53 000 zł za chłodzonego powietrzem dwucylindrowca? 38 000 zł za 400-kę? W tym szaleństwie jest metoda.

Pukałem się po głowie, gdy w 2014 roku podczas targów Intermot Ducati pierwszy raz zaprezentowało Scramblera. Podśmiewałem się z reklam z wąsatymi gośćmi i młodymi dziewczynami w podartych spodniach. Przewracałem oczami z pożałowaniem po poznaniu detalicznych cen. Ucichłem, gdy okazało się, że Scrambler nie tylko dobrze jeździ, ale i świetnie się sprzedaje.

Przed Tobą dwa motocykle z jednej rodziny, ale z dwóch końców skali. Na jednym z nich Scrambler Sixty2, homologowana w granicach kategorii prawa jazdy A2 „budżetowa” 400-ka. Na drugim Flat Track Pro, najdroższy (pomijając limitowaną edycję Italia Independent) ze Scramblerów. Różnica pomiędzy motocyklami to blisko 15 000 zł. To także 404 ccm pojemności, 33 KM mocy i 3 kg wagi.

Scrambler Flat Track Pro

Nie będę rozwodził się na temat marketingowych prób sprzedania flat tracku masom - to amerykański sport dla Amerykanów i pewnie tak zostanie. Skoncentrujmy się na konkretach. Flat Track Pro w ramach odróżnienia go od pobratymców otrzymał sporo gadżetów. W oczy rzuca się pięknie brzmiący wydech Termignoni oraz nieduże, plastikowe „pola numerowe”. Te znajdziemy nad przednią, wyposażoną LED-y ring lampą oraz z tyłu, bo obydwu stronach. Są niestety plastikowe i sprawiają wrażenia zabawkowych. Dużo lepiej prezentuje się stalowy zbiornik paliwa w limitowanym, żółtym kolorze „Racing Yellow”. Zza sterów zobaczymy dedykowane manetki, frezowany zbiorniczek płynu hamulcowego i aluminiową, niską kierownicę. To kierownica (wraz z dedykowanym siedziskiem) ma największy wpływ na obiór motocykla. Niska kielnia dodaje mu pazura i osobiście bardziej odpowiada mi, niż standardowe rozwiązanie.

 

Film zamieszczony przez użytkownika Ścigacz.pl (@scigacz_pl)26 Maj, 2016 o 7:11 PDT

Jak można było się spodziewać Flat Track Pro jeździ świetnie. Dynamika chłodzonego powietrzem L-twina w moim odczuciu jest wystarczająca, nawet jeśli 75 KM nie wydaje się wartością skrajnie wysoką. Jednak skonfrontowanie mocy ze 186 kg masy oraz przyjemną charakterystyką sprawia, że jadąc na Flat Track Pro ciągle się uśmiechasz. Pirelli MT 30 o kostkowym bieżniku, ale i miękkiej mieszance, dają zaskakująco dużo przyczepności. Niższa kierownica wymusza delikatnie bardziej sportową, choć nadal komfortową pozycję, co podjudza do „chuliganienia”.

Flat Track Pro przyciąga wzrok i to w sposób zupełnie „niepolski” (bez zawiści i zazdrości). Osoby przeróżnej płci i wieku zagadują co to za motocykl, o co w tym wszystkim chodzi i, tradycyjnie, ile pali (notabene, niedużo, poniżej 5 L / 100 KM). Nawet inni motocykliści nie patrzą na FTP z pożałowaniem. Jednak inne spojrzenia obcych ludzi nie są dla mnie warte 15 000 zł. Siadam na Sixty2.

Scrambler Sixt2

Każdy kto miał okazję spędzić choć chwilę czasu na standardowym Scramblerze poczuje się jak w domu. W Sixty2 oszczędności poczyniono w miejscach, które nie są w zasięgu wzroku użytkownika - sprytnie. Z przodu znajdziemy także jedną tarczę hamulcową, ale już promieniowo mocowane zaciski Brembo zastąpiono prostym podzespołem. Nieposiadające regulacji zawieszenie z przodu to klasyczny widelec Showa. Zestrojony by dawać komfort, z czego wywiązuje się bardzo dobrze. Z tyłu znajdziemy pojedynczy amortyzator Kayaba z regulacją napięcia wstępnego sprężyny. W ramach oszczędności Sixty2 posiada prosty tylny wahacz oraz węższą felgę. Zmian w Sixty2 jest całkiem sporo, nawet jeśli na pierwszy rzut oka motocykl wygląda łudząco podobnie jak większe modele.

