wszystkich kompletnie, a obszerne fragmenty matki czytałyby dzieciom na dobranoc i szybki sen. Bo o takich widokach się nie pisze. Takie widoki się pochłania i zapisuje w pamięci na cały człowieczy żywot. W lusterku widzę, że Michał nam towarzyszy, doganiając nas po chwilowym postoju, aby uruchomić kamerkę. Kręcimy kolejne winkle pogrążeni w rozterce czy wbijać wzrok we wstęgę asfaltu czy oglądać się dookoła i chłonąć widoki. Na tej przełęczy na prawdę wyraźnie daje się odczuć wysokość. Pierwsze, co uderza to wrażenie surowości gór, zupełnie inaczej, niż w Austrii, czy Szwajcarii. Jedyna oznaka, że dotarła tu cywilizacja to ta wstęga szosy, którą wspinamy się na szczyt. Gdyby nie to, okolicę można by uznać za dziką i dziewiczą w swojej naturze. Na prawdę robi wrażenie. Na szczycie, zgodnie z tym co mówi przewodnik „100 alpejskich przełęczy na motocyklu”, który nas tu przywiódł, znajdujemy zabite dechami schronisko i samotny kościółek na płaskowyżu nieopodal. Michał wyruszył na bezowocne polowanie na okazjonalne magnesy, a my z Olą cykamy całkowicie spontaniczne, niepozowane zdjęcia na tle tablicy z nazwą przełęczy i wysokością (2770 metrów). Po sesji zdjęciowej, pakujemy się na motocykle i śmigamy nosem w dół, aby przed zmrokiem dotrzeć do niższych partii przełęczy. Warto wspomnieć, że w drodze ku nizinom sekundował nam jeden napotkany świstak, zupełnie zaskoczony nasza obecnością, załatwiał świstacze sprawy na środku jezdni. Zmrok dopada nas gdzieś w dole przełęczy. Ciągniemy do celu na dziś, czyli schroniska La Shantone. Zmęczenie daje się ostro we znaki, ale zdaje się, że już niebawem czeka nas zasłużony odpoczynek. W kołach ponad 470 km z czego znakomita połowa po przełęczach. Nie, nie tak prędko... przed nami jeszcze jedna atrakcja. Dojazd do celu, który wcale nie okazał się taki oczywisty. Za miasteczkiem Saint Michel de Maurienne zaczynamy taniec po ciasnych zakrętach, ostro pod górę, po drodze bez wyznaczonych pasów, w ciemności. Po 186 zakręcie (choć nikt tego nie liczył, więcej lub mniej) nawigacja daje sygnał, że.. dotarliśmy do celu, a tu dokoła nic. Ola znów robi desant w poszukiwaniu właściwego adresu. My z Michałem znacząco kręcimy głowami... Trochę tego za dużo jak na jeden dzień. Po dłuższej chwili pojawia się Olcia i jest prawie pewna, że to tu, gdzie powinniśmy dotrzeć. Parkujemy motocykle za niewielkim budynkiem i idziemy zaprzyjaźnić się z gościem prowadzącym ten zacny przybytek. Człowieczek od godziny ósmej czekał na nas z kolacją – taki termin optymistycznie planowaliśmy zrealizować, dzwoniąc z przełęczy Colle del Piccolo San Bernardo z zapowiedzią grupowej wizyty. Jest dziesiąta, nieźle przestrzeliliśmy. Mimo to jedzenie jeszcze palce lizać, a nas trudno jest zagonić do łóżek, po wrażeniach z dzisiejszej podróży.

Poranek przywitał nas słońcem i iście sielskim klimatem malutkiej górskiej wioski. Błogi spokój i chwila na delektowanie się miejscem i jego magią. Po wspólnym śniadaniu żegnamy Michała, który odbija w swoim zaplanowanym kierunku na Turyn. A na nas czekają już niecierpliwie francuskie Alpy Delfinackie, więc ruszamy niezwłocznie.

