Ścigacz.pl

Mijamy dużą tablicę z Półwyspem Krymskim z równie dużym napisem w niezrozumiałym dla mnie języku. Pewnie coś w stylu "Witamy na Krymie". Przejeżdżamy dawną granicę i jedziemy dalej. Po prawej upragniony i oczekiwany od dawna widok – morze

Podróż nasza rozpoczyna się 10. lipca 2010 roku. Godzina jest dość wczesna, a może późna. Zależy z jakiej perspektywy patrzeć. Jest 2:00 nad ranem, pora wstać. W skrócie: szybka kawa, orzeźwiająco-pobudzający (notabene po dwóch godzinach snu) prysznic, ostatnie pakowanie i w drogę do garażu, gdzie stoją pachnące i błyszczące motocykle - Yamahy TT600R.

Godzina 4:00, ruszamy. Zanim opowiem o pierwszym noclegu, może troszkę na temat trasy. Genialnie fajne drogi pod jednym względem. Ukraina może zawstydzić nas pod względem szerokości tamtejszych dróg. Na jednym pasie z powodzeniem mieszczą się dwa auta, pobocza są szerokie na kolejny samochód. Z wyprzedzaniem nie ma problemu. Ruch jest bardzo mały, a wzmaga się dopiero na autostradach. Jeżeli zapytacie nas o ich stan to powiem, że drogi ukraińskie, z powodzeniem mogą konkurować z 'falami Dunaju', a niekiedy karpatką mojej mamuni... Dziury konkretne, tzw. jamy. To słowo doskonale oddaje ich wygląd. Fatalnie jeździ się w deszczu. Jadące z naprzeciwka auta lub te, które wyprzedzają, dokładnie wypróżniają zawartość kolein prosto w twarz motocyklisty. Masakra. Kierunkowskazów używają w ostatniej chwili, czasem wcale. Lubią natomiast trąbić, nawet bez sensu i konkretnej potrzeby. Uwaga: w prawie każdym aucie musi być minimum jedna przyciemniana szyba. Bez tego ani rusz. Często jest też w okolicach lusterek. Całość opowieści o stanie dróg rekompensują piękne widoki, ale pamiętajmy, żeby „te plusy nie przesłoniły nam minusów”.

Nocleg pierwszy: miejscowość Kolistyń, kilka kilometrów za Chmielnickim, 550 km przed Odessą. Nocowaliśmy na terenie posiadłości właścicielki restauracji na rozdrożu. Po dogadaniu opcji noclegu, zaczęliśmy oględziny miejscówki. Bez dwóch zdań zasiedlone przez mrówki. Kopce były wszędzie. Gdy już pozbyliśmy się wszystkich nieproszonych lokatorów z Rajmunda Tech 10, postanowiliśmy rozbić namiot na nierównej, acz niezasiedlonej miejscówce. Była godzina po 21:00 (czyli u nas 20.) Polecamy raczej wstać wcześniej i wcześniej dojechać na miejsce noclegu, gdyż moskity zeżarły nas prawie do kości, a na pewno mieliśmy takie wrażenie. Temperatura ciała wzrosła nam chyba do 41,5 st. Celsjusza. Gdy już uporaliśmy się z namiotem, poszliśmy na posiłek do właścicielki. Zjedliśmy pyszną zupę jarzynową. Chłopcy po wielkim kawale wieprzowego mięcha, sporządzonego podobno w piecu opalanym drewnem. I dobre naleśniki. Właścicielka przemiła (skasowała nas na 300 hrywien). I tak zakończyliśmy wieczór i padliśmy.

