Przez ostatni weekend emocjonowaliśmy się wyścigami motocyklowymi w Poznaniu, choć dla wielu osób związanych z WMMP było to niekoniecznie przyjemne doznanie. Świecący pustakami padok, słabo obsadzone klasy, mała liczba wyścigów. Dawno już nie było tak źle, ale zacznijmy podsumowanie tego weekendu od strony sportowej.

SuperGiabbani i SuperJunod

W miniony weekend Gwen Giabbani zasygnalizował, że tytułu Mistrza Świata nie zdobył przypadkiem. Sygnał przybrał formę dwóch fantastycznych zwycięstw w klasie Superstock1000, z których sobotnie było zwycięstwem totalnym, bowiem Francuz Stockiem wyprzedził także wszystkie Superbiki ucierając przy okazji nosa kolegom z zespołu w którym jeździł w ubiegłym roku. Gregory Junod. Nie można patrzeć na jazdę tego przesympatycznego chłopaka ze Szwajcarii i się nie zachwycać! Greg pojechał dwa znakomite wyścigi wygrywając dwa razy w klasyfikacji Superbike, a przy okazji tocząc wspaniałą walkę z Giabbanim. Meklau to trzecia wyrazista postać łączonego biegu Superbike i Superstock. Austriak jako jedyny był w stanie utrzymać tempo Francuza i Szwajcara, choć w drugiej części obu wyścigów problemy z ogumieniem spowolniły ubiegłorocznego Mistrza Polski. Pewnie wywalczone dwa drugie miejsca dały zawodnikowi Grandys Duo drugie miejsce w generalce za Giabbanim i przed Mariuszem Kondratowiczem.

Polacy jechali w obu wyścigach SBK+SST1000 w innej lidze. Odnotować należy znakomitą postawę Janusza Oskaldowicza. Czapki z głów Panie i Panowie - profesor, mimo 53 lat na karku ciągle pokazuje młodszym, że nie zamierza myśleć o emeryturze, czego dowodem jest drugie miejsce w Superbikach w sobotę i trzecie w niedzielę. Bartek Wiczyński, który w pierwszym wyścigu był trzeci, a w drugim drugi, zaprezentował hart ducha i wolę walki. W treningach przed zawodami Wilku zaliczył konkretnego dzwona, który dał się we znaki i zawodnikowi i maszynie, dlatego też dwa miejsca na pudle w miniony weekend to duży sukces. Junod, Wiczyński i Oskaldowicz to obecna sytuacja w klasyfikacji generalnej klasy Superbike. Tutaj znajdziecie wyniki z soboty oraz niedzieli dla obu klas .

Krajobraz po tornadzie

Właśnie tak wyglądało pole startowe w czasie łączonego wyścigu Junior Superstock 600 oraz Supersport. W 600-tkach, które w ostatnich latach dostarczały erupcji emocji zobaczyliśmy na starcie łącznie 14 zawodników… z czego sześciu to Juniorzy. Zmagania młodych zdominował Mateusz Korobacz, który nie tylko wygrał oba wyścigi, ale także załapał się na pudło w klasyfikacji seniorskiej. Adrian Pasek po dobrym występie w sobotę, w niedzielę nie zauważył kary nakazującej przejazd przez depo, przez co został zdyskwalifikowany i zajmuje ostatnie miejsce w tabeli. Na chwilę obecną drugi w tabeli jest Wielebski, za nim Wróblewski, który w sobotę musiał zmagać się z kaprysami nowego motocykla.

W seniorach wspaniałe serce do walki pokazał Daniel Bukowski, który w sobotnim biegu jasno wyartykułował swoje aspiracje do tytułu mistrzowskiego prowadząc od startu do mety, w znakomitym zresztą tempie. Wiele wskazywało na to, że sytuacja z sobotniego wyścigu powtórzy się w niedzielę, gdyby nie ten falstart i dwie kary przejazdu przez depo… O ile Buła wykazał się sercem do walki, to Marcin Kałdowski z pewnością rozstrzygnął niedzielny wyścig na swoją korzyść umiejętnościami i doświadczeniem, nie dając się nabrać na stary numer Marka Szkopka z łyknięciem na jednym z ostatnich zakrętów wyścigu. Dzięki niedzielnemu zwycięstwu i drugiej pozycji w sobotę Kałdowski prowadzi w generalce przed Bukowskim i Szkopkiem, któremu w sobotę niedomagała R-szóstka. Prawdziwym pechowcem okazał się Sebastian Zieliński. Po gruzie w kwalifikacjach, na polu startowym do sobotniego wyścigu Zioło zauważył wyciek oleju. Nie chcąc narażać siebie i rywali na niebezpieczeństwo natychmiast podjął decyzję o wycofaniu się z wyścigu. Tutaj znajdziecie wyniki z soboty oraz niedzieli dla obu klas.

W pucharze S1000RR po dwóch zwycięstwach prowadzi Jerzy Berger. W Rookie 1000 Przemek Janik wypunktował absurdy regulaminu wygrywając bieg w którym zgodnie ze zdrowym rozsądkiem nie powinien startować. Niestety regulamin nie ma wiele wspólnego z rozsądkiem ograniczając udział w pucharach bardzo szybkich zawodników wyłącznie z minionego sezonu. A że przeszybki Janik miał dwuletnią przerwę… mógł pojechać z amatorami bez żadnych ograniczeń. W Rookie 600 świetny czas wykręcił Szymon Strankowski, co dało mu pierwsze miejsce w niedzielnym wyścigu.

