Aprilia Tuono jest jednym z najlepszych motocykli typu naked bike i co do tego nie ma najmniejszych wątpliwości. Ja twierdzę, że jest wręcz najlepszym w stawce, a jej fenomen i zmiany wprowadzone w ostatnich latach postaram się przedstawić poniżej.

Motocykle naked bike zwykle pochodzą od swoich sportowych pierwowzorów i wiąże się to z rozebraniem motocykla z większości owiewek, zmiany kierownicy na szerszą i lekką korektą charakterystyki silnika. Podobnie, choć tylko częściowo jest z kolejną wersją Aprilii Tuono.

Na początek jedna, drobna, ale jakże ważna uwaga

Aprilia, nie Aprilla. Pomiędzy dwoma literami L, jest jeszcze I. Podobnie Lamborghini (czyt. Lamborgini), a nie Lambordżini, Ducati, nie Ducatti i Maserati, a nie Maseratti 😉 Wróćmy jednak do naszej bohaterki.

Dosiadamy ognistej Włoszki

Aprilia Tuono pochodzi od swojego sportowego odpowiednika, występującego pod tajemniczym kodem RSV4 i tak to wygląda od pierwszej generacji, aż do dziś.

Geometria jest lekko zmodyfikowana poprzez zmianę górnej półki i zamocowanie innej kierownicy. Tuono konstrukcyjnie różni się od RSV4 tylko w tym zakresie, więc pozycja czterech liter i nóg jest niezmienna, a tylko ręce układamy wyżej i szerzej. Dzięki temu jazda po mieście jest bardziej komfortowa, a prowadzenie intuicyjne. Problem bolących nadgarstków w porównaniu do superbike`a znika. Przelotowa prędkość w trasie na poziomie 140-160 jest naprawdę przyjemna, a potem zaczyna się walka z wiatrem, aż do wartości zbliżonych do 300 km/h.

Pasażer w standardowej wersji ma do dyspozycji całkiem fajne siedzenie, jak na motocykl tego typu, jednak w wersji Factory cały tył został przeniesiony ze sportowej RSV4 Factory i choć pasażerka nie narzekała, to jednak o dalszych wyjazdach nie chciała słyszeć.

Tuono po włosku znaczy GRZMOT

Silnikowo Tuono jest trochę słabsza od RSV4, gdyż różni te motocykle aż 26 KM. Motor w Tuono generuje 175 KM, przy 201 KM w Superbike'u. Skąd tak duża różnica? We wcześniejszych generacjach oba motocykle dysponowały tym samym motorem, lecz aktualna generacja jest wyposażona w silnik o pojemności 1077 cm3, gdzie siostrzana wersja RSV4 ma jedynie 999,6 cm3.

Tuono ma zdecydowanie lepszy dolny i środkowy zakres obrotów i dokładnie tego od niej oczekujemy. Wkręca się błyskawicznie na każdym biegu, a kierowcy obudowanych plastikami motocykli patrzą ze zdziwieniem na oddalający się zadziorny ogon Włoszki.

Grzmot jest odczuwalny nawet na seryjnym wydechu, lecz żeby naprawdę poczuć akustyczne doznania czterocylindrowej fałki, sugerowane jest zamontowanie akcesoryjnego układu wydechowego. Aprilia zaleca komplet Akrapovic, do którego otrzymujemy dedykowaną mapę zapłonową, znacznie poprawiającą i tak wyśrubowane osiągi.

Komfortowo i sportowo

Zawieszenie w nowej Tuono Factory, to najwyższej klasy zestaw wyścigowy Ohlins NIX, z pełną regulacją elektroniczną z pokładu komputera pokładowego. Zakres regulacji jest na tyle kompleksowy i szeroki, że spokojnie znajdziemy opcję na dość komfortową trasę weekendową i zabawę na torze.

Dokładnie ten sam zestaw występuje w najszybszych superbike'ach, takich jak Aprilia RSV4 Factory, Ducati V4S, czy Yamaha R1M. Połączenie geometrii Tuono z zawiechą Ohlinsa powoduje, że wsiadasz na motocykl i po 20 kilometrach czujesz się, jakbyś jeździł nią latami. Zwyczajnie wiesz czego się po niej spodziewać i doświadczasz wspaniałego uczucia scalenia ciała z motocyklem.

Podobnie wygląda kwestia hamulców. Topowy zestaw Brembo to istna żyleta. Ogromna siła hamowania, połączona z perfekcyjnym dozowaniem, oraz z najbardziej zaawansowaną elektroniką pozwalają nam czuć się bardzo bezpiecznie zarówno na drodze, jak i na torze. ABS zakrętowy działa nadzwyczaj dobrze. Nie prostuje motocykla przy hamowaniu, dzięki czemu utrzymujemy obraną linię przejazdu. Nowością zaczerpniętą z wyścigów jest system utrzymania tylnego koła przy ostrym hamowaniu.

Elektronika to również szczyt dzisiejszej techniki motocyklowej. Launch Control, czyli procedura startu, więc maneta do końca i ogień. Anty Wheelie utrzyma przednie koło na asfalcie, a dzięki quick i down shifterowi możemy zmieniać biegi bez użycia sprzęgła, zarówno w górę, jak i w dół. Sprzęgło antyhoppingowe i kasetowa skrzynia biegów, czy Pit Limiter mają iście wyścigowe pochodzenie. Kontrola trakcji zabezpiecza przyczepność tylnego koła przy zbyt optymistycznym odkręcaniu manetki, co pozwala kierowcy skupić się na jeździe, z zachowaniem najwyższego poziomu bezpieczeństwa.

