Ścigacz.pl

Nowe stulecie - nowe supergwiazdy WSBK Wprowadzenie mistrzostw świata dla klasy Supersport (od sezonu'99) i FIM Cup Superstock 1000 (od 2005), wycofanie się na krótko teamów fabrycznych, gdy producenci przygotowywali czterosuwy dla MotoGP, nie zaciążyło jednak na poziomie zawodów Superbików. Pod koniec lat 90. ujawnił swój talent Noriyuki Haga, który w 1997 r. z dziką kartą wywalczył miejsca drugie i pierwsze na torze Sugo, i do dziś jest czołową postacią WSBK. Tytuł należy mu się już nie tylko za staż w MŚ (1997-2009: 260 starty; 106 podiów; 41 wygranych wyścigów), ale i waleczność na torze, niestety zaprzepaszczaną częstymi upadkami. „Samuraj" mając tytuł w zasięgu ręki w 2007 roku przegrał go ze stratą dwóch punktów do Jamesa Toselanda, a będąc jeszcze w przedostatniej rundzie liderem sezonu'09, nie ukończył pierwszego wyścigu w Portimao i zabrakło mu sześciu punktów do startującego pierwszy pełny sezon Bena Spiesa. Po Fogartym koronę przejął Colin Edwards. Texas Tornado zaczynał starty w MŚ jako kierowca Yamahy (1995-97), ale największe sukcesy święcił z Hondą - dwukrotnie drugi (1999, 2001) i mistrz świata SBK z lat 2000 i 2002. W walce o tytuł najgroźniejszymi rywalami Edwardsa byli Haga, Corser, Ben Bostrom (2001-'02; Ducati), Neil Hodgson i Troy Bayliss. Ten ostatni znalazł się w WSBK z polecenia kontuzjowanego Fogartyego w sezonie '2000 na zastępstwo w Ducati Corse. Australijczyk Troy Bayliss, wówczas 31 letni mistrz Wielkiej Brytanii SBK, z miejsca stał się rewelacją zawodów. Debiutant WSBK od piątej rundy, stawał 9 razy na podium, w tym jako zwycięzca dwóch wyścigów. Bayliss jest przykładem, że samorodny talent motocyklowego ściganta może objawić się niekoniecznie we wczesnej młodości. Kiedy przeprowadzałam z nim wywiad gdy był kierowcą teamu Ducati Marlboro GP, mówił sam z uśmiechem: „Możesz nie wierzyć, ale serio, w wyścigach zadebiutowałem własną uliczną ZXR750 mając 23 lata, wcześniej lakierowałem samochody, amatorsko bywałem na zawodach dirt tract i motocross, kocham jazdę rowerem i nawet teraz zaliczam po 50 km dziennie. Moje zmagania z Colinem na torze być może wyglądały na zbyt ostre, ale my się przyjaźnimy i po wyścigu zwykle idziemy na drinka". Bijatyki Baylissa z Edwardem były niesamowite, kończone minimalną stratą, np. 2001- I bieg na torze Monza: 1.Bayliss; 2. Edwards + 0,066 sek.; 3.Yanagawa + 16,5 sek. Bayliss, Edwards i Bostrom to pierwsza trójka sezonu'01, ale wyścigi wygrywali również Neil Hodgson, Ruben Xaus, Pierfrancesco Chili oraz kierowcy Aprilii Troy Corser i Regis Laconi.. W 2002 roku Colin Edwards (Honda) i Troy Bayliss (Ducati) już całkowicie zdominowali WSBK. „Kowboj" ukończył wszystkie wyścigi (26) i tylko raz znalazł się tuż poza podium; „kangur" mając 14 zwycięstw nie zaliczył drugiego wyścigu w Assen. Poza nimi tylko Makoto Tamada z dziką kartą wygrał w Japonii drugi bieg (w pierwszym drugie miejsce). Padł wówczas nie pobity do dziś rekord punktów w klasyfikacji generalnej 2002: 1.Edwards - 552 pkt.; 2.Bayliss -541; 3.Neil Hodgson 326; 4.Haga - 281. Po tej bijatyce Edwards i Bayliss przeszli do MotoGP. Po trzech sezonach Bayliss powrócił do WSBK i w swoim stylu z 12. zwycięstwami, od razu sięgnął po tytuł: 1.Bayliss - 431 pkt.; 2.Toseland - 336; 3.Haga - 326. W prezencie Ducati zaprosiła Baylissa na ostatnią rundę Grand Prix do Walencji, więc ten w rewanżu sprezentował Marlboro Ducati zwycięstwo. Było w tym sporo osobistej satysfakcji, bowiem wcześniej boss tego teamu zrezygnował z Australijczyka po dwóch latach (2003-'04; w sezonie'05 Bayliss team Camel Honda GP). Po raz trzeci Troy Bayliss został mistrzem świata w sezonie'08 odnosząc 11 zwycięstw (460 pkt.); drugi Corser ze stratą 118 pkt; 3.Haga mniej o133 punkty. W minionej dekadzie WSBK także Brytyjczycy sięgali po tytuły. Neil Hodgson (2003) i James Toseland (2004, 2007; w latach 2001-07 ogółem 168 startów, 16 zwycięstw, 57 podium). Hodgson i wicemistrz '03 Hiszpan Ruben Xaus w następnym sezonie przeszli do GP, ale bez znaczących wyników. Otwarte SBK mistrzostwa Anglii mają wysoką pozycję w międzynarodowym rankingu, wywodzi się z nich wielu byłych i aktualnych brytyjskich zawodników WSBK, jak m.in. Chris Walker, John Reynolds, Shane Byrne (mistrz GB SBK z 2003, 2008), Jonathan Rea, Leon Haslam, Leon Camier (mistrz GB SBK'09), Cal Crutchlow (mistrz świata SSP'09). Po wywalczeniu drugiego tytułu James Tosland przez dwa sezony gościł bez powodzenia w Grand Prix (Yamaha Tech3), ale w tym sezonie powrócił do WSBK. Takie przejścia z WSBK do Grand Prix i odwrotnie, są w ostatnim X-leciu dość powszechne. Połowa stanu tegorocznej stałej listy zawodników WSBK, m.in. Max Biaggi, Carlos Checa, Chris Vermeulen, Andrew Pitt, Michael Fabrizio, Noriyuki Haga, Shane Byrne, Leon Haslam (w GP 2001'02), a nawet Troy Corser (początek sezonu'97), to zawodnicy, którzy mają za sobą krótszy lub dłuższy staż w Grand Prix. Teraz kolejny mistrz świata SBK'09 Amerykanin Ben Spies przeszedł do MotoGP (team Monster Yamaha Tech3). Póki co aktualnie w MŚ SBK po pięciu rundach i dziesięciu wyścigach, na czele kwalifikacji punktowej znajduje się Brytyjczyk Leon Haslam (Suzuki), z topniejącą przewagą nad Biaggim (Aprilia).

