Ten z pozoru malutki i powolny motorek okazał się dla mnie osobiście odkryciem sezonu. Co prawda malkontenci mogliby od razu zacząć, że to tylko 125 cm, że to tylko 30 KM, ale zapewniam, że frajda z jazdy jest nieprzeciętna. Dlaczego?

Po pierwsze w motocyklu zastosowano znakomity układ jezdny. Wystarczy wymienić widelec USD, aluminiowy wahacz z usztywniającym zastrzałem, aluminiową ramę oraz odlewane z lekkich stopów koła. Wszystko to sprawia, że maszyna ta praktycznie nic nie waży, a jednocześnie jest niewiarygodnie stabilna i pewna w prowadzeniu. Możecie wierzyć lub nie, ale ten sprzęt jadąc na relatywnie szerokich gumach, jak na 125 ccm (110/70 i 150/70), jest w stanie objechać w winklach superbiki i supersporty. To naprawdę nieprzyzwoita wręcz frajda łoić po zewnętrznej jeźdźców na dużo mocniejszych sprzętach.

Po drugie, bardzo dobrze spisuje się świetny układ hamulcowy. 320-mm tarcza nie ma najmniejszych problemów z zatrzymaniem RS-ki wraz z jej jeźdźcem. Tutaj można opóźniać hamowanie bardzo mocno i zawsze pozostanie jeszcze spory margines bezpieczeństwa.

Po trzecie motocykl jest zbudowany bardzo staraninie. Nie chodzi mi tylko o jego wysokiej jakości komponenty, ale także o jakość montażu, o wygląd szwów spawalniczych oraz jakość powłok lakierniczych. RS 125 stojąc obok swych większych braci nie musi wstydzić się swojej małej pojemności. Jakby nie było, jest w końcu repliką maszyn jeżdżących w MotoGP.

Podsumowując, mogę śmiało powiedzieć, że 125-tka jest fantastycznym sprzętem na tor i to nie tylko dla nastolatków. Swoją drogą zastanawia, czemu z takimi trudami odradza się ściganie w klasach 125 w WMMP. Te motocykle zasługują na dużo większe zainteresowanie i dużo większy szacunek.