Czy w obliczu przyszłorocznego transferu Johanna Zarco sobotnie zwycięstwo dwukrotnego mistrza świata Moto2 może okazać się jego ostatnim w MotoGP? Mick przygląda się bliżej karierze, przeszłości i przyszłości Francuza.

Kariera urodzonego w Cannes Johanna Zarco zaczęła się na dobre w 2007 roku, gdy jako 17-latek wygrał pierwszą edycję pucharu Red Bull MotoGP Rookies, tylko raz finiszując poza podium i triumfując w czterech z ośmiu wyścigów.

Po trzech latach w klasie 125, zakończonych wywalczeniem wicemistrzostwa świata w 2011 roku, pięć kolejnych sezonów Francuz spędził w Moto2, dwa ostatnie kończąc jako mistrz, a następnie awansując do MotoGP.

Dwa pierwsze sezony Zarco zakończył na szóstym miejscu w generalce, w barwach ekipy Monster Yamaha Tech 3 będąc jednym z czołowych zawodników prywatnych, a następnie podpisując fabryczny kontrakt z zespołem KTM.

W austriackiej ekipie mistrz Moto2 nie zagościł jednak na długo, w połowie sezonu wylatując z zespołu z hukiem po tym, jak na światło dziennie wypłynęły jego krytyczne wypowiedzi względem zespołu.

Gdy wydawało się, że Zarco znajdzie się poza stawką, pomocną rękę wyciągnęło Ducati, choć sami organizatorzy MotoGP musieli namawiać go do dołączenia do niezbyt konkurencyjnej wówczas ekipy Avintia.

Ta ryzykowna decyzja okazała się strzałem w dziesiątkę, bo rok później Zarco miał już w kieszeni fabryczny kontrakt z Ducati na starty w barwach zespołu Pramac, w którym jeździ do dzisiaj i w barwach którego właśnie sięgnął po swoje pierwsze zwycięstwo w MotoGP.

Wiemy już jednak, że jego dni w zespole Paolo Campinotiego są policzone. W przyszłym roku Francuz dołączy do ekipy LCR Honda, w której miejsce zwolnił przedwcześnie Alex Rins. Choć jeszcze do niedawna sugerowano, że Johann przesiądzie się na Repsol Hondę zostawioną przez Marca Marqueza, Zarco wykluczył w Australii taki scenariusz.

Czy - biorąc pod uwagę problemy Hondy - wszystko to oznacza, że niedawne zwycięstwo Johanna było jego ostatnim w królewskiej klasie? To niestety bardzo możliwe, ale Zarco już nie raz wszystkich zaskakiwał.

Sam także kilka razy miałem okazję przekonać się, że to bardzo nietypowa postać. Choć urodził się w Cannes, unika czerwonego dywanu i nie interesuje go sława. Gdy w 2012 roku trafił do Moto2 w barwach ekipy JiR, poprosiłem jej szefa o jego numer telefonu, aby móc przeprowadzić z nim krótki wywiad.

Byłem zaskoczony, gdy usłyszałem, że choć miał już wtedy 22 lata, Johann… nie miał swojej komórki, a jakikolwiek kontakt z nim odbywał się przez jego managera, Laurenta Fellona.

Rzeczywiście, wkrótce udało nam się przeprowadzić krótką rozmowę, gdy Zarco i Fellon jechali razem busem na trening na lokalnym torze kartingowym. Już wtedy Johann powiedział mi, że jego manager jest dla niego "wszystkim", ale tak wielka wiara w niego wkrótce zgubiła francuskiego zawodnika.

Kilka lat później okazało się, że Fellon podpisał w imieniu Zarco umowę z zespołem KTM, ponieważ uważał, że Austriacy oferują jego zawodnikowi lepsze perspektywy niż zespół Repsol Honda. Sęk w tym, że nie powiedział Johannowi, iż HRC także złożyła mu bardzo dobrą propozycję.

Nic dziwnego, że Johann się wściekł i wkrótce rozstał z Fellonem, nawiązując jednocześnie współpracę z byłym zawodnikiem motocrossu i klasy 500, Jean-Michelem Baylem, z którym także zawodowo rozstawał się z schodził kilka razy.

Choć spokojny, opanowany a momentami wręcz filozoficzny, Johann potrafił też robić "dziwne" rzeczy na torze. Tak było chociażby wtedy, kiedy na finiszu wyścigu w Misano wyciągał rękę w kierunku przedniej opony motocykla Nico Terola, próbując najwyraźniej powstrzymać go w ten nieco abstrakcyjny sposób przed odebraniem mu zwycięstwa. Oczywiście nic z tego nie wyszło.

No dobra, teraz trochę się czepiam, bo to było jeszcze w czasach klasy 125, ale prawda jest taka, że cenię i lubię Zarco. Rozumiem też jego decyzję o przejściu do LCR Hondy. Pramac i Ducati zaproponowali Francuzowi nowy, ale tylko roczny kontrakt licząc, że po sezonie 2024 namówią go na przesiadkę na Panigale w World Superbike.

Johann wolał jednak stabilność, podpisując dwuletni kontrakt z LCR Hondą. Niestety na dzień dzisiejszy oferuje mu on dużo mniej konkurencyjny pakiet w porównaniu do pozostania w Ducati. Co więcej, Honda jest dzisiaj dużo mniej konkurencyjna także w World Superbike, dlatego obawiam się, że niedzielne zwycięstwo Zarco mogło być jego ostatnim nie tylko w MotoGP, ale i w jakichkolwiek mistrzostwach świata w ogóle.

Chyba, że za kilka lat zobaczymy go w FIM EWC, czego sam nie wykluczał odwiedzając niedawno pobliski tor Paul Ricard podczas kończącego sezonu wyścigu Bol d’Or. Tam akurat Honda jest jedną z marek rozdających karty.

Czy więc Johann podjął dobrą decyzję przechodząc do LCR Hondy? Z jednej strony tak, nawet bardzo dobrą. Patrząc na ostatnie lata Zarco nie pokazał moim zdaniem wystarczająco dużo aby wierzyć, że na Desmosedici byłby w stanie walczyć jeszcze o tytuł. Zmiana otoczenia powinna więc wyjść mu na dobre, choć nie sądzę, aby jego wyniki na RC213V były równie dobre, co w ostatnich sezonach na Ducati.

Z drugiej, dłuższej perspektywy będąc na jego miejscu mocno rozważyłbym opcję sezonu w MotoGP na Ducati zespołu Pramac, a następnie pięknej, sportowej emerytury na bardzo konkurencyjnym Panigale w World Superbike. Takich perspektyw Honda nie daje, choć z drugiej strony daje z pewnością ciekawe możliwości bycia kierowcą testowym projektu MotoGP.

Niezależnie od tego, co wydarzy się w kolejnych latach, Johann ma jeszcze sporą szansę, aby poprawić swoje statystyki w MotoGP. W końcu w tym roku czeka go jeszcze kilka wyścigów na Ducati, dlatego nie jest wykluczone, że niedzielna wygrana nie była jego ostatnią w królewskiej klasie…