Paru polskich zawodników próbowało swoich sił w WSBK korzystając z dzikich kart. Jako pierwszy otarł się o MŚ Teodor Myszkowski zgłoszony na Lausizring w 2002 roku (niestety jego superbike miał 20 „koni" mniej niż inne, najsłabsze maszyny). Z tego co pamiętam w pojedynczych rundach WSBK uczestniczyli także Adam Badziak, Andrzej Pawelec oraz Paweł Szkopek, który wywalczył 4 punkty na Magny Cours w sezonie'04. Jak dotąd Szkopek jest jedynym Polakiem widniejącym w klasyfikacji generalnej WSBK, jak również MŚ Supersport, kiedy to startował pełny sezon'05 w czeskim teamie Intermoto (3 i 2 punkty w Katarze i Australii).

Motocykle WSBK

Powszechnie wiadomo, że wyścigówki klasy Superbike (i pokrewnych Super - ), wywodzą się z produkcji seryjnej. Do zawodów dopuszcza się motocykle aktualnie dostępne na rynku, wyprodukowane w ilości minimum 1000 egz. FIM podaje corocznie, które marki i modele mają aktualną homologację. Oczywiście dla sportu wyczynowego jakim są wyścigi, motocykl musi być odpowiednio przygotowany. Dozwolone „odstępstwa" od egzemplarza nabytego w sklepie szczegółowo ujęte są w regulaminie FIM: Road Racing FIM Superbike & Supersport Word Championships and FIM Superstock Regulations 2010.

