Ścigacz.pl

Erwin George Baker to jeden z tych ludzi, których życiorys mógłby posłużyć za scenariusz do filmu, a w jego przypadku nawet do kilku filmów. Swych niezwykle śmiałych i ryzykownych przedsięwzięć dokonywał za kierownicą motocykla i samochodu  w czasach, kiedy motoryzacja przeżywała swoje dzieciństwo i wczesną młodość.

Erwin Baker urodził się Weisbergu w stanie Indiana 12 marca 1882 roku. Kiedy miał 12 lat jego rodzina przeprowadziła się do Indianapolis. Pracował tam w kuźni, co z jednej strony pozwoliło mu na pierwsze kontakty z mechaniką, a z drugiej ukształtowało twardy charakter. Bakera ciągnęło jednak do sportu, trenował między innymi boks, a w końcu rzucił pracę w kuźni, by dołączyć do wędrownej trupy artystów, gdzie szlifował swą formę fizyczną. Brał udział w wyścigach kolarskich, a odkąd kupił swój pierwszy motocykl ścigał się również na nim. W 1909 roku dosiadając własnego Indiana wygrał inauguracyjny wyścig na nowym torze Indianapolis Motor Speedway. Ten i inne wyczyny Bakera nie uszły uwadze George’a Hendee - współzałożyciela firmy Indian i w 1912 roku Erwin Baker został kierowcą fabrycznym Indiana. Funkcję tę pełnił do 1924 roku wygrywając 53 wyścigi, dwudziestokrotnie stając na niższych miejscach podium i ustanawiając 11 rekordów prędkości.

Starty w wyścigach motocyklowych, co było wówczas bardzo niebezpiecznym zajęciem, nie zaspokajały w pełni rządzy przygody Bakera i wpadł on na pomysł, by dowieść niezawodności i szybkości motocykli Indian bijąc rekordy prędkości na długim dystansie. Nie chodziło przy tym o długotrwałą jazdę po torze, a o pokonanie kolei, która była w tamtych latach najszybszym środkiem transportu na transkontynentalnych trasach. Pomysł ten bardzo spodobał się szefom Indiana, którzy dostrzegli w tym znakomity marketing. Pokonanie super szybkiego pociągu motocyklem w sytuacji, gdy drogi asfaltowe były prawdziwą rzadkością i jazda musiała odbywać się po szlakach szutrowych lub gruntowych duktach, a nierzadko po zupełnych bezdrożach, walka z surową przyrodą, zmienną i nie zawsze sprzyjającą pogodą, pokonywanie zupełnie jeszcze dzikich terenów, przy braku wsparcia technicznego, była wyczynem mocno działającym na wyobraźnię, a w przypadku zakończenia sukcesem znakomitą reklamą.

W 1912 roku w celu promocji nowego modelu  z siedmiokonnym silnikiem i dwubiegową skrzynią Baker wyruszył w trasę przez Amerykę Środkową. Motocyklista przejechał przez Kubę, Jamajkę i Panamę pokonując dystans 22 500 km w ciągu trzech miesięcy. Dzięki podobnym wyczynom, skrzętnie opisywanym w prasie Erwin Baker stawał się coraz bardziej sławny. W 1914 roku podjął się najbardziej spektakularnego w dotychczasowej karierze wyzwania - przejechania motocyklem od wybrzeża Pacyfiku do wybrzeża Atlantyku w rekordowo krótkim czasie. By tego dokonać musiał pokonać liczącą bez mała pięć i pół tysiąca kilometrów trasę z San Diego do Nowego Jorku w czasie krótszym niż dwadzieścia dni. To było ekstremalnie ciężkie wyzwanie nawet dla tak zaprawionego w bojach zawodnika jak Baker. Musi przedzierać się przez tereny pustynne, pokonywać głęboki piach, przemierzać tereny górskie, czasem z powodu braku jakiejkolwiek drogi jego trasa wiedzie torowiskiem kolejowym. Zmaga się z  upałem i wycieńczeniem, co kilkukrotnie prowadzi do halucynacji. Ale trudy samej trasy to nie wszystko.  Musi strzec się dzikich zwierząt i bandytów. Śpi przy motocyklu z rewolwerem gotowym do strzału pod ręką. Telegraf donosi o postępach jego eskapady, a bukmacherzy wietrzą świetny biznes. Kiedy Baker na swym Indianie dociera na Times Sqare w Nowym Jorku wybucha prawdziwa sensacja. Pokonanie dystansu zajęło mu jedenaście i pół dnia. Pobił motocyklowy rekord o ponad osiem dni, ale jeszcze bardziej spektakularne jest to, że najszybszy na tej trasie samochód spędził w drodze cztery dni dłużej. Reporter jednej z nowojorskich gazet zafascynowany wyczynem Bakera nadał mu przydomek "Cannon Ball" (kula armatnia) dla porównania szybkości motocyklisty z superszybkim pociągiem Cannonball Express.

