Na półmetku sezonu MotoGP Mick szuka odpowiedzi na bardzo ważne pytanie; czy pod względem walki o tytuł mistrza świata jest już "pozamiatane"? Nie jest to wcale takie oczywiste… 

Po dziewięciu wyścigach Fabio Quartararo prowadzi w klasyfikacji generalnej z przewagą 34 punktów nad swoim rodakiem, Johannem Zarco, mając na koncie cztery zwycięstwa i dwa inne finisze na podium.

Sęk w tym, że rok temu na półmetku rywalizacji Francuz także wydawał się murowanym faworytem, a jednak po katastrofalnej serii wyścigów zakończył zmagania na odległym, ósmym miejscu w generalce. Czy Fabio powinien więc obawiać się powtórki takiego scenariusza?

Naprawić głowę

Aby spróbować znaleźć odpowiedź na to pytanie, warto przyjrzeć się przyczynom ubiegłorocznej katastrofy. Nie da się ukryć, że najważniejszą z nich była… głowa.

Fabio najzwyczajniej w świecie ugiął się pod mistrzowską presją, która na tym poziomie była dla niego czymś całkowicie nowym. Rok wcześniej jak równy z równym walczył przecież z Marquezem, ale nikt tego od niego nie oczekiwał.

W drugiej połowie poprzedniego sezonu nie tylko był już na językach wszystkich, ale co gorsza, jednym z jego głównych rywali był zespołowy kolega, Franco Morbidelli, dosiadający przecież motocykla w starszej specyfikacji.

Całą ta nowa dla niego presja sprawiła, że Quartararo zaczął popełniać błędy i jak przyznał po sezonie, zamiast zadowalać się solidnymi punktami i dojeżdżać do mety, cisnął za wszelką cenę i zaliczał wywrotki.

O ile, jak widać, głowa Fabio była rok temu największym problemem, była także aspektem, któremu poświęcił on zimą najwięcej uwagi. Przed startem sezonu Francuz przyznał, że intensywnie pracował z psychologiem, czego efekty są wyraźnie widoczne.

Podejrzewam więc, że na finiszu tego sezonu problemy z nieradzeniem sobie z presją raczej się nie powtórzą, ale to nie znaczy, że Quartararo ma już jedną rękę na mistrzowskim trofeum.

Pakiet

Rok temu błędy zdarzały się nie tylko jemu, ale także jego ekipie. Tak było chociażby z ciśnieniami opon podczas jednego z wyścigów na torze Motorland Aragon. Oczywiście w tym sezonie Francuz jeździ w innym, fabrycznym zespole, dlatego takie wpadki nie powinny już mieć miejsca, ale…

… nadal jeździ Yamahą, a ta, jak każda inna maszyna w stawce, ma swoje mocne i słabe strony. Rok temu podwójne rundy w Austrii, Aragonii i Walencji kosztowały Fabio sporo punktów (choć na hiszpańskich torach mocny był Morbidelli, więc to nie do końca kwestia motocykla) i w tym sezonie może być podobnie.

Obawiam się szczególnie dwóch najbliższych weekendów na Red Bull Ringu, który nie tylko rok temu sprawiał zawodnikom Yamahy spore problemy. Wielką niewiadomą będzie Silverstone, którego brakowało w kalendarzu rok temu, z kolei Teksas z pewnością nie będzie  dla M1-ki łaskawy.

W sytuacjach, w których motocykl może nie dawać rady, zachowanie zimnej krwi i unikanie niepotrzebnych błędów może być jeszcze ważniejsze, a jednocześnie trudniejsze, niż rok temu, dlatego mam nadzieję, że Fabio podczas wakacyjnej przerwy przepracował sobie różne scenariusze ze swoim psychologiem.

Warto jednak zauważyć, że Yamaha - mimo ograniczeń jeśli chodzi o możliwość ingerencji w motocykl - jest w tym sezonie dużo lepszym pakietem, niż rok temu. Przynajmniej w rękach Fabio, który czuje się na M1-ce dużo lepiej niż rok temu i często mocno to podkreśla. Pytanie, czy tak będzie przez cały sezon.

Nie ma z kim przegrać?

Ostatnią zmienną są rywale, ale to chyba aspekt, którym Fabio powinien martwić się najmniej. Dlaczego? Ponieważ najzwyczajniej w świecie nie są aż tak mocni, jak rok temu.

W poprzednim sezonie dwaj główni konkurencji Francuza, Joan Mir z Suzuki i Franco Morbidelli z drugiej strony garażu Petronasa, jeździli dużo szybciej i równiej niż ktokolwiek - poza samym Fabio - w tym roku.

Drugi w tabeli jest obecnie Johann Zarco, ale mimo czterech drugich miejsc nie wydaje się on aż tak mocny, jak Mir rok temu. Trzeci w generalce Pecco Bagnaia nie powiedział jeszcze ostatniego słowa i może zaskoczyć, ale już teraz traci do lidera aż 47 punktów, a na podium stał tylko trzy razy. Tak samo jest z Mirem, który może i ma tempo na regularną walkę o podium (stał na nim trzy razy), ale niweczy wszystko fatalnymi kwalifikacjami.

Miller i Vinales potrafią co prawda wygrywać wyścigi, ale jeżdżą nierówno, są nieprzewidywalni i obaj nieco do tej pory rozczarowują.

Czarnym koniem rywalizacji może okazać się dopiero siódmy w tabeli Miguel Oliveira, który ma w sporą stratę punktową, ale w ostatnich wyścigach był na fali. Spodziewam się, że Oliveira i KTM odrobią masę punktów podczas dwóch domowych wyścigów w Austrii, ale nawet jeśli tak się stanie, to Miguel będzie na finiszu sezonu w takiej sytuacji, jak Fabio rok temu i nikt nie wie, jak by sobie w niej poradził.

Czy chcę przez to powiedzieć, że Quartararo nie ma z nim przegrać? Absolutnie nie, ale ewidentnie jest szybszy, bardziej powtarzalny i spokojniejszy niż jego rywale. Nie jest wykluczone, że któryś z konkurentów znajdzie podczas wakacyjnej przerwy kilka dziesiątych sekundy i w drugiej połowie sezonu wywróci sytuację w stawce do góry nogami.

Wątpię jednak, aby tak się stało. Na ten moment Fabio jest murowanym faworytem i jeśli tylko jego pakiet będzie równie konkurencyjny, co w pierwszej połowie sezonu, będę zdziwiony, jeśli to przegra.

Czy to jednak oznacza, że czeka nas nudna druga połowa sezonu? Absolutnie nie!  W tabeli nie jest jeszcze pozamiatane, dlatego spodziewam się, że nieźle się niedługo zakurzy!