Pewnych zdań po prostu nigdy się nie słyszy. Na przykład: "Uwielbiam chodzić w maseczce", "Donald Tusk odwalił kawał dobrej roboty" oraz "Chciałbym sportowego Harleya". No właśnie, sportowy Harley. Ten oksymoron wydaje się niedorzeczny, nawet mimo tego, że pra-pra dziadek bohatera dzisiejszego felietonu, XR750 w swoim czasie dominował wszystko, co było do zdominowania w wyścigach Flat Track. Niemniej jednak typowy klient salonu Harley-Davidson - którego z grzeczności nie określę dentystą lub deweloperem - raczej nie chciał swoich pieniędzy przeznaczyć na coś sportowego. Od tego byli Japończycy i ich sokowirówki, których entuzjastów miłośnicy Milwaukee traktowali jako godnych politowania Power Rangers.

	Harley Davidson XR1200 - brudny Harry
TEST MOTOCYKLA »

Harley-Davidson XR1200 był pierwszym motocyklem, który mogłem oficjalnie testować, więc jak nie trudno się domyślić, przez tydzień paliłem czerwone Marlboro i jeździłem z nieustającą erekcją. Wyobrażałem sobie, że przez siedem dni wkroczę do elitarnego świata amerykańskiego snu i powolnego turlania się pustymi drogami, ale potem nastało olśnienie - ten motocykl dobrze jeździ. Zbyt dobrze jak na Harleya. Japończycy mają osobne działy z laboratoriami, w których naukowcy w białych kitlach zajmują się perfekcyjnym wyważeniem motocykla i prawdę mówiąc uważam,  że Harley takiego działu nie posiada w ogóle. Fakt, że XR1200 był tak świetnie wyważony, miał tak dobrze usytuowany środek ciężkości i jeździł po zakrętach w tak satysfakcjonujący sposób, był chyba dziełem przypadku. W HD wiedzieli, że chcą zrobić motocykl, który będzie skręcał, ale silnik musi być ostentacyjnie wyeksponowany (jak to w Harleyach). Tego jednak nie dało się zrobić bez podniesienia go, żeby przy lekkim pochyleniu nie przycierać deklem ze sprzęgła. Wiecie, kto dostarczył przednie zawieszenie Upside-Down? Japończycy z Showa. Nie ma sensu roztrząsać wydarzeń z Perl Harbor, tym bardziej, że hamulce dostarczył Nissin. Efekt tej globalizacji był taki, że XR1200 nie tylko skręcał, ale czerpałeś z tego autentyczną frajdę, bo robił to z gracją. To chyba pierwszy przypadek w historii, kiedy ktoś użył tego słowa odnośnie Harleya.

Sam silnik to konstrukcja w gruncie rzeczy przeniesiona ze Sportstera, czyli pamiętająca jeszcze czasy urzędowania Richarda Nixona. OHV, dwa zawory na cylinder i emblematyczny ich kąt rozwarcia to rozwiązanie stare, ale jare i prawdę mówiąc, niewiele w tej jednostce może się zepsuć, bo niewiele tam jest. Jest natomiast moment obrotowy, z którego będziesz korzystać, bo przecież jakoś ten ponad ćwierćtonowy sprzęt musi się napędzać. Jako ciekawostkę można uznać bardzo, ale to bardzo długi rollgaz, który od kierowcy wymagał nienaturalnego wygięcia nadgarstka, żeby pełni otworzyć przepustnicę, ale kiedy pierścień z trupią czachą na twojej prawej dłoni celował już w niebo, wtedy XR naprawdę oddychał. Legenda głosi, że odkręceniu gazu na max towarzyszył odgłos orła.

Pozwolę sobie odnieść się do designu, który uważam za seksowny, nie licząc zadupka. Ktoś narysował ten motocykl naprawdę się do tego przykładając, brał pod uwagę legendarne rozwiązania stylistyczne i historię marki, ale kiedy przyszło do projektowania sekcji centralnej, zadzwonił mu telefon, odebrał i zapomniał o dokończeniu pracy. Dzięki temu na przykład tylne światło pochodzi z Yamahy Virago, a kierunkowskazy z Motobi Łosia. No i co z tego? Postawiłeś XR’a przed sklepem, kiedy spływało na niego światło neonów i byłeś dumny, że latasz kawałkiem legendy i - przede wszystkim - Harleyem, który jeździ naprawdę świetnie. Niestety, klienci tego tak nie widzieli. XR1200 był zbyt nietypowy jak na ten koncern i nadal będący w ofercie Sportster go zjadł. Poza tym, odbiorcy amerykańskiego producenta, którzy najczęściej nie mieli problemów z kasą, woleli wydać czasami nawet dwukrotność ceny XR’a, byle mieć pełnoprawnego cruisera z najbardziej rozpoznawalnym logiem na świecie. W 2009 roku w teście tego motocykla stwierdziłem, że ciężko przewidzieć, czy XR stanie się hitem. Cóż, to wcale nie było takie trudne.