Ta nowość Bartona na 2024 w stylu naked trafiła do mnie przed długim weekendem majowym. Motocykl był świeżutki jak bułeczki u piekarza. Nie dość, że to całkiem nowy model, to jeszcze stan licznika wskazywał 0 km. Szczerze to nawet nie wiem, czy ktoś go przede mną odpalał, bo chwilę musiałem go kręcić, żeby zapalił. Tak było tylko przy pierwszym uruchomieniu, później zawsze palił od "strzała".

Ktoś musi być pierwszy. 

Zaszczyt testowania niedotartej maszyny trafia się, nam dziennikarzom, od czasu do czasu. Ciężko wtedy powiedzieć coś o maksymalnych osiągach maszyny, nikt z nas nie chce katować nowego sprzętu, a nawet gdyby ktoś chciał to i tak niedotarty motocykl nie zaprezentuje swoich pełnych możliwości.

Na pierwszą przejażdżkę wybrałem więc malowniczą trasę w okolicach Gór Opawskich, zwiedziłem okoliczne wioski i ani się spostrzegłem, a nawinąłem na koła 80 km. Barton Naked odwdzięczył mi się bardzo komfortową jazdą, przednie zawieszenie up-side down oraz tylny monoshock bardzo wdzięcznie wybierały nierówności bocznych dróg. Zawieszenie  w motocyklu to zawsze pewien kompromis: albo komfort, albo twarde trzymanie się drogi. To ostatnie potrzebne jest przy dynamicznej sportowej jeździe. W przypadku opisywanego modelu postawiono zdecydowanie na komfort, zresztą kanapa kierowcy też całkiem dobrze pasowała do mojego tyłka. Gdyby jednak komuś przednie zawieszenie za bardzo nurkowało przy dynamicznej jeździe, uspokajam, wystarczy wymienić olej w lagach na gęstszy, żeby amortyzatory były bardziej twarde. Napięcie wstępne sprężyny tylnej również jest regulowane.

Czy silnik po 100 kilometrach jest dotarty?

Niestety nie jest, instrukcja mówi o 1000 km. Z doświadczenia jednak wiem, że pełne możliwości motocykla produkowanego w chinach poznaje się po 2000 km. Niemniej jednak motocykl testowy zawsze kusi, więc po przejechanych 100 km odkręciłem manetkę do oporu i zobaczyłem na prędkościomierzu 94 km/h. Miałem wrażenie, że silnik miał ochotę na jeszcze kilka kilometrów na godzinę więcej, ale niebezpiecznie zbliżałem się do czerwonego pola obrotomierza.

Bartona Naked 125 napędza silnik o mocy 9,8 KM. Jest to konstrukcja z rozrządem na popychaczach, skopiowana z Hondy CG, z dołożonym wałkiem wyrównoważającym oraz wtryskiem paliwa. Co ciekawe jednostka ta, pochodząca konstrukcyjnie z lat 70 tych, spełnia najnowsze normy emisji spalin przy stracie tylko jednego konia mechanicznego. W związku, z tym, że silnik ten był bardzo popularny w chińskich jednośladach, oferowanych na polskim rynku, jest dosyć znany mechanikom. Nie powinno też brakować do niego części zamiennych.  

Układ hamulcowy oparty na tarczach hamulcowych zatrzymuje pojazd całkiem sprawnie, choć zastosowany tutaj układ CBS jest specyficzny. Używając obu dźwigni hamulcowych jednocześnie, czujemy, że układ hydrauliczny jest połączony. Mocniejsze naciśnięcie dźwigni nożnej powoduje podniesienie dźwigni ręcznej i odwrotnie. Nie ma to wpływu na skuteczność hamowania, ale wymaga przyzwyczajenia, szczególnie u osób, które jeździły wcześniej innymi jednośladami.

Styl i ergonomia.

Naked Bartona pełnymi garściami czerpie stylistycznie z Hondy CB125R. Gdyby nie kolorystyka, to na pierwszy rzut oka nie dałoby się tych dwóch modeli odróżnić. Motocykl produkowany jest w Chinach, dlatego też "inspiracja" lubianym wzornictwem nie powinna nas dziwić. Motocykl wyposażony jest w pełne oświetlenie LED, a na czytelnym wyświetlaczu zabrakło tylko zegarka.

Mimo że to 125-tka i to w dodatku dosyć lekka, bo ważąca tylko 122 kg, nie wygląda na miniaturę. Z moim wzrostem 182 cm i masą 96 kg nie wyglądałem na niej jak na motorynce.

Umiejscowienie podnóżków oraz kierownicy względem siedziska umożliwiło mi podróżowanie z wyprostowanymi plecami i lekko ugiętymi nogami. Kolana spokojnie schowałem pod przetłoczeniem w baku, co dla osób z moim wzrostem nie jest takie oczywiste w klasie 125.

Średniak z aspiracjami na więcej

Barton Naked 125 to motocykl, który powinniśmy teoretycznie umieścić w jakościowej klasie średniej. Oferowany jest za niecałe 10 tys. złotych (2024 r.), więc można mu wybaczyć tańsze opony, najprostszy CBS, czy brak regulowanych dźwigni na kierownicy. Całkiem możliwe, że motocykl będzie wymagał trochę więcej uwagi użytkownika, niż motocykle z klasy premium. Z drugiej strony mamy w oświetlenie LED i nowoczesne zawieszenie up-side down.

Dużym zaskoczeniem dla mnie była jakość plastików i ich mocowanie na motocyklu. W motocyklach jednocylindrowych drgania zwykle są mocno odczuwalne, rozrząd na popychaczach jeszcze wzmaga ten efekt. Efektem ubocznym są drażniące dźwięki drgających plastików. W Bartonie takiego efektu nie ma, podczas przejechanych 180 km ani razu nic nie zadrżało, ani nie zadzwoniło, nie odkręciła się też ani jedna śrubka. W pewnej części to zasługa wałka wyrównoważającego, ale również jakości spasowania plastików.

Motocykl prezentuje się niezwykle ładnie i mimo pewnych oszczędności robi  bardzo dobre wrażenie. Mimo że konkurencja w tym segmencie cenowym jest ostatnio bardzo agresywna, warto rozważyć zakup tego motocykla choćby ze względu na 3-letnią gwarancję. Nie spodziewajcie się jednak demona prędkości, to motocykl z przeznaczeniem na miasto i boczne drogi.

Lewa w Górę Beniamin.