Warszawa-Góra Kalwaria-Mniszew-Rozniszew-Warka-Studzianki Pancerne-Świerże Górne-(prom)-Maciejowice-Skurcza-Mariańskie Porzecze-Góra Kalwaria-Warszawa ca. 200 km

Ponieważ nadal pogoda variabilis czyli jest zmienna,więc trudno jest zaplanować jakiś fajny, trzydniowy, weekendowy wyjazd. Dlatego działajmy "z doskoku" i uwzględniwszy, że niektórzy nasi koledzy ciągle jeszcze nie mogą swobodnie wyrwać się z pracy w tygodniu, wypatrujmy jak "kania dżdżu", "słoneczka, słoneczka, dnia oka jasnego". Do takie jednodniowej trasy właśnie Was zachęcam.

Dlaczego taka nazwa trasy? To się okaże przy opisie zwiedzanych miejscowości. Właściwy start jest w Górze Kalwarii. Jak wiemy z opisów poprzednich tras, na jej prawym przedmościu w maju 1809 polskie wojsko tęgo przetrzepało skórę austriackim najeźdźcom. Ale my jedziemy ciągle lewym brzegiem Wisły na południe (kierunek Sandomierz) i docieramy do Pilicy. Po przekroczeniu Pilicy przez kratownicowy most, docieramy w Mniszewie do stojącego na postumencie, po prawej stronie szosy, czołgu T-34-85. Na niewielkim, zalesionym wzniesieniu znajduje się skansen militarny 1 Armii Wojska Polskiego. Wojska uformowanego z Polaków, w "Sowietlandzie" lub jak mówioną przed wojną w "Sowdepii", którym nie udało się wyrwać z "nieludzkiej ziemi" wraz z Armią Polską pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Na początku sierpnia 1944 r (kiedy już trwało Powstanie Warszawskie) wojska sowieckie sforsowawszy Wisłę w rejonie Magnuszewa utworzyły przyczółek do dalszych operacji przeciw Niemcom. Od strony niemieckiej częściowo byli osłonięci rzeką Pilicą. Dwie największe miejscowości w tym rejonie to Warka i Magnuszew stąd nazwa Przyczółek Warecko-Magnuszewski. Zaskoczeni początkowo Niemcy, później mocno kontratakowali, generalnie bezskutecznie, ale do tego miejsca chwały polskich czołgistów to dotrzemy trochę później. To wtedy łudzono się w powstańczej Warszawie że "ruskie" czołgi są już na przedmieściach i "czerwona zaraza" uratuje nas od "czarnej śmierci". Ale ofensywa sowiecka stanęła. Czy ze względów politycznych (rozkaz Stalina) czy z powodu braku sprzętu i amunicji do dalszej walki o tym nie będziemy tu rozstrzygać. W każdym bądź razie Polacy bohatersko walczyli również tutaj o swoją ojczyznę. Jeśli mamy czas to warto  zwiedzić skansen, aby popatrzeć na ówczesne uzbrojenie. Skansen jest trochę zaniedbany ale pięknie położony i posiadający sporo ciekawych militarnych eksponatów.

"PanMarek" Pasjonat opery, gór i motocykli + dobra czysta wódeczka (na zgłuszenie).

Potem w styczniu 1945 r ofensywa sowiecka runęła do przodu i pogoniła Niemców. O jej szybkości i braku niemieckiego oporu niech świadczy fakt że już w lutym (po miesiącu) zdobywano odległy o ok. 400 km Wał Pomorski. Niemcy, Warszawy w ogóle nie bronili a przecież w gruzach najłatwiej zorganizować opór przeciwko wrogim wojskom. Patrz: Stalingrad 1942 (Wołgograd, Carycyn) czy późniejszą, pełną determinacji obronę "festung Breslau - twierdza Wrocław" trwającą od lutego do 6-go maja 1945 r (dłużej niż Berlin).