W mistrzostwach świata Superbike dozwolone są wyłącznie motocykle z silnikiem czterosuwowym, obecnie dwu-trzy-czterocylindrowe o pojemności skokowej powyżej 750 do 1000cc oraz dwucylindrowe pow. 850 do 1200cc ; z tego 2-3-4-cylindrowe do 1000cc o minimalnej masie pojazdu 162 kg, a dwucylindrowe do 1200cc - 165 kg. Od połowy lat 90' motocykle 4-cyl. miały pojemność 600-750cc ; 3-cyl. 600-900cc; 2-cyl. 750-1000cc (wszystkie 162 kg), zaś jeszcze wcześniej 4-cyl. 400-750cc i 162 kg; 3-cyl. 500-900cc i 155kg; 2-cyl. 550-1000cc i 147 kg^., z tym że dopuszczalna masa motocykla w kolejnych sezonach wahała się w granicach kilku kg. Kiedy pod koniec lat 90. podjęto prace nad zastąpieniem w Grand Prix klasy 500cc bolidami czterosuwowymi o poj. do 990cc (od sezonu'2002 MotoGP), japońscy producenci rezygnowali z wystawiania teamów fabrycznych w MŚ SBK. Ponieważ zanosiło się na regres tej kategorii FIM zezwoliła także na czterocylindrowe litrowe superbiki , co zaowocowało powrotem fabrycznych zespołów z nowymi modelami. Obecnie w teamach fabrycznych, dealerskich i prywatnych mamy w WSBK aż siedem marek motocykli: Ducati 1098R (od sezonu'08 dopuszczono 2-cyl. o poj. do 1200cc); Yamaha YZF R1; Honda CBR 1000RR; Suzuki GSX-R1000; Kawasaki ZX 10R; Aprilia RSV4 1000F; BMW S1000RR. Szczegółowa charakterystyka tych wyścigówek, zawodnicy, teamy patrz już została przez nas opisana.

Bardzo udany jest powrót włoskiej Aprilii po ośmioletniej nieobecności w WSBK (wcześniej starty 1999-2002; osiem zwycięstw). W zeszłym roku Max Biaggi, i przez 10 rund Shinya Nakano, skutecznie dopracowywali model RSV4. Biaggi wywalczył dziewięć podium, w tym nr 1 w Brnie (miejsce czwarte w klasyfikacji końcowej), a teraz „Rzymski Cesarz" w rundach drugiej i piątej sięgnął po dwa zwycięstwa, co wyraźnie wzmogło apetyt Aprilii nawet na podwójny sukces w tym roku. BMW pozyskało doświadczonych kierowców i Troy Corser oraz Ruben Xaus już drugi sezon w ostrej rywalizacji producentów dopracowują eSkę 1000RR. Mistrzostwa świata Superbike zdominowane są przez włoskie firmy. Motocykle -Ducati (16 tytułów MŚ producenta i 13 dla kierowców); opony - Pirelli (od sezonu'03); organizacja zawodów i marketing - FG Sport braci Paolo i Maurizio Flamminich. Ale dotychczas żadnemu włoskiemu kierowcy nie udało się zostać mistrzem świata SBK. Czy w tym roku dokona tego Massimiliano Biaggi?

Zasady sportowe

W wyścigach MŚ Superbike mogą brać udział zawodnicy, którzy ukończyli minimum 18 lat (w Supersport od 16 lat), i nie przekroczyli 50 lat przed końcem sezonu. Wzorem Grand Prix przyzwala się zawodnikom na zatrzymywanie numerów startowych niezależnie od miejsca w klasyfikacji z poprzedniego sezonu, obowiązują też całosezonowe listy startowe. Klasy rozpoznajemy po kolorystyce cyfr numeru startowego i tła: Superbike - czarne cyfry na białym tle, Supersport - niebieskie cyfry na białym tle, Superstock 1000 - białe cyfry czerwone tło, Superstock 600 - żółte cyfry czerwone tło. W jednej rundzie MŚ klasa SBK rozgrywa po dwa wyścigi, odrębnie punktowane; w pozostałych grupach - jeden wyścig. Punktacją obejmuje się 15 zawodników, pierwsza trójka na mecie - 25,20,16 pkt., i następni 13,11,10....1 pkt. Ten system punktowania obowiązuje od sezonu'95 (wcześniej 20,17,15, 13,11,10...1 pkt.). W zawodach Superbike i Supersport zawodnik może przedstawić do kontroli technicznej dwa motocykle, w Superstockach - jeden. Sesje treningowe odbywają się od godziny 12.00 w piątek i od rana w sobotę. SBK ma jedną sesję wolną, dwie kwalifikacyjne i dodatkowo w sobotę od godziny 15.00 Superpole 1, 2, 3.

