Ścigacz.pl

Nikt w historii ludzkości nie powiedział: "Chciałbym kupić fabrycznego customa Hondy". Podobnie jak nikt nie powiedział: "Rada Ministrów odwaliła kawał dobrej roboty i wszyscy zasługują na podwyżki" oraz "Chciałbym, aby moje przyrodzenie było troszeczkę mniejsze". Mimo to, Honda w roku pańskim 2010 zdecydowała się wypuścić na rynek dokładnie to - fabrycznego customa z logiem Wielkiego Skrzydła i wszyscy byli skonsternowani, chyba nawet sama Honda.

No bo zastanówmy się. Honda, jeden z największych koncernów motocyklowych na świecie, znany ze swojej niezawodności i zachowawczości w projektowaniu szokujących rzeczy oraz tego, że oprócz motocykli produkuje wszystko inne, od silników do motorówek po kosiarki, wpuszcza do sprzedaży motocykl kategorii cruiser, który wygląda jakby zbudowało go dwóch gości z gęstymi brodami, nie pierwsza co do wielkości kapitału i udziałów na rynku (dane z września 2021) firma motocyklowa na świecie. Ja bym chciał zobaczyć to zebranie zarządu, kiedy pomysł na Fury w ogóle powstał. A następnie chciałbym się dowiedzieć jakim cudem ten motocykl był oferowany przez DZIEWIĘĆ lat. W pierwszym roku obecności w ofercie cenę ustalono na niecałe 63 tysiące złotych. Cholernie dużo w porównaniu z innymi motocyklami w tamtym czasie, wręcz promocyjnie  w porównaniu do faktycznych customów albo górnej części oferty Harleya. Oczywiście Harley nawet na sekundę nie przejął się Hondą, bo dobrze wiedział, że mimo przynależności do - poniekąd - tego samego gatunku nie stanowi dla niego żadnej konkurencji. Honda też to wiedziała, ale 2010 to był dziwny czas, kiedy wszyscy już otrząsnęli się z kryzysu i chcieli sobie poszaleć, ale mimo wszystko o kryzysie jeszcze pamiętano, bo w tym motocyklu z plastiku wykonane są rzeczy, których się nie spodziewasz, na przykład pokrywa przekładni, pokrywa sprzęgła i - uwaga - pokrywa zaworów na głowicach. Plastik przecież nie nagrzewa się tak jak stal, co potwierdzą właściciele Harleyów z przypieczonymi okolicami krocza. A może chcieli odnieść się do swoich wyścigowych sukcesów i zrobić Fury lżejszą? Nie do końca jestem przekonany, czy się udało, bo netto, bez płynów ten sprzęt waży 299 kilogramów.

Patrzymy sobie na ten motocykl, w jego długaśnym majestacie, z 21 calowym kołem z przodu i zastanawiamy się, jak to w ogóle może jeździć i skręcać. Cóż, jeździ i skręca, Honda zna się na prowadzeniu i wie że jej inżynierowie potrafią zrobić użytek z fizyki. Fury prowadzi się po prostu poprawnie, może nawet trochę przyjemnie. Wrażenie to jest potęgowane przez fakt, że cały czas masz uczucie jazdy czymś, co przynajmniej w teorii powinno być totalnie nie-zwinne. Te obawy są uzasadnione, bo rozstaw osi tego motocykla wynosi ponad 1,8 metra. To w środowisku motocyklowym oznacza mniej więcej tyle, że zaparkowana, Fury stoi w dwóch województwach jednocześnie. Wspomniana poprawność ujawnia się też przy silniku - to po prostu zdrowe, 1.3 litrowe V2 z pojedynczym wałkiem rozrządu, które po prostu działa i to całkiem sprawnie, 107 Nm przy nieco ponad 2K obr./min to przecież solidne liczby. Rzecz w tym, że Honda Fury mogła być napędzana jednocylindrowym silnikiem OHV z Super Cub i nikt by na to nie zwracał uwagi, bo pierwsze skrzypce oczywiście gra tutaj design. Nie obchodzi mnie czym ktoś jeździ, do jakiego klubu przynależy i jak gęstą ma brodę. Fury wygląda kozacko. Kropka. Producent oferował ją w kilku opcjach kolorystycznych, ale kupowanie jej w jakiejkolwiek innej niż niebieska perła było niedorzeczne. Jeżeli Hondzie zależało wyłącznie na tym, żeby ich pierwszy w historii custom robił wrażenie, to do diabła, udało się.

Kiedy robiliśmy zdjęcia do testu, czasami w ogóle się nie dało, bo gdziekolwiek byś ten sprzęt postawił, tam zaraz pojawili się ludzie, którzy badali ten niebieski twór. Niektórzy kazali sobie robić zdjęcie i podawali swojego e-maila, żeby je im przesłać. Kiedy jechałeś tym sprzętem przez miasto, za tobą mogła jechać Małgorzata Foremniak topless w jaskrawo-pomarańczowym Lamborghini, w indiańskim pióropuszu i nikt by na nią nie zwrócił uwagi. A może po prostu wszyscy wiedzieli, że jesteś dobrym człowiekiem, bo "najmilszych ludzi spotkasz na Hondzie". Oczywiście, że Fury nie jest pozbawiona wad. To na przykład najbardziej niewygodny motocykl jakim jechałem w trasę, kanapę skonstruowano precyzyjnie w taki sposób, żeby po dwudziestu kilometrach uwierała cię w kość ogonową do tego stopnia, że po powrocie do domu będziesz potrzebował zasypki dla niemowląt, a fakt, że w ogóle istnieje tutaj tylna część kanapy i podnóżki pasażera jest szczególnie abstrakcyjny, bo ewolucja nie wymyśliła jeszcze organizmu, który czułby się tam komfortowo. Zbiornik paliwa specjalnie ma tylko 13 litrów pojemności, żeby nikt nie był na tyle obłąkany i pojechał tym sprzętem za miasto. Te niedomagania naturalnie nie mają znaczenia, bo Fury robi dokładnie to, co ma robić, czyli wyglądać kozacko, robić wrażenie, kraść spojrzenia i dać kierowcy uczucie jazdy czymś, co do tej pory widział na Discovery Channel. No i prawdopodobnie nigdy się nie popsuje.