« Poprzednia strona strony: 1 2 3 4 Następna strona »

W tym sprzęcie jest coś z geniusza. To osobnik, który potrafi oczarować swoimi umiejętnościami, talentem i urokiem. Tak jak każdy geniusz, potrafi wspiąć się w obszarze swojej aktywności na wyżyny dla zwykłych śmiertelników nieosiągalne. Jednocześnie cechują go przywary, sprawiające, że codzienne życie z nim dla wielu może być udręką... Przestudiujmy ten konkretny przypadek od samego początku.

Hypermotard 796 to pomniejszona kopia dużego Hypermotarda 1100. Czy mniej znaczy gorzej? W motocyklach zazwyczaj jest dokładnie odwrotnie, a przykładem tego jest właśnie 796. Dzięki mniejszemu silnikowi, boloński motard jest zdecydowanie bardziej przyjazny kierowcy, nie straszy i pozwala łatwo się prowadzić. No i to wzornictwo! Obok tej zabawki trudno przejść obojętnie. Agresywna stylizacja, rozmieszczenie tłumików, szerokie handbary i krwista czerwień to oczywisty komunikat, że ten sprzęt nie został stworzony do nauki jazdy, tylko do... łojenia!

Dwucylindrowiec zastosowany do napędu 796 to kwintesencja włoskiej myśli technicznej. Dwa gary ustawione w układzie V), rozrząd desmodromiczny, wtrysk paliwa i chłodzenie powietrzem. Ducat odpala nieco opornie, ale gdy już nabierze temperatury, trudno odmówić mu wigoru. Już od najniższych obrotów zapewnia bardzo godne odejście spod każdych świateł. Jednostkę napędową uzupełnia 6-biegowa skrzynia biegów i mokre sprzęgło.

Tym, co zawsze przekonywało do Ducati, tradycyjnie jest podwozie. Widelec USD nie posiada co prawda regulacji, ale jest przyzwoicie zestrojony, przez co kierowca nie będzie narzekał na braki w tłumieniu, czy też jakiekolwiek niekontrolowane dobijanie. Podobnie sprawa wygląda z tylnym monowahaczem. Wielu zawiesi na nim wzrok w zadumie kontemplując zarówno formę, jak i treść. Co prawda ludzkości udało się już wcześniej stworzyć dzieła równie piękne, natomiast rzadko którymkolwiek z nich można wyjechać na ulicę. W większości wypadków zdobią one bowiem galerie sztuki. Na temat hamulców trudno powiedzieć cokolwiek, poza tym, że są świetne. Dostarczyło je Brembo. Słusznej wielkości tarcze, radialne zaciski i przewody w stalowym oplocie wywiązują się z powierzonych im zadań dokładnie tak, jak tego od nich oczekuje kierowca.

Teraz pytanie, które dla wielu jest kluczowe. Jak to jeździ? Hmmm, obawiam się, że trudno ująć to w jednym zdaniu. Pierwsze co zwraca uwagę, to specyficzna pozycja za sterami, mocno wyciągnięta do przodu, nawiązująca wyraźnie do offroadówek. Czy ma ona sens? Z moich codziennych obserwacji (waszych zapewne także) wynika, że bardzo rzadko motocyklem drogowym kierowcy pakują się w winkle z zewnętrznym łokciem gdzieś przy uchu i asekurując się wewnętrzną nogą. Tymczasem mocno wyciągnięta do przodu pozycja ma swoje wady. Przede wszystkim jest mniej wygodna, sprawia wrażenie, jakby podnóżki były bardzo mocno usytuowane z tyłu, co utrudnia dobrą pracę nogami na motocyklu przy hamowaniach i zmianach kierunku. Co więcej zamienia ona kierowcę w swoisty aerodynamiczny bio-hamulec, skutecznie zniechęcając do przekraczania prędkości 120-130 km/h.