Nie bardzo wiem jak skomentować klasę młodzieżową 125. Na usta samo ciśnie się „A nie mówiłem” podkreślone słowem oznaczającym w jednym z południowych języków nic innego jak zakręt… Czterech zawodników, z których trzech kończy wyścig. Jeśli tak wygląda u nas łowienie talentów, to równie skutecznie pozyskamy ich stosując grę w marynarza, albo bazując na SMSowym głosowaniu publiczności.

Nie bardzo także rozumiem o co chodzi w klasie Pretendent. Zawsze myślałem że chodzi tam o to, aby spróbować po raz pierwszy swoich sił na torze. Tymczasem w tabeli zobaczyłem wyniki w okolicach 1.45, robione na przygotowanych (także pucharowych) koniach! Nie potrafię tego wyjaśnić inaczej, niż parciem na pucharki a nie sportowymi ambicjami. No ale każdy ma własne poczucie estetyki.

Nie odbył się wyścig Endurance. Po prostu zabrakło chętnych, zgłosiły się jedynie dwa zespoły. To co działo się w poszczególnych biegach oraz pełne tabele z wynikami z poszczególnych dni rywalizacji znajdziecie w naszej relacji z soboty oraz w relacji z niedzieli.

Organizacja

Od strony organizacyjnej trudno się do czegoś przyczepić. Warto by zwracać więcej uwagi na zawodników, którzy mimo przekroczenia limitów czasowych ciągle jadą w wolniejszych klasach. Widać zaangażowanie sędziów wirażowych i obsługi toru, aby zawody przebiegały sprawnie i bezpiecznie. Widać było niebieskie flagi, co jest dużym plusem. Bardzo fajnie, że pojawiły się nowe trybuny w różnych częściach toru. Gdyby jeszcze organizator przypilnował niektórych członków ochrony, aby mówili mniej bełkotliwym tonem zdradzającym mocne „zmęczenie” napojami niekoniecznie rekomendowanymi dla kobiet w ciąży, to byłoby już prawie idealnie.

Lista sprawa niezałatwionych

Każdy kryzys obnaża słabości organizacji zaangażowanych w określoną działalność, w tym wypadku w sporty motocyklowe. Niepodjęte decyzje, brak promocji wyścigów, brak zachęt dla importerów, brak kompetencji i chęci. Do tego permanentna orientacja na kasę. Dzięki temu działaczom skutecznie udało się zniechęcić importerów motocykli do zaangażowania w puchary markowe, które przecież zasilały także puchary Polski, jak również klasy mistrzowskie. Przez ubiegłe dwa lata, mimo zawirowań w gospodarce, mimo impertynenckiej postawy działaczy, wyścigi motocyklowe napędzane zapałem, wiarą i pieniędzmi zawodników i ich sponsorów jakoś trzymały poziom. Niestety w tym roku zabrakło tego napędu, cała konstrukcja wyhamowała na tyle, że nieuchronnie straciła siłę nośną i runęła obok pasa startowego na poznańskiej Ławicy. Z niesmakiem słuchałem oderwanych od rzeczywistości przemówień na rozpoczęciu zawodów. Uśmiechy, uściski, poklepywanie się po ramieniu, VIP loża na wieży i samozadowolenie czynników decyzyjnych. Niewiarygodne! Frekwencja na zawodach niższa o 50% w stosunku do roku ubiegłego, a w biuletynie PZM czytam o udanej, imponującej i okazałej inauguracji sezonu. Kosmos. Wychodzi na to, że byłem na innej imprezie…

Obawiam się, że zapaść w wyścigach drogowych może potrwać dłuższy czas. Niestety nie wypracowaliśmy żadnego mechanizmu zachęcania młodzieży do sportów motocyklowych. Nie ma pucharów dla kilkulatków (50cc) i pucharów 125 dla młodzieży rozgrywanych na torach kartingowych, których mamy przecież sporo rozsianych po całej Polsce. Nie będę już rozwijał tematu nagród i zachęt dla zawodników, powiem jedynie dla porównania, że główna nagroda w Stunt GP w Bydgoszczy, imprezie organizowanej bez działaczy, ale profesjonalnie i z pasją wyniosła 5000 dolarów…

Co ciekawe przykładów tego jak to się robi nie trzeba szukać daleko, bowiem szkolenie młodzieży chociażby w polskim offroadzie wygląda dużo lepiej. Wystarczy wspomnieć naszych motocrossowych trampkarzy, którzy skutecznie łoją swoich zachodnich rówieśników. Inaczej się nie da. Bez łowienia narybku nie będzie mistrzów, a rozpoczęcie szkolenia ludzi, którzy mają po 20 lat nigdy nie da nam Mistrza Świata, czego brutalnym potwierdzeniem jest to, co w ten sam weekend działo się na Monzie. Niestety nic tutaj nie pozostaje bez związku. Obraz klasy 125, sytuacja w klasach juniorskich i mistrzowskich oraz starty naszych zawodników za granicami układają się w jedną logiczną całość. Jesteśmy w głębokiej, wyścigowej kloace.

Parapromocja…

W sobotę po południu przejechałem się po Poznaniu. Nie znalazłem tam ani jednego plakatu informującego o zawodach rangi Mistrzostw Polski. Ani jednego. Żadnych komunikatów w radiu, żadnego nagłośnienia, zero promocji. Czy powinienem się zatem dziwić, że komercyjna impreza dla motocyklistów zorganizowana na mieście przez BP przyciągnęła dużo większą liczbę motocyklistów kusząc ich mnogością atrakcji? Niestety nie.

W tej sytuacji nie pozostaje mi nic innego jak pogratulować zawodnikom oraz ich managerom samozaparcia i woli walki. Ten sport żyje tylko dzięki ich staraniom. Naprawdę bardzo chciałbym powiedzieć, że na kolejnych rundach będzie lepiej, ale niestety w najbliższym czasie nie zanosi się na to.