Co oferuje 400-ka segmentu premium? Na pewno świetną jakość wykonania, metalowy zbiornik paliwa, ABS w standardzie, jednostkę napędową spełniającą normy emisji spalin Euro4, LEDowe oświetlenie i klasycznie wyglądający zegar LCD. Oferuje także sporo frajdy z jazdy. Rama oraz ergonomia jest niezmieniona, właściwości jezdne równie dobre co w Iconie, a w sumie nie dużo gorsze, niż w Flat Track Pro. Największą różnicą jest sposób w jaki jednostka napędowa oddaje moc.

Mimo posiadania dużej liczby wspólnych elementów, zwłaszcza w bloku silnika, jednostka napędowa o pojemności 399 ccm posiada inny skok i średnicę tłoka niżeli 800-ka. Niższa o 33 KM moc maksymalna osiągana jest w mniej więcej tym samym zakresie obrotów, jednak wynoszący 34 Nm moment obrotowy Sixty2 osiąga dopiero przy 8000 obr. / min, o blisko 2500 obr. / min wyżej niż większy brat. I różnica ta jest znacząca.

 

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Ścigacz.pl (@scigacz_pl)26 Maj, 2016 o 4:53 PDT

Sixty2 wymaga ciągłego szukania odpowiedniego przełożenia, a przez pierwszą 2/3 zakresu obrotomierza niespecjalnie wiele się dzieje. Zdaję sobie sprawę, że jest to motocykl dla początkujących, ale Honda CB500F to także motocykl dla początkujących, który moc oddaje dużo dynamiczniej (idąc tym tropem, także 390 Duke czy MT-03). Moja teoria zakłada, że istnieje spora różnica pomiędzy dedykowaną jednostką napędową motocykla klasy sub-500, a jednostką „zmniejszoną” z motocykla klasy średniej-wyżej.

Nie oznacza to, że Sixty2 jest powolny i nudny. Jeśli tylko przyzwyczaisz się do częstego mieszania przełożeniami i zaczniesz jechać w wyższym zakresie (wyższym niż w 800-ce), okazuje się, że to przyjemnie dynamiczny sprzęt. Osiąganie prędkości przekraczającej 160 km/h nie jest nierealne, a agresywne atakowanie ciasnych zakrętów dolnośląskich tras podwozie przyjmuje ze spokojem. Przy ofensywnej jeździe i wyższych indeksach prędkości gubią się jedynie hamulce, ale ustalmy - nie jest to sprzęt do szukania limitów przyczepności.

Premium nie na polskie warunki

Lubię proste motocykle. Lubię motocykle, które dają więcej przyjemności z jazdy, niż wstępnie zakładałem. I lubię motocykle, które zaskakują. Nie lubię jednak „dojenia” klienta. Rozumiem, że linia Scrambler to produkty premium, takie motocyklowe Mini. Jednak 12 000 zł za niższą kierownicę i kilka frezowanych gadżetów w Flat Track Pro to za dużo. Za 53 000 zł można kupić przynajmniej jeden dobry, nowy motocykl i nowy skuter 125. do jazdy po mieście. Podobne wnioski mam w odniesieniu do Sixty2.

Sixty2 to cudowny sprzęt, jeszcze bardziej uwypuklający pozytywny charakter oryginalnego Scramblera. To motocykl, którym chce się jechać w trasę z niedużym plecakiem i gazetą włożoną pod kurtę w ramach termoizolacji. Sprzęt przypominający mi czasy, kiedy każdy motocykl był „do wszystkiego” i nikt nie potrzebował półaktywnego zawieszenia (a biorąc pod uwagę mój wiek, to nie było tak dawno temu!) i 10. stopni działania kontroli trakcji. Sixty2 ucieleśnia wszystko to, co w motocyklach jest fajne. I chwała mu za to.

Tylko przy cenie 37 400 zł w polskich warunkach nikt nie pomyśli sobie patrząc na Ciebie na Sixty2: „O, co za fajny, wyluzowany i znający się na motocyklach gość / laska”. Pomyśli sobie: „Ktoś bardzo chce się pokazać, a nawet nie ma prawka A”. Cena Sixty2 jest zupełnym przeciwieństwem tego, co reprezentuje ten poczciwy sprzęt. I poniekąd tyczy się to całej gamy Scrambler. Pozycjonowaniem rynkowym Ducati zrobiło z idealnego motocykla dla moich potrzeb, motocykl daleko poza moim zasięgiem i chęciami zakupowymi. To oczywiście specyfika polskiego rynku, bo jak dobrze zauważył Mariusz Łowicki - to nie Scrambler jest za drogi, to my za mało zarabiamy.

Jeśli jednak macie budżet, nie będziecie żałować. Bo pomijając cenę, Scrambler Ducati to koncepcja rewelacyjna. Na całej skali - od Sixty2 po Flat Track Pro.

Foto: M.Petkowicz (pon-check.com)