Gdy widlasta dwucylindrówka budzi się do życia, w powietrzu zaczyna pachnieć entuzjazmem i chęcią do jazdy! Jedynka, Ducat zdecydowanie rusza z miejsca. Jak w przypadku wielu innych bolońskich modeli przełożenie pierwszych dwóch biegów jest długie, moim zdaniem zbyt długie. Maszyna wymaga sporo gazu, aby płynnie ruszyć. Nie lubi też manewrów z małymi prędkościami, które zdają się irytować Hypermotarda. Dopiero odwinięcie gazu i wprowadzenie silnika na obroty powyżej 4000 na minutę wyjaśniają sytuację. 796 uwielbia średni zakres obrotów, wspaniale reaguje wtedy na gaz, zapewniając niezakłócony dopływ mocy.

Jeśli ktokolwiek z was zmartwił się informacjami o „zubożeniu" przedniego widelca przez inżynierów Ducati, to śpieszę z informacją, że mały motard nawet bez rozbudowanej regulacji radzi sobie bardzo dobrze. Zestrojenie widelca do agresywnej jazdy wydaje się być optymalne, choć znajdą się tacy, którzy powiedzą, że przód jest za miękki. Motocykl bardzo ładnie reaguje na przedni hamulec, kompresując przy hamowaniu zawias, ale pozostawiając odpowiednio dużo skoku na wybieranie nierówności. Mimo sporego zakresu roboczego nie ma mowy o nurkowaniu przodu, czy też jakiejkolwiek niestabilności. Tylne zawieszenie oferuje właściwą sprężystość i dobre tłumienie. Niestety jest ona właściwa do jazdy po dobrej jakości nawierzchniach spotykanych przeważnie... w krajach alpejskich. Na naszych dziurach, tył może wytrząść kierowcę. Co by jednak nie mówić przy maszynie tej mocy i o tak dużym skoku zawieszeń, dobranie ustawień, które zapewnią stabilność przy operowaniu gazem i hamulcem, to duża sztuka. Włosi odwalili tutaj naprawdę kawał dobrej roboty, dzięki czemu Hypermotard nie reaguje gwałtownym zmniejszeniem prześwitu w chwili zamknięcia przepustnic, nie gibie przy gwałtownym dodaniu gazu, nie odbija przodem w twarz kierowcy po puszczeniu hamulca. Z mojej strony - zero zastrzeżeń. Maszyna pięknie trzyma kierunek jazdy, zapewnia bardzo dobre wyczucie tego, co dzieje się z kołami. Ducata nie dekoncentrują gorsze nawierzchnie, zdrapki, dziury i inne miejskie „specjały".

No dobra, do tej pory mówiłem o geniuszu, ale już wspomniałem każdy geniusz ma także swoje upierdliwe oblicze. Weźmy na przykład te lusterka. Wyglądają totalnie odpałowo i aż człowiek zaczyna się zastanawiać, czemu nikt do tej pory jeszcze na to nie wpadł. Już wam mówię czemu. Po pierwsze nic w nich nie widać. Po drugie jeśli już je sobie rozłożycie, to znienawidzi was całe miasto gdy będziecie chcieli przecisnąć się przez korki. I tak już szeroka kierownica po rozłożeniu lusterek przybiera rozmiary kombajnu żniwnego. Już za pierwszą przecznicą urwiecie lusterko albo swoje, albo któregoś Kowalskiego. Oczywiście, można je złożyć do jazdy po mieście... tylko po co wtedy w ogóle je montować na motocyklu?

Gdy już mija euforia po rozrywkowym przelocie przez miasto i musicie podjechać do hipermarketu po worki na śmieci, których akurat wam zabrakło okaże się, że silnik zupełnie nie lubi tego typu wypraw. Powolna jazda po ciasnych uliczkach to męczarnia i dla kierowcy i dla motocykla. Próby delikatnego obchodzenia się z motocyklem i spokojnej jazdy kończą się ujadającym łańcuchem napędowym, nietrafionymi zmianami biegów i żarem buchającym od silnika. Ta maszyna jakby chciała powiedzieć swojemu kierowcy „Albo jedziesz, albo spier...".

« Poprzednia strona strony: 1 2 3 4 Następna strona »