Wieczór drugi, dzień trzeci: Odessa - czyli wiele hałasu o nic... Oczywiście nie do końca. Odessa - miasto bohaterów, tak głosi wielki pomnik na wjeździe do miasta. Ale nim do niego wjechaliśmy, słów kilka o noclegu. Nim znaleźliśmy miejsce oznaczone na mapie jako kemping, zrobiliśmy jakieś 35 km kręcąc się w kółko. Po męczących poszukiwaniach, kemping okazał się niezłej klasy hotelem. Nie mieliśmy siły już na kombinowanie, zostaliśmy za 400 hrywien za noc. Basenik, korty, milutko. Niemiłej aparycji tylko pani recepcjonistka, ktoś w stylu "jem przecież". No ale przeżyliśmy.

Rano patelnia ze 30 stopni. Kolejne tankowanie – uff, konieczne są większe zbiorniki, niż w seryjnej TTR. Jedziemy do Odessy, całe 5 km. Po dotarciu do Bulwaru Nadmorskiego zaczęliśmy zwiedzanie tego historycznego miasteczka. Po upływie pół godziny byliśmy już po. Pewnie zajęło by nam to trochę więcej czasu, gdybyśmy mogli zwiedzić Muzeum Marynistyki. Niestety spłonęło ono i właśnie trwała jego odbudowa. Wrażenie zrobiła na nas piękna opera. Potem, jak przystało na każdego porządnego turystę, zeszliśmy Schodami Potiomkinowskimi do portu. I już. To by było tyle jeśli chodzi o zwiedzanie Odessy. Picia kawy i bronków nieopodal Schodów raczej nie polecam. Dwie kawy, dwa bronki to aż 162 hrywny. Koniec wycieczki, pakujemy tyłki i jazda na południe. Zainstalowaliśmy się tym razem przy samej zatoce za Odessą. Znaleźliśmy tam rzysłowiowy kemping: auto 50 hrywien, motocykl 7!

Dzień czwarty i piąty: 400 km trasy. Tankowanie co 130 km robi swoje. Z jednej strony odpoczynek dla bolącej pupy, z drugiej trochę irytuje postój co 1,5 h. Po 350 km docieramy do tzw. celu - Krym.

Po prawej stronie mijamy dużą tablicę z Półwyspem Krymskim z równie dużym napisem w niezrozumiałym dla mnie języku. Pewnie coś w stylu "Witamy na Krymie". Przejeżdżamy dawną granicę i jedziemy dalej. Po prawej upragniony i oczekiwany od dawna widok – morze! My jednak wciąż jedziemy i szukamy odosobnionej plaży, o którą w lipcu raczej może być trudno.

Po 50 km ją znajdujemy. Bakalskaja Kosa przed Czarnomorskoje. Można sobie wyobrazić. Namioty rozstawione co 300 m. Na szlabanie uiszczamy opłatę w wysokości 25 hrywien za dobę. Dziwne jest to, że dzień później ta sama przyjemność jest już połowę droższa. Dzień później wiemy też, dlaczego było tam tak niewielu biwakowiczów, zwłaszcza wieczorami. Po kolacji zasiedliśmy do wieczornego piwka napawając się pięknym widokiem, wdychając całe centymetry sześcienne jodu. I zaczęło się. Najpierw mnóstwo, ale to miliard komarów. Pogryzieni i ubrani po uszy, próbujemy odpoczywać, wrócić do rozkoszowania się... Nagle pojawił się chrabąszcz, lecz nie tak jak nasz polski, ale 4 razy większy i głośniejszy. Coś mu się w tym naszym biwakowaniu spodobało, bo zawołał kumpli. I z jednego, można rzec niegroźnego chrabąszcza, zrobiło się ich ponad 20 i zaczęły atakować. Magda i ja uciekłyśmy do namiotów, a nasi panowie toczyli bój. Z tej perspektywy wyglądało to jak nalot bombowców. Huczało i bzyczało wszędzie. Zwinęły się dopiero około północy. Niedosyt z powodu niemożności przebywania na wolnym powietrzu odbiłyśmy sobie od rana. Cały dzień byczenia na plaży. Lodówka nam trochę opustoszała, morze zabrało swoje.