Olga: Przed wyjazdem z Polski czytaliśmy trochę na temat wymogów we francuskim prawie drogowym – a to o konieczności posiadania przez motocyklistów kamizelki odblaskowej, a to alkomatu. Na wszelki wypadek zaopatrzyliśmy się w możliwie najtańsze kamizelki, ale po przekroczeniu granicy stwierdziliśmy, że nakazy te nie są powszechnie przestrzegane, więc my również nie będziemy nadgorliwi. Zaczynamy rundę po Alpach Francuskich. Wpierw z St. Michele de Maurienne na południe przez dość niepozorną przełęcz Col du Télégraphe (nr 96). Charakterystycznym elementem na jezdni stają się rowerzyści, toć jest to jedna z tras wielkiego Tour de France. Widać przekrój przez wszystkich miłośników kolarstwa: samotnych jeźdźców i kilkunastoosobowe grupy, profesjonalnie wyposażonych zawodników ozdobionych logotypami sponsorów oraz zwykłych turystów zaopatrzonych w sakwy rowerowe i masę innego asortymentu. Raz po raz któremuś zdarza się jechać uparcie środkiem jezdni, co na krętej, wąskiej trasie bywa irytujące. Wraz ze zbliżaniem się do Col du Galibier (nr 91) liczba rowerów na trasie wzrasta. Widać, że wysiłek daje mocno kolarzom w kość, aż niektórzy chwieją się na siodle. Te rowerowe przeszkody wynagradza nam niesamowity krajobraz Alp Delfinackich. Pozbawione roślinności, kamieniste zbocza gór, strome i szpiczaste, miejscami jakby obsypane żużlem, dzikie i nieprzyjazne. Góry zdają się wyrastać z ziemi niczym ogromne drzewa o stożkowatych pniach na płaskiej łące. Ma się wrażenie, że można podejść i dotknąć ręką pnia góry. Ogromne drzewa gór zdają się rosnąć tylko kilka metrów od jezdni, ale mimo wszystko nie decydujemy się na opuszczenie z siodła i zweryfikowanie tej fatamorgany. Po niekończących się serpentynach wdrapujemy się na wysokość 2642 metrów. Na wierzchołku znajduje się niewielki parking, a dookoła rozciąga się widok na potężne szczyty. Zagęszczenie pojazdów jest spore, aby zrobić zdjęcie przy tablicy z nazwą przełęczy trzeba niemalże czekać w kolejce. Chwilę po nas na parking wjeżdżają znajomi ze Śląska – zaliczyli dziś Col d’Iseran po tej samej trasie co my i ciągną dalej do Briançon, potem na wybrzeże, prom i korsykańska runda –całkiem niezły program z objazdem Alp i wyspy. Może zobaczymy się jeszcze kiedyś na szlaku. Na razie rozjeżdżamy się w przeciwne strony u podnóża Col du Galibier, gdzie znajduje się szczyt Col du Lautaret (nr 94). Nasza trasa biegnie dalej wzdłuż ogromnego jeziora do największej atrakcji Tour de France – odcinka Alpe-d’Huez. Po wirażach oznaczonych nazwiskami zwycięzców tego trudnego etapu wyścigu wspinamy się w stronę wierzchołka, wypełnionego ciasno hotelami. Wszystkie liczne obiekty turystyczne i rozrywkowe, są pozamykane na cztery spusty. Tylko dwie działające kawiarnie skupiają rowerzystów świętujących zdobycie kultowej trasy. Szybko opuszczamy ten śpiący kurort. W dalszej kolejności z Allemond ciągniemy w kierunku Col de la Croix de Fer (nr 89) i Col du Glandon (nr 93). Rozjazd na te dwie alpejskie trasy znajduje się tuż przed szczytem Col de la Croix de Fer, który zgodnie z francuską nazwą zdobi żelazny krzyż. Po drodze Alpy raczą nas co rusz widokiem jezior rozsypanych na górskich stokach. I ten kolor wody – od szmaragdu, przez seledyn, po głęboki błękit. Również ze szczytu Przełęczy Żelaznego Krzyża zobaczyć można parę połyskujących w słońcu oczek ukrytych między wzniesieniami i wprost niekończące morze szczytów. Na zakończenie pozostaje nam niewysoka, lecz dość wąska trasą przełęczy Col du Mollard. Dojazd do schroniska La Shantone jak zwykle dostarcza nam wrażeń na sam koniec dnia, gdyż tym razem wjeżdżamy z innej strony góry, po równie stromym zboczu i równie pokręconą trasą przez małe wioski.

Wieczorem mamy powtórkę z francuskiego… i angielskiego, na który w końcu przechodzimy po kilku zdaniach złożonych w języku Brela. Przy kolacji poznajemy właścicieli naszej wysokogórskiej noclegowni i jednego z gości, którego korzenie sięgają również przodków w Polsce (a dokładnie prababci). Trzeba przyznać, że klimat tego miejsca i serdeczność poznanych tu ludzi jest czymś niesamowitym, do czego wracać będziemy myślami jeszcze w czasie tej podróży, a nawet długo później. Niełatwo nam przychodzi opuścić Alpy Definackie i La Shantone – ale czekają już szlaki Prowansji.

Sprawdźcie relacje Olgi i Piotra z poprzednich wypraw w Alpy: