Kawasaki dołączyło do grona producentów supersportowych 400 cm3 jako ostatnie, w 1989. Co najważniejsze, powściągliwość we wprowadzaniu modeli okazała się zbawienna - motocykl był najbardziej nowoczesny i miał najbardziej sportowy charakter wśród konkurencji. Co możemy o nim powiedzieć z perspektywy ponad 30 lat od momentu prezentacji?

ZXR był niezwykle nowoczesny jak na swoją pojemność i rok debiutu: aluminiowa rama, widelec upside down i czterocylindrowy, wysokoobrotowy silnik generujący 62 KM. Hamulce i tylne zawieszenie było raczej standardem w ówczesnych sportowych konstrukcjach motocyklowych. Pozycja była jak w rasowych wyścigówkach - prowadzenie i jazda na dobrych nawierzchniach lub torze były perfekcyjne a od 10000 obrotów silnik pokazywał pazur. Na gorszych nawierzchniach i do codziennej jazdy sprzęt był mocno przeciętny, zbyt radykalny i zwyczajnie niewygodny. Za sprawą ultra twardego zawieszenia jazda wymagała bezkompromisowego nastawienia kierowcy.

W pewnym sensie ZXR400 był genialną propozycją dla każdego. Początkujący wobec zatrważającego braku osiągów w niższym zakresie obrotów nie był zagrożony nagłym przyrostem mocy. Doświadczony, przy lekkości konstrukcji i doskonałego prowadzenia oraz świetnych osiągów od 10000 obrotów miał szansę nawiązać na krętej trasie lub torze walkę z konkurencją z dużo większymi silnikami.

Zmiany, bolączki i słabe punkty Kawasaki ZXR400

Pierwsza generacja, model H został po dwóch latach zastąpiony wersją L. Tę drugą oferowano także w Europie. Najłatwiej rozpoznać ją po nowym nadwoziu i pojedynczym reflektorze. Zmieniono w nim ramę, zawieszenie, wahacz, pozycję-w zasadzie bez większych zmian pozostawiono głównie silnik. Jego moc zwiększyła się o 3 KM, kosztem 3 Nm. Wzrosły także obroty mocy maksymalnej o 500 obr/min.

Przy skróconych przełożeniach biegów 2-5 motocykl wyraźnie zyskał na wyjściu z zakrętów. Dzięki zmienionemu amortyzatorowi z tyłu nieznacznie wzrósł także komfort. Model L cieszył się jeszcze lepszą zwrotnością a dzięki mniejszej o 4 kg masie (159 kg) był jeszcze chętniejszy do szybkiej zmiany kierunku. W 1995 roku motocykl otrzymał uchwyty dla pasażera. Produkcję zakończono w 2003 roku modyfikując już tylko kolorystykę.

Motocykl przez 14 lat kariery rynkowej sprzedawał się nieźle ale za sprawą ceny porównywalnej z sześćsetkami nie był bestsellerem. Dzisiaj znalezienie ładnej sztuki bywa ciężkie. Części mechaniczne zarówno oryginały jak i zamienniki powinny być stosunkowo łatwo dostępne - problemy pojawiają się przy elementach karoseryjnych. Nieco inaczej wygląda temat w przypadku wersji usportowionej, z pojedynczą kanapą, zmienionym rozrządem, gaźnikami oraz zmodyfikowaną skrzynią biegów i przełożeniami. Tak przygotowany motocykl, oznaczony SP osiągał czasem 80 KM i był doskonałym pojazdem na tor.

Serwis

Motocykl uznawany jest za trwały - słaba okazywała się uszczelka pod głowicą (poddawała się w niektórych przypadkach już przy przebiegu 40000 km, ale to dotyczy głównie modeli generacji H. Silnik jest czuły na prawidłowe ustawienie zaworów i gaźników. Pewnym utrudnieniem dla mechaników jest napinacz rozrządu, umieszczony w dolnej części silnika.

Oczywiście warto zwrócić uwagę na bezwypadkową przeszłość - szlify i gleby na torze wpisane są w DNA tego modelu.

Kawasaki ZXR400 - czy warto

Znalezienie zadbanego ZXR400 to trudny temat. Niewielka podaż i zróżnicowane ceny mające duży rozstrzał: egzemplarze pozostawiające wiele do życzenia kosztują 3000 zł, trafiają się także zadbane z ceną przekraczającą 10000 zł. Naszym zdaniem, jeśli ktoś jest niewielkich gabarytów i uwielbia ostrą, sportową jazdę - będzie to wymarzony pojazd w garażu. Potencjał wyścigowy tego modelu jest...zaskakująco duży!

Kawasaki ZXR400 - wady i zalety

Zalety

• świetne sportowe prowadzenie
• genialna moc przy wysokich obrotach
• hamulce
• sportowy potencjał
• akceptowalny dla początkujących

Wady

• mała elastyczność
• pozycja na co dzień
• mała podaż