Amerykański inżynier, po latach batalii z sądem i instytucjami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo ruchu, udowodnił, że mandat jego żony, który dostała za przejazd na czerwonym świetle, jest bezzasadny.

Żona Matsa Järlströma, inżyniera elektryka z Oregonu, dostała mandat za przejechanie na czerwonym świetle. Mężczyzna uwierzył tłumaczeniom żony, która twierdziła, że żółte światło na skrzyżowaniu było tak krótkie, że wymagało albo gwałtownego przyspieszenia (co właśnie zrobiła) albo gwałtownego hamowania, zagrażającego bezpieczeństwu.

Järlström odwołał się od przyznanego mandatu, ale sąd nie uznał racji inżyniera. Wówczas mężczyzna przeprowadził szczegółową analizę nie tylko sygnalizatora, pod którym przejechała jego żona, ale także innych sygnałów świetlnych w stanie Oregon. Zaproponował także własne wnioski dotyczące odstępów między sygnałem żółtym i czerwonym z uwzględnieniem specyfiki i bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Dokumentacja, przedstawiona Instytutowi Inżynierii Drogowej, obalała dotychczasowe założenia, według których zaprogramowana była długość nadawania sygnału żółtego. Wzór do obliczania czasu jego trwania, czyli równanie kinematyczne, powstał w latach 60. XX wieku. Uwzględnia on tak zwaną strefę dylematu, czyli obszar, w którym pojazd nie może się bezpiecznie zatrzymać, ani przedostać przez skrzyżowanie przed czerwonym światłem.

Järlström dowiódł, że równanie kinematyczne działa, o ile prędkość pojazdu pozostaje niezmienna, jednak kiedy kierowca zwalnia, poniewaz postanawia na przykład skręcić, sygnał czerwony może pojawić się w momencie, gdy kierowca wjeżdża na skrzyżowanie. Inżynier zaktualizował dotychczasowe równanie, nazywając je nazwane rozszerzonym równaniem kinematycznym.

Instytut Inżynierii Drogowej uznał dokumentację Järlströma za zasadną i opublikował studium dotyczące tego przypadku. Innymi słowy, przyznał rację, że mandat nałożony na żonę inżyniera, był bezzasadny. Co na to sąd? Na razie nie wiadomo.