Ścigacz.pl

Wyścigowe Motocyklowe Mistrzostwa Polski to diament do oszlifowania. Pytanie tylko czy w PZM starczy odwagi?

Nadszedł czas by odważnie zreformować Wyścigowe Motocyklowe Mistrzostwa Polski i zapewnić szeroki dostęp coraz większych mas chętnych do bezpiecznej, szybkiej jazdy. W tym miejscu skończyliśmy prosić, apelować, błagać. Dajemy gotowy projekt, rozwiązania, pokazujemy szanse. Czy na Kazimierzowskiej wystarczy odwagi? PZM w tym roku był postawiony przez AW pod ścianą i musiał iść na ustępstwa, które zablokowały ciekawe pomysły. Związek już nie musi się bać, jednak, jeśli nie starczy odwagi, czas oddzielić motocykle od samochodów i powołać Polską Federację Motocyklową. Uwierzcie mi, to jest możliwe i w FIM znaleźliby się sojusznicy. Inne dyscypliny sportów motorowych poszłyby za nami. Zapłacilibyśmy zapewne wysoką cenę, ale moim zdaniem w ostatecznym rozrachunku warto się tego podjąć.

Sytuacja jest trudna. WMMP i treningi (profesjonalne, na dużą skalę) bezpiecznej jazdy odbywają się na jednym torze w Polsce, obiekt nazywa się Tor Poznań w Przeźmierowie. Nie będę się tu rozwodził nad sytuacją tego miejsca. Każdy wie, że jest trudna i niepewna. Nie chcę pisać, z jakiego powodu. To nie jest ważne w tym miejscu. Ważne jest, co będzie dalej. Dziś praktycznie jedynym dostępem do tego obiektu są środowe treningi, na których wielu ludzi przyjeżdżających z różnych zakątków Polski całuje klamkę i wraca do domu z braku miejsc. Klub spławia prawie wszystkich chętnych do organizacji kilkudniowych treningów z instruktorami w zamian organizując sporadycznie bardzo oblegane i potrzebne „Dni Motocyklisty". To wszystko mało. Inicjatywy, szkolenia takie jak Artura Wajdy prowadzone na lotnisku w Rykach czy inne liczbą uczestników są nieporównywalnie mniejsze, ponieważ większość pasjonatów ścigania chce jechać po tym samym torze, co zawodnicy profesjonalnych wyścigów. Czy jesteśmy skazani na Poznań? Udowodnimy, że z czasami najlepszych zmierzycie się nie tylko w Wielkopolsce, a nauczycie się więcej!

Sportowo podobno jesteśmy silni. Ja to wiem (znów może odzywa się niepoprawny optymizm), problemem jest psychika i doświadczenie naszych zawodników, którzy często poddają się już w przedbiegach. Powiedzmy szczerze, jedynym, który uczy się błyskawicznie nowych torów jest Paweł Szkopek. Dlaczego? Bo walcząc o „życie" w Mistrzostwach Świata co tydzień był gdzie indziej. Co z resztą? W większości gniją i zatrzymują się na jednym obiekcie. „Trenują" na jednym torze. Użyłem cudzysłów specjalnie. Wpajanie sobie cięgle jednego obiektu to nie trening! To powielanie błędów! Wielu powie, że zawodnicy MotoGP, WSBK itp. kręcą się w kółko po pewnych obiektach. OK., ale oni testują nowe rozwiązania opon i motocykli, a nie walczą o czas. Dlaczego drastycznie poprawiły się czasy w Poznaniu po remoncie nawierzchni, a teraz stoją w miejscu? Bo nasi zawodnicy kiedyś punkty hamowań ustalali na pęknięciach w asfalcie! Teraz wybrali sobie nowe odnośniki i trzymają się ich jak ślepy sznurka. Najlepszy dowód to Francuzi. Wpadli do nas i odnaleźli nowe, „chińskie" tory jazdy w kilkanaście minut. Są lepsi? Jak chcesz tak myśleć to na Onet.pl na pewno jest atrakcyjniejszy materiał.

Niech wielu mnie nie lubi. Trudno, ten tekst to podsumowanie wrażeń, doświadczeń i podglądania wyścigów przez dwanaście lat zawodowego życia w tym interesie. Wcześniej też coś widziałem. Pierwsze Grand Prix widziałem w wieku pięciu lat. W karierze zwiedziłem prawie pięćdziesiąt torów Świata, jak ktoś widział więcej zawodów niech rzuca cegłą. Różne rozwiązania możliwe w Polsce sprawdziliśmy dla Was organoleptycznie, wiele wcześniej powstało dla „nas" na zachodzie i teraz wystarczy kopiować te udane.

Polak nie jest gorszy od nikogo. Cytując Gwena Giabbaniego „wszyscy mają dwie ręce....". Nasi zawodnicy mają problem jednego toru, braku konkurencji, rozwoju. Jadąc na nowy obiekt wiele czasu tracą na wjeżdżenie się w szykanki, trudne zakręty. Jak temu zaradzić? Cztery z sześciu rund odbywają się w Poznaniu. Wielu mówi, że to jedyny tor w Polsce. Tak? Ścigacz.pl pokusił się o test, a pomogli nam znani zawodnicy, którym, oraz ich sponsorom chcemy podziękować za poświecenie swojego czasu i pieniędzy.

Zaczynamy z punktu zero. Tor Poznań zaorano lub kilku oszołomów zwanych mieszkańcami zablokowało wreszcie jego działalność. Co dalej? Musimy sobie jakoś radzić. Najprościej to zamykamy ten interes. Dla PZM najłatwiejsze rozwiązanie, ma żużel i skłócone inne dyscypliny, które łatwo podporządkować centrali. Upadek flagowego dla FIM sportu łatwo światu wytłumaczyć, bo nie ma toru. Ale czy na pewno łatwiej coś zabić, niż jednym podpisem zrobić z tego powód do dumy? Jak mawiał Churchill „Epoka zwłoki, pół środków, łagodzenia i wyciszania, przekładania na później, zbliża się do końca. Rozpoczyna się epoka stawiania czoła konsekwencjom". Będziemy umieli?

Naiwny, lub lepiej to nazywając huraoptymistyczny fan atrakcyjnego ścigania powie, że w Anglii, najsilniejszej narodowej lidze Świata ścigają się po torach o czasie przejazdu mniejszym, niż minuta. Chyba też mamy takie tory, obiekty kartingowe. To jest pomysł! Szybkie wyliczenia teoretyczne i wychodzi nam, że w Lublinie na starcie pojemność toru wyniosłaby 12-16 zawodników. Liczba może nie jest imponująca, ale w WMMP nie mamy więcej zawodników w jednej klasie mistrzowskiej. Klasy markowe i Puchar Polski musiałyby urządzić eliminacje. Powstaje też kwestia bardzo dużej ilości okrążeń w wyścigu. Po kilku okrążeniach mogłyby zacząć się dublowania. To najmniejszy problem, można zawsze zmienić regulamin tak, żeby wyścigi były krótkie, a treściwe. W Australii odbywa się kilka wyścigów jednej klasy w weekend na dystansie dwudziestu kilometrów. Są atrakcyjne od startu do mety, a ewentualny dzwon można nadrobić punktowo za parę godzin. Ale czy się da?

Film: Tor Lublin