Choć japońskie marki od lat dominują w wyścigach Grand Prix, nigdy do tej pory japoński zawodnik nie wywalczył tytułu mistrza świata królewskiej klasy. Czy Takaaki Nakagami jest w stanie to zmienić?

29-letni dziś Nakagami w 2006 roku, jako 14-latek, został najmłodszym mistrzem Japonii klasy 125, a dwa lata później ścigał się już na pełen etat w mistrzostwach świata. 

W cyklu Grand Prix nigdy nie radził sobie już jednak równie spektakularnie, co w krajowych mistrzostwach. Przez sześć lat w klasie Moto2 triumfował tylko dwukrotnie, sześć razy startował z pole position i w sumie na 105 startów tylko 14 razy stawał na podium.

Nie są to może spektakularne statystyki, ale z drugiej strony Taka swoje trzy ostatnie sezony w Moto2 kończył odpowiednio na ósmym, szóstym i siódmy miejscu w tabeli, a to solidne wyniki.

Ktoś mógłby powiedzieć, że angaż do MotoGP Nakagami zawdzięcza paszportowi. Choć zapewne jest w tym nieco racji, to z drugiej strony w ostatnich latach widzieliśmy wielu zawodników - którzy choć nie błyszczeli w Moto2, w MotoGP odnajdywali się jak ryba w wodzie i z miejsca byli szybcy. Wystarczy wspomnieć o Fabio Quartararo czy wcześniej Jonasie Folgerze.

Co prawda o Nakagamim nie można powiedzieć tego samego, bo do tej pory, w swoich 48 startach w MotoGP ani razu nie stanął na podium i tylko raz startował z pole position, ale nie zawsze los był po jego stronie.

Życie często utrudniały mu kontuzje, jak chociażby uszkodzenie barku, które zmusiło go do przedwczesnego zakończenia sezonu 2019. Z drugiej strony dużym wyzwaniem był motocykl, jakiego dosiadał. Nie dość, że Honda RC213V ma opinię najbardziej nerwowej i wymagającej w stawce, to jeszcze do tej pory Taka zawsze korzystał z motocykla w starszej specyfikacji.

To zmieni się w tym roku, ale na tym nie koniec zmian. Ostatnie trzy lata Japończyk kończył odpowiednio na 20., 13. i 10. miejscu w tabeli, a rok temu imponował powtarzalnością i nie ukończył tylko dwóch wyścigów. We wszystkich pozostałych finiszował w pierwszej dziesiątce, a w czterech z nich w pierwszej piątce.

Tak powtarzalna jazda sprawiła, że niemal do samego końca sezonu miał matematyczne szanse na tytuł. Na walkę o najwyższą stawkę ewidentnie nie był jeszcze gotowy, bo w Aragonii wywrócił się spektakularnie tuż po swoim pierwszym starcie z pole position. Po wszystkim przyznał, że nie wytrzymał napięcia związanego z presją walki o zwycięstwo, na którą miał ewidentne tempo.

Zawodnik ekipy LCR Honda Idemitsu pracował jednak nad tym zimą. Teraz, mając do dyspozycji większe doświadczenie i nowy motocykl, Japończyk wydaje się gotowy, by podkręcić tempo i regularnie walczyć o podia.

"Wierzę, że możemy być bardziej powtarzalni i walczyć w czołówce przynajmniej o podia, ale moim celem jest walka o tytuł - mówi otwarcie podczas spotkania na zoomie z wąską grupą dziennikarzy. - Aby tego dokonać, musisz w każdy wyścigu być w czołówce. Pokazał to Joan Mir, który rok temu jeździł bardzo powtarzalnie i dlatego został mistrzem. Po raz pierwszy będę dysponował motocyklem w najnowszej specyfikacji i jest to bardzo ekscytujące. Silnik jest mocniejszy i dużo szybszy, choć w porównaniu do konkurencji nadal możemy poprawić prowadzenie". 

O ile Nakagami jest gotowy do walki o najwyższą stawkę, to jak sam podkreśla, nie czuje się jeszcze gotowy, aby pod nieobecność Marca Marqueza zostać liderem Hondy i poprowadzić rozwój motocykla w odpowiednim kierunku. Bardziej niż na maszynie, skupia się zresztą na sobie.

"Poprzedni sezon był dla mnie dobry, ale niestety nie byłem w stanie radzić sobie z presją. W Aragonii byłem za bardzo podekscytowany i popełniłem głupi błąd, ale to była cenna lekcja i ważny moment. Wiem, że np. Fabio Quartararo pracuje z psychologiem sportowym, ale ja pracuję trochę inaczej i robię to sam. Zmieniliśmy kilka detali w moim treningu, bo w tym roku nie możemy już popełniać takich błędów".

Co dokładnie zmienił? "Dołożyliśmy więcej treningów na motocyklu na zewnątrz i w hali, przy wysokim pulsie, rzędu 180-185 uderzeń na minutę. Chodziło o to, aby utrzymać ten wysoki puls i nie stracić koncentracji. Zazwyczaj ludzie przy takim pulsie skupiają się na jego obniżeniu, ale ja chciałem utrzymać przy nim pewność i powtarzalność".

Kolejnym aspektem jest sama jazda. "Wiem, że mogę poprawić jeszcze zarówno hamowanie, jak i zmianę kierunku. To nie są moje najmocniejsze strony, ale z drugiej strony to nie jest tak, jak mówi wiele osób, że Hondą można jeździć tylko agresywnie. Próbowałem robić tak rok temu, ale to nie zawsze działa. Pod pewnymi względami jeździłem dużo płynniej niż inni zawodnicy Hondy i byłem szybszy. Ta płynna jazda pomagała mi także podczas wyścigów, bo mogłem wykorzystywać miękką oponę i czułem, że na finiszu nadal mam sporo przyczepności".

Jeśli na finiszu wyścigów do chłodnych opon dołoży chłodną głowę, Nakagami będzie miał szansę aby dołączyć do elitarnego grona swoich rodaków, którym udawało się stawać na podium czy wygrywać wyścigi w królewskiej klasie.

Szlaki w latach 90-tych przecierali Tadayuki Okada, który był jednym z głównych rywali legendarnego Micka Doohana, czy spektakularny i Norifumi Abe. Później, już w erze MotoGP, imponowali Daijiro Kato, Shinya Nakano czy Makoto Tamada, ale żadnemu z nich nie udało się sięgnąć po mistrzostwo. Czy solidny Taka da Hondzie tytuł w klasyfikacji zawodników, o którym japońska marka marzy od lat?

W tym sezonie wydaje się to mimo wszystko mało prawdopodobne, bo mistrzostwo to jednak inna historia niż "tylko" podia i zwycięstwa. Z drugiej strony kto obstawiał dwanaście miesięcy temu, że swój pierwszy od dwudziestu lat tytuł wywalczy Suzuki i to za sprawą młodziutkiego Joana Mira? W MotoGP w końcu wszystko jest możliwe, więc może lepiej nie skreślać Taki?