Kierowcy motocykli klasy 125 bez motocyklowego prawa jazdy, motocykle elektryczne, trójkołowce, sukcesy rynkowe tanich marek z Azji. W ostatnim czasie dzieje się wystarczająco dużo, by wzburzyć zapiekłych motocyklowych tradycjonalistów. Skala tych zjawisk jest już jednak tak duża, że dalsze spychanie ich na margines i dociskanie butem nie ma szans powodzenia.

Czasem mam wrażenie, że gdyby komuś udało się zaprząc do pracy ludzką, negatywną energię, to atomowe kolosy i lasy wiatraków stałyby się nam zupełnie niepotrzebne. Jak to jest, że tyle wysiłku, który mógłby znaleźć ujście w świetnych inicjatywach, dobrowolnie pakujemy w rzeczy, które ciągną nas wszystkich w dół?

Za ilustrację mojego tekstu niech posłuży poniższy film z jednej z amerykańskich imprez, skupiających fanów pewnej marki. Okładanie młotem japońskiego motocykla jedni nazwą tradycją i świetną zabawą, inni przykładem niskiej (delikatnie mówiąc) kondycji intelektualnej widocznych tu bikerów.

Dla polskiego motocyklisty jest to zjawisko dosyć niezrozumiałe. W końcu japońskie maszyny uchodzą u nas za synonim wysokiej jakości, a produkty Wielkiej Czwórki od bardzo dawna są obiektem marzeń, rządzą w salonach i na rynku motocykli używanych. Wielu z nas, jeszcze w czasach minionego systemu, ciężko pracowało za granicą, by zdobyć ociekający chromem lub budzący podziw agresywnymi plastikami japoński motocykl. Dziś chętnie bierzemy na nie wieloletnie kredyty lub przeznaczamy długo odkładaną gotówkę. Skąd więc u części amerykańskich motocyklistów tyle zapału, by jednak podnieść kilka razy ten ciężki młot?

Duża para w mały gwizdek

Trochę łatwiej to zrozumieć, robiąc wycieczkę po motocyklowym internecie. Taką nie za długą, wyłącznie w granicach naszego kraju. Okaże się, że niektórzy potrafią włożyć naprawdę dużo wysiłku w rzeczy, które nie tworzą niczego, poza fermentem i nieprzyjemną atmosferą. Skomentować coś tylko po to, żeby wbić szpilę. Pół biedy, jeśli to wytykanie błędów merytorycznych, w dużej mierze są to jednak bezinteresowne internetowe pomyje. Staje się to jaskrawe przy ogólnej tendencji, kiedy łączna liczba komentarzy spada - dziś łatwiej i szybciej dać po prostu jedną z facebookowych buziek lub oznaczyć znajomego.

Wojna polsko-chińska

Wracając do zabawy amerykańskich weteranów szos, warto wspomnieć o dyżurnych kierunkach ciosów na naszym podwórku. Nie mówię tu o nas, redaktorach mediów motocyklowych, bo odporność na wycieczki osobiste to niezbędna cecha w tym fachu, tylko o samych tematach, o których piszemy. Nie ma tu wielkiej filozofii - od zawsze najbardziej obrywa to, co nowe i nie wpisujące się w ułożoną tradycję. W Stanach były to swego czasu maszyny z Japonii, które wywróciły tamten rynek pod względem cenowym, a ich jakość ciągle rosła, aż do dzisiejszego poziomu.

U nas - oczywiście "chińczyki", które podążają tą samą ścieżką i dostają równie mocne baty. Można naturalnie utyskiwać na ich niedoróbki czy dobór materiałów, ale fakty są niezaprzeczalne - sprzedają się świetnie, zwłaszcza od czasu wejścia w życie nowych regulacji dla klasy 125. I z sezonu na sezon są coraz lepsze. Co więcej, to właśnie w Chinach i w Indiach bije dziś serce motocyklowego świata. Tam sprzedaje się najwięcej jednośladów, tam swoje wysiłki kierują największe koncerny, także europejskie. Tamtejsze fabryki są już w stanie wyprodukować motocykle o dowolnym poziomie jakości - efekt końcowy zamknięty jest wyłącznie w tabelach Excela.

Hejtem w elektrony

Ulubiony cel ataków numer dwa to z kolei motocykle elektryczne, w najlepszym razie ignorowane, w najgorszym mieszane z błotem i nazywane zabawkami. Sztab inżynierów i designerów projektujących takiego Harleya Livewire musi mieć niezły ubaw, czytając podobne opinie. O poziomie czystości dla środowiska pojazdów elektrycznych można dyskutować - wiadomo, produkcja prądu, produkcja i utylizacja baterii. W ruchu są one jednak zupełnie bezemisyjne, co ma ogromne znaczenie w miastach, więc dalej ignorować się ich nie da, zadbają o to chociażby nasze władze. Co więcej, napęd elektryczny jest mocno powiązany z nowoczesną elektroniką. Spójrzmy, z jakich urządzeń dzwonimy, na jakich piszemy komentarze w internecie. Chiny wszędzie, Chiny wszędzie, co to będzie, co to będzie?

Zwykli bohaterowie

I na koniec sprawa najważniejsza - ludzie. Nowe czasy i nowe przepisy to także nowy wizerunek polskiego motocyklisty. Już nie elita, co to gna szybciej od wiatru, a w razie potrzeby w biegu naprawi maszynę. To coraz częściej zwykły Jasiek lub Janusz na 125, ewentualnie za chwilę na trójkołowcu. W trakcie swojej motocyklowej "kariery" być może zrobi prawko kat. A, przesiądzie się najpierw na 500, później na 700, litra i więcej. Ale równie dobrze może tego nie zrobić, uznając, że 125 to jego świat i nic mu więcej nie trzeba.

Małe plusy

Nie muszę przypominać, że z powodu tragicznych wydarzeń, ostatnie dni nie są dla nas wszystkich najłatwiejsze. Mamy wystarczająco dużo zmartwień jako społeczeństwo, żeby dzielić się i dawać do pieca jeszcze na motocyklowym gruncie. Najważniejsza lekcja, jaką przynajmniej ja z tego wyciągam, to nauczyć się milczeć, jeśli nie mam do powiedzenia nic konstruktywnego. Z drugiej strony chciałbym, żebyśmy wszyscy nauczyli się dostrzegać i chwalić małe rzeczy, nawet jeśli całość do nas nie przemawia. Nie cenisz idei jakiegoś modelu, ale podoba ci się design? Napisz o tym! Czytasz tekst, z którym się nie zgadzasz, ale jest fajnie napisany? Daj znać!

Motocykliści są bardzo ciekawą i pełną skrajności grupą. Z jednej strony bardzo skonsolidowaną i zdolną do wspaniałych akcji - Motomikołaje, WOŚP, rajdy, zbiórki i wiele innych. Z drugiej często zamkniętą, bardzo konserwatywną, niechętną nowościom. Warto myśleć szerzej i do przodu, nie tylko kategoriami własnych doświadczeń. Tak, żeby za jakiś czas nie skończyć jako groteskowe dziadki, okładające młotem biednego "chińczyka". Chyba nie chcemy być negatywnymi bohaterami Youtube’a przyszłości?