Kolejnym udogodnieniem jest tempomat, całkiem pomocny w podróży i moim zdaniem najmniej potrzebny w tym motocyklu, ale nikt nie zmusza nas do korzystania z tej funkcji. Ciekawą opcją natomiast jest bluetooth, dzięki któremu łączymy motocykl z telefonem komórkowym i instalując darmową aplikację Aprilii, śledzimy całą telemetrię motocykla, czasy okrążeń, jak również zmieniamy wszystkie ustawienia. Super sprawa.

Systemy elektroniczne mają szeroki zakres regulacji, mamy też możliwość ich wyłączenia, więc każdy może ustawić motocykl pod własne umiejętności i potrzeby. Wykorzystując górne granice wartości ustawień, nawet mało doświadczony motocyklista może ze spokojną głową poruszać się tą włoską pięknością, natomiast zawodowcy wszystko wyłączą, by wykręcać rekordowe czasy okrążeń na torach wyścigowych.
Czym różni się nowa Tuono od pierwszej generacji z silnikiem V4?

Nowa Aprilia jest nieznacznie cięższa, co jest głównie wynikiem dość rozbudowanego układu wydechowego, spełniającego normy spalin euro4 i większego zbiornika paliwa. Za sprawą mniejszego apetytu na paliwo, dysponujemy zasięgiem większym o kilkadziesiąt kilometrów. Silnik jest umiejscowiony niżej, przez co środek ciężkości został przeniesiony bliżej podłoża, a motocykl chętniej składa się w zakręty, nie tracąc przy tym na stabilności.
Elektronika zmieniła się diametralnie na przełomie trzech generacji V4 w Aprilii. W nowym modelu jej działanie jest zwyczajnie dokładniejsze, a wręcz doskonałe. Operowanie manetką gazu jest znacznie czulsze, przez zastosowanie Ride-By-Wire, co zastąpiło klasyczne linki gazu.

Pierwsza generacja Tuono V4 nie jest wyposażona w system ABS, jak również w down shifter. Nie ma tak zaawansowanej elektroniki, choć inżynierom Aprilii należy przyznać, iż już w 2011 roku motocykl był szczytem ówczesnej techniki i zdecydowanie górował nad konkurencją.

Pozycja na starszej wersji jest bardziej sportowa, a twarde siedzenie daje się we znaki już po 200 kilometrach. Pod tym względem nowy model jest bardziej komfortowy i bardziej przyjazny kierowcy w dalszych wyprawach, co nie znaczy, że stał się tapczanem do nawijania tysięcy kilometrów dziennie. Znacznie wyższy poziom komfortu zapewnia też niewielka szybka przypominająca budkę suflera, która działa, lecz i tak sugerowałbym wymienić na akcesoryjną, co też zastosowałem w swojej - starszej wersji.

Niezawodność i długa gwarancja

Kiedy Aprilia wypuściła pierwszą wersję V4, zarówno Tuono, jak i RSV4 borykały się z drobnymi problemami wieku dziecięcego, które dotyczyły głównie hałasującego kosza sprzęgłowego i rozrządu. Po tzw. Lifcie problem zniknął, a silniki 1100 są wręcz bezawaryjne. Mity o częstym serwisie włoskich motocykli już dawno przestały mieć odzwierciedlenie w rzeczywistości. Wsiadasz, odpalasz i cieszysz się bezstresową jazdą. Polski importer Aprilii jest tak pewien jej niezawodności, że przygotował dla swoich klientów pakiet ubezpieczenia, który wydłuża okres gwarancji do 5 lat. Szczegóły sprawdźcie w salonach.
Koszty zakupu i utrzymania.

Aprilia Tuono V4 do tanich motocykli nie należy, lecz na tle bezpośredniej konkurencji wypada naprawdę dobrze. W cenie zakupu otrzymujemy połączenie bardzo zaawansowanego technologicznie motocykla ulicznego i sportowego, który może spokojnie być wykorzystany do bliskiej i dalszej turystyki. Silnik, rama, zawieszenie i elektronika to szczyt dzisiejszej inżynierii motocyklowej i za to trzeba trochę kasy wybulić. W pakiecie otrzymujemy również indywidualność, która jest nieodzowną częścią wśród motocyklowych wariatów. Nie ma nic za darmo, a tym wypadku za ciężko zarobione pieniądze otrzymujemy bardzo konkretny pakiet emocji.

Czy sam kupiłbym ten motocykl?

Zdecydowanie tak i zastawiłbym własną nerkę w lombardzie, by zamienić swoją Tuono, na nową. Pierwsza generacja jest świetna i daje naprawdę dużo frajdy z jazdy, lecz nowa jest wręcz idealna i dlatego zacznę brać nadgodziny, bo pewnego dnia ją posiąść. Tą ognistą, kontrowersyjną, a zarazem przyjazną piękną Włoszkę. To byłaby moja trzecia Tuono. W której wersji? Pewnie jednak FACTORY.

Cyferki