Z Mniszewa jedziemy, prawym brzegiem Pilicy w stronę Warki. W wioseczce Rozniszew na rozstajach dróg zatrzymajmy się przed niewysokim kopcem poświęconym Naczelnikowi Tadeuszowi Kościuszce. Potem docieramy do Warki i tutaj kierujemy się do Muzeum im. Kazimierza Pułaskiego. Ogromnie polecam zwiedzenie tego niezwykle bogato wyposażonego muzeum. Dowiemy się tam zarówno, o życiu bohatera Obojga Narodów, oraz jak wyglądało życie w jego epoce czyli XVIII w. Pułaski był jednym z dzielniejszych i umiejętniejszych dowódców Konfederacji Barskiej (1768-72). Warto też zajrzeć na warecki rynek. Tutaj (w rejonie Warki) była bitwa ze Szwedami w czasie tzw. "potopu". Wspaniale opisana w "Potopie" przez H. Sienkiewicza: "Pilica dzieliła dwa wojska!". Z Warki przez połacie Puszczy Stromieckiej docieramy do Grabowa n. Pilicą i stąd kierujemy się na Studzianki Pancerne. Dawniej były to po prostu Studzianki ale po zaciętych i krwawych bitwach między polskimi i niemieckimi czołgistami w połowie sierpnia 1944 r otrzymały przymiotnik "Pancerne". Tutaj również na postumencie stoi czołg T-34-76, czyli w starszej wersji, z mniejszą armatą. Wokół jest memoriał polskich czołgistów poległych w tej walce m.in. z żołnierzami z dywizji pancerno-spadochronowej "Hermann Goering". Tymi samymi, którzy walczyli z Korpusem Polskim gen. Andersa pod Monte Cassino. Dalej, pomykając przez lasy docieramy, poprzez Ryczywół, do odjazdu na prom przez Wisłę, w Świerżach Górnych. Wisła jest tutaj dość szeroko rozlana. Prom jest napędzany sporą motorówką, z dieslowskim silnikiem, doczepioną z boku. Płynąc między dwiema ostrogami wiślanymi mamy ciekawy widok na potężne kominy i chłodnię w kozienickiej elektrowni. Po wylądowaniu na prawym brzegu docieramy do Maciejowic. Miejscowości, w naszej historii utożsamiającej się z Tadeuszem Kościuszką i (rzekomym) jego okrzykiem "finis Poloniae". Tutaj w październiku 1794 roku finalnie została utracona nadzieja na obronienie polskiej niezawisłości, przed rozszarpującymi "Białego Orła", trzema "Czarnymi Orłami" - Rosją, Prusami i Austrią. Ciężko ranny Naczelnik dostał się do niewoli moskiewskiej a w listopadzie wojska "rzeźnika Pragi" (tej warszawskiej), czyli Suworowa, zdobyły Warszawę. Polska, jako państwo, przestała istnieć na ponad 120 lat. Muzeum bitwy mieści się w niewielkim ratuszu na rynku w Maciejowicach a rozmaite pamiątki bitewne, w tym najsławniejsza "sosna Kościuszki", mieszczą się przy drodze z Maciejowic do Sobolewa, Żelechowa. Z Maciejowic rozpoczynamy już powrót do domów. Po ok. 20 km po lewej stronie drogi jest parking, przy którym znajduje się pomnik i rozmaite armaty z okresu II wojny, przypominające że to z tego miejsca, w Skurczy, w sierpniu 1944 r sforsowano Wisłę aby uchwycić przyczółek, na którym był zwiedzany przez nas skansen w Mniszewie oraz memoriał bitwy pod Sudziankami. Teraz zostaje przed nami ostatni obiekt wart obejrzenia, mimo że nie jest obiektem militarnym. Jest to drewniany kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Bolesnej w Mariańskim Porzeczu. Trzeba do niego trochę odbić (w lewo), z głównej drogi wiodącej do miejsca, z którego praktycznie wyruszyliśmy czyli Góry Kalwarii. Docieramy do niej przez most na Wiśle i rzuciwszy okiem na armaty "pilnujące" bramy dawnych koszar kierujemy się przez Konstancin-Jeziornę lub jak kto woli przez Piaseczno, do domów.

No, to się "nawojowaliśmy" na swoich "stalowych rumakach" i wygłodniali wracamy, aby się posilić, bo w obecnej dobie czyli "pandemii koronawirusa" niestety nie mogę Wam polecić żadnej porządnej, a otwartej knajpy po drodze. No cóż, jak za dawnych, szczęśliwie już minionych lat, trzeba brać kanapki na drogę i termosik. Miejmy nadzieję że i to minie już wkrótce, jak wszystko mija, w tym okrucieństwa rozmaitych bitew o naszą wolność stoczonych na południe od Warszawy.

Warszawa - Góra Kalwaria - Mniszew - Rozniszew - Warka - Studzianki Pancerne - Świerże Górne (prom) - Maciejowice - Skurcza - Mariańskie Porzecze - Góra Kalwaria - Warszawa