Superpole wprowadzono w SBK od sezonu'98. Wówczas 16 zawodników z najlepszymi wynikami startowało spod bramki „Superpole" na jeden przejazd mierzony, co decydowało o miejscu w pierwszych czterech rzędach na polu startowym. W przypadku mokrej nawierzchni na sesję przeznaczano 50 minut, w tym dozwolone maksymalnie 12 okrążeń. Od zeszłego roku sesję Superpole rozgrywa się w trzech etapach: w pierwszym uczestniczy 20 zawodników (14 min.; odpada czterech); w drugim 16 (12 min.), w trzecim ośmiu przez 10 minut walczy o najlepszy wynik okrążenia, dający miejsca w pierwszym i drugim rzędzie.

Finałowe wyścigi rozgrywane są w niedzielę: STK1000 start o 10.40, WSBK o 12.00 i 15.30, WSS -13.25, natomiast ME STK600 w sobotę o 18.00. Zawodnicy MŚ SBK rozgrywają wyścigi na dystansie 90 - 110 km; Supersport 85-110 km; Superstock 40-70 km. W zależności od warunków atmosferycznych wyścigi kategoryzowane są jako „dry" (suche) lub „wet" (mokre). Jeśli w trakcie „suchego" wyścigu spadnie deszcz klasy Supersport i Superstock mogą prosić o przerwanie jazdy dla zmiany ogumienia i wznowienie, natomiast od sezonu 2009 wyścig klasy Superbike nie jest przerywany z powodów atmosferycznych - zawodnik sam decyduje się na zjazd z toru celem zamiany maszyny lub ogumienia (podobnie więc jak klasa MotoGP). Rzecz jasna sędzia zawodów ma zawsze prawo przerwać wyścig z powodów bezpieczeństwa. W finałach Superbike i Supersport obowiązuje przejazd wszystkich zaplanowanych okrążeń, natomiast w Superstockach wyścig może być zaliczony jako pełny po przejechaniu 2/3 dystansu.

Od sezonu'96 w wyścigach motocyklowych, a więc także w WSBK, obowiązuje konfiguracja pola startowego 4-4-4-4 typu „in echelon", ze zmianą od września'2006 - przesunięcia zawodników w jednym w rzędzie o 2 metry do tyłu (wcześniej 1 m); odstęp między rzędami nadal wynosi 9 metrów (p. tablica Start Line).

POLE STARTOWE

Mistrzowie świata SBK MŚ Producenci

2009 - Ben Spies (USA), Yamaha YZF-R1 Ducati
2008 - Troy Bayliss (AUS), Ducati 1098F8 Ducati
2007 - James Toseland (GB), Honda CBR1000RR Honda
2006 - Troy Bayliss (AUS), Ducati 996F06 Ducati
2005 - Troy Corser (AUS), Suzuki GSX-R1000K5 Suzuki
2004 - James Toseland (GB), Ducati 999F04 Ducati
2003 - Neil Hodgson (GB) , Ducati 999F03 Ducati
2002 - Colin Edwards (USA), Honda VTR1000SP2 Ducati
2001 - Troy Bayliss (AUS), Ducati 996R Ducati
2000 - Colin Edwards (USA), Honda VTR1000SP1 Ducati
1999 - Carl Fogarty (GB), Ducati 996 Ducati
1998 - Carl Fogarty (GB), Ducati 996 Ducati
1997 - John Kocinski (USA), Honda RC45 Honda
1996 - Troy Corser (AUS), Ducati 916 Ducati
1995 - Carl Fogarty (GB), Ducati 916 Ducati
1994 - Carl Fogarty (GB), Ducati 916 Ducati
1993 - Scott Russell (USA), Kawasaki ZX7RR Ducati
1992 - Doug Polen (USA), Ducati 888 Ducati
1991 - Doug Polen (USA), Ducati 888 Ducati
1990 - Raymond Roche (F), Ducati 851 Honda
1989 - Fred Merkel (USA), Honda RC30 Honda
1988 - Fred Merkel (USA), Honda RC30 Honda