Sława Erwina "Cannon Ball" Bakera zatoczyła jeszcze szersze kręgi, gdy do swych ekscytujących wyczynów zaczął wykorzystywać samochody. W 1915 roku za kierownicą samochodu Stutz Bearcat w towarzystwie reportera Billa Sturma Baker pokonał dystans z San Diego w Kalifornii do Nowego Jorku w ciągu jedenastu dni, siedmiu godzin i piętnastu minut. Całe przedsięwzięcie było sponsorowane przez producenta samochodu oraz nowo powstałe American Automobile Association. Rok później obaj panowie wsiedli do Cadillaca i powtórzyli swą eskapadę, tym razem windując rekord do siedmiu dni, jedenastu godzin i pięćdziesięciu trzech minut.

Coraz więcej firm działających w branży motoryzacyjnej chciało sponsorować wyczyny Bakera, a on zawsze zobowiązywał się, że przyjmie honorarium jedynie w przypadku, kiedy uda mu się pobić rekord czasu przejazdu. Słynne stały się jego wyprawy "Three Flag Tour" wiodące z Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie, przez USA do Tichuany w Meksyku. Trasę tę pokonywał kilkukrotnie swoim Indianem, a w 1916 roku, gdy przemierzał ją nowym Indianem Powerplus z silnikiem o pojemności 1000 ccm, musiał trzykrotnie zmieniać trasę z powodu pożarów lasu. Mimo to udało mu się ukończyć podróż w czasie dwóch dni i pięciu godzin.

Baker rozsławia markę Indian swymi wyczynami również poza granicami Stanów Zjednoczonych. Ustanawia rekordy czasu przejazdu między miastami w Australii i Nowej Zelandii. W ojczystym kraju podejmuje się coraz bardziej wyrafinowanych prób. Przejeżdża wszerz USA samochodem Oldsmobile używając tylko najwyższego biegu. Ciężarówką GMC przewiózł trzy tony wody morskiej z Nowego Jorku do San Francisco w pięć dni siedemnaście godzin i trzydzieści sześć minut. Przejechał przez Stany Zjednoczone samochodem Gardner w zimie. Dosiadając motocykla, a właściwie skutera Neracar pokonał liczącą 5 400 kilometrów trasę zużywając średnio nieco ponad trzy litry paliwa na sto kilometrów.

Jednak czasy powoli zaczęły się zmieniać. Przybywało dróg asfaltowych, policja coraz częściej przeprowadzała kontrole prędkości i karała za niezgodną z przepisami jazdę. Mimo to, w 1928 roku "Cannon Ball" Baker ponownie zapisał się w historii pokonując na dystansie z Nowego Jorku do Chicago dumę amerykańskiej kolei superszybką lokomotywę "20th Century Limited". W 1933 roku za kierownicą samochodu Graham Model 57 "Blue Streak" przejechał Stany Zjednoczone w poprzek w czasie 53 godzin i 30 minut! Legenda głosi, że w czasie tej podróży zrobił tylko jeden półgodzinny postój. Rekord ten pozostał niepobity aż do 1971 roku!

Po tym wyczynie "Cannon Ball" Baker postanowił nieco się ustatkować pracując jako kierowca testowy dla producentów samochodów. W wolnym czasie eksperymentował z motocyklami. W 1941 roku w ramie swojego Indiana Sport Scout zamontował własnej konstrukcji eksperymentalny jednocylindrowy silnik z wirującym tłokiem, po czym pokonał tym motocyklem trasę z Los Angeles do Nowego Jorku w czasie sześciu dni, sześciu godzin i dwudziestu pięciu minut.

W ciągu swej niesamowitej kariery Baker startował również w wyścigach samochodowych. Łącznie ustanowił 143 rekordy prędkości. W uznaniu jego zasług amerykańskie stowarzyszenie motocyklistów American Motorcyclist Association powierzyło mu rolę sędziego wyścigowego. Został też mianowany pierwszym komisarzem NASCAR w 1947 roku.

Erwin George "Cannon Ball" Baker zmarł na atak serca 10. maja 1960 roku w Community Hospital w Indianapolis w stanie Indiana w wieku 78 lat.

Od kilku lat dla uczczenia jego imienia organizuje się w USA długodystansowy rajd zabytkowych motocykli Cannonball Motorcycle Endurance Run, w którym brali również udział motocykliści z Polski