Po ciepłym przyjęciu Monstera 900, Ducati postanowiło iść za ciosem i uderzyć do mniej zasobnych klientów, proponując wersję o pojemności 600 ccm. Przepis był prosty: połączyć ramę i wahacz z modelu 888 z silnikiem z Supersporta 600.

Rynek bardzo dobrze odebrał najmniejszego z "potworów". Pozostał w produkcji przez siedem lat, zdobywając przymioty: lekki, świetnie prowadzący się, stabilny, ciekawy i efektowny stylistycznie a co najważniejsze, w stosunku do konkurencji bardziej"szlachetny".

Mimo, że osiągi M600 były gorsze od M900, niższa o 1/3 cena rekompensowała niedoskonałości maszyny. Co ciekawe, motocykl wcale nie był powolny - przyspieszenie do 100 km/h w czasie poniżej 5 sekund oraz prędkość maksymalna 180 km/h były wystarczające do sprawnego poruszania się na co dzień. Osiągnięto to między innymi za sprawą lekkiej ramy, aluminiowego wahacza czy zbiornika paliwa wykonanego z tworzyw sztucznych.

Najmocniejszym punktem było podwozie. Stabilne, zwrotne i dające dużą pewność podczas szybkiej jazdy po zakrętach umożliwiało utrzymanie się za dużo mocniejszymi pojazdami. Niestety, spora sztywność skutkowała nerwowością w czasie jazdy po drogach o kiepskiej jakości. Pojedyncza przednia tarcza okazuje się wystarczająco skuteczna, ale jazda sportowa powoduje, że zaczynamy się rozglądać za przednim widelcem z Monstera 900.

Ducati Monster - Zmiany konstrukcyjne

Użytkownicy krytykowali słaby rozruch podczas chłodnych poranków i zimnego silnia. W 1997 roku zmodyfikowano gniazda zaworowe, zawory oraz dodano system podgrzewania gaźników. W 1999 roku hydrauliczne sterowane sprzęgło otrzymało stalowy oplot przewodu, a motocykl nowe wersje, Entry i Dark.

Najpoważniejsza modernizacja została przeprowadzona przed końcem produkcji, w 2001 r. Zmodyfikowano gaźniki, instalację elektryczną, pompę oleju, rozrusznik, zastosowano nowe paski rozrządu i jego koła, nową pompę sprzęgła oraz bezobsługowy, żelowy akumulator. Miejsce tylnego zacisku hamulcowego także się zmieniło, trafił powyżej wahacza.

Rok później zakończono produkcję, zastępując Monstera 600  Monsterem 620.

W 1996 roku Ducati postanowiło wypełnić lukę pomiędzy modelami Monster 600 i 900 - wówczas światło dzienne ujrzał Ducati Monster 750.

Ducati Monster 750

Cenę spozycjonowano dokładnie pomiędzy modelem 600 i 900. Podwoziowo był niemal identyczny z 600, ale silnik zapożyczono z modelu Supersport 750.

Motocykl zbierał przyzwoite recenzje poza układem hamulcowym, który nie dawał sobie rady z mocniejszą i cięższą "750". Od 1998 roku zaczęto montować seryjnie drugą tarczę hamulcową co rozwiązało problem.

W 1998 roku zmieniono alternator a w 2000 powiększono o 3 mm średnicę rur nośnych zawieszenia. Podobnie,  jak  w 600 wprowadzono podgrzewanie gaźników oraz nowe obręcze kół. W 2001 roku zmiany były identyczne jak w 600 a w 2002 roku zadebiutowała nowa generacja z wtryskiem paliwa.

Serwisuj troskliwie swojego Monstera

Mimo mnóstwa zalet Monstery wymagają troskliwego serwisu i trzeba być przygotowanym na niespodziewane kaprysy. Sam zakup pojazdu używanego będzie pewną przygodą, bowiem znalezienie zadbanej sztuki to loteria. Co 20 000 km rozrząd i rolki rozrządu wymagają wymiany a co 10 000 km trzeba regulować luzy zaworowe. Rozrząd desmodromiczny  nie dla wszystkich mechaników jest łatwy do "ogarnięcia"; przywrócenie rozrządu do sprawności po "domorosłych kowalach" kosztuje krocie.

Troskliwie serwisowane Monstery odwdzięczają się dynamiką, świetnym prowadzeniem, oraz przynależnością do posiadaczy marki premium. Ich dźwięk, szczególnie na dedykowanych wydechach Termignoni potrafi zwalać z nóg. Ceny używanych egzemplarzy to przedział pomiędzy 6 a 10 tysięcy złotych, dużo zależy od stanu, historii i wyposażenia. Za ładnie utrzymaną, doposażoną 600 warto zapłacić nawet 12 tysięcy złotych. Nie oszczędzajmy także na serwisie. Siedemset pięćdziesiątka jest nieco droższa.

Ducati Monster 600 i 750 - wady i zalety