Marzeniem wielu zawodników jest jazda poza granicami naszego kraju. Młodych sportowców, którym finalnie udaje się zrealizować te marzenia, jest niewielu. W sezonie 2009 i 2010 w Mistrzostwach Europy przy World Superbike w pełnym cyklu zawodów mogliśmy zobaczyć Andrzeja Chmielewskiego, Mateusza Stokłosę, czy Marcina Walkowiaka. Czyżby Szymon Kaczmarek był na dobrej drodze, żeby kiedyś również zagościć w Mistrzostwach Europy przy WSBK albo w Motocyklowych Grand Prix? Odpowiedź na to pytanie poznamy zapewne dopiero za jakiś czas. Pewne jest jednak, że wielu motocyklistom marzy się polskie nazwisko na liście startowej w Grand Prix, nawet w tej najmniejszej klasie GP 125, a docelowo Moto3.

Ścigacz.pl: W sezonie 2009 zająłeś trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Hondy CBR 125R Cup. W 2010 zniknąłeś z Mistrzostw Polski i wypłynąłeś w… Alpe Adria w barwach czeskiego teamu Heron Racing w klasie 125GP. Jak to właściwie się stało?

Szymon Kaczmarek: Po zajęciu trzeciego miejsca w pucharze Hondy chciałem dalej ścigać się na motocyklu o pojemności 125. Niestety, w Mistrzostwach Polski nie było takiej klasy, więc wraz z tatą zaczęliśmy rozglądać się za zagranicznymi rozgrywkami. Tak też trafiłem na klasę 125SP w niemieckich Mistrzostwach ADAC Junior Cup. Kiedy byłem już zgłoszony do tej klasy, do taty zadzwonił Paweł Szkopek z propozycją ścigania się w barwach czeskiego teamu Heron Racing, który to szukał dobrego zawodnika do klasy GP, ale w Mistrzostwach Czech. Paweł wytypował mnie, z czego bardzo się cieszę i jestem mu za to wdzięczny. Tak się to wszystko zaczęło. W generalce Mistrzostw Czech zająłem piąte miejsce, zaś w Alpe Adria siódme.

Ścigacz.pl: Jak wspominasz swój pierwszy wyścigowy weekend w Alpe Adria?

Sz.K.: Bardzo pozytywnie. Pierwsze zawody przypadały na torze Hungaroring. Po raz pierwszy w swoim życiu ścigałem się w stawce tak silnych i bardzo doświadczonych zawodników, a zatem rywalizacja była o wiele bardziej zacięta. Zająłem wtedy szóste miejsce w Alpe Adria i piąte w Mistrzostwach Czech. Cały team był zadowolony z mojego wyniku, a ja cieszyłem się, że nie dałem ciała. To były chyba najlepsze moje zawody do tej pory. Po raz pierwszy startowałem w profesjonalnie przygotowanym zespole, zawody były zorganizowane na wysokim poziomie, po prostu inna liga.

Ścigacz.pl: Jakie były najcięższe i najprzyjemniejsze momenty, które zapadły w twojej pamięci.

Sz.K.: Z pewnością takich emocji nie zabrakło w trakcie wyścigu w Poznaniu. Lało wtedy właściwie przez cały weekend, a ja ze swoim motocyklem w zasadzie nie jeździłem wcześniej po mokrym i nie wiedziałem dokładnie, jak zachowuje się na wodzie. Bardzo jednak chciałem wygrać, bo to w końcu był wyścig u nas, w Polsce, gdzie przecież już się ścigałem. Start poszedł mi bardzo dobrze i jechałem jako pierwszy. Na trzecim okrążeniu przewróciłem się jednak na prawym niemieckim i straciłem prowadzenie. Byłem tak wściekły sam na siebie, że podniosłem motocykl i pojechałem dalej zdobywając ostatecznie trzecią pozycję w Mistrzostwach Czech. W zasadzie można powiedzieć, że to był jednocześnie najcięższy i najprzyjemniejszy moment minionego sezonu.

Ścigacz.pl: Masz porównanie. Jeździłeś w pucharze na praktycznie seryjnym motocyklu, teraz ścigasz się na mocno przerobionej 125-tce. Jakie były Twoje pierwsze wrażenia z jazdy?

Sz.K.: Dokładnie. Wcześniej ścigałem się na czterosuwowym motocyklu, teraz zaś ścigam się na dwusuwie. Tych motocykli nie da się nawet porównać. 125-tkę w specyfikacji GP trzeba trzymać cały czas na wysokich obrotach. Czterosuwowa Honda była o wiele łagodniejszym motocyklem, ale także i wolniejszym. W obecnym sprzęcie wszystko właściwie jest inne. Ten motocykl to taki mały szatan, jest szybki, płynnie wchodzi w zakręty, ma specjalnie ustawiane zawieszenie, telemetrię. 125-tka GP to po prostu typowa torówka. Jednym słowem, ma wszystko co potrzeba.

Ścigacz.pl: Co Szymon robi na co dzień?

Sz.K.: Właściwie to jestem normalnym nastolatkiem. Chodzę do drugiej klasy Technikum Mechanicznego w Kościanie, po szkole często trenuję i pomagam także tacie w jego salonie motocyklowym. W wolnych chwilach, których najczęściej brakuje w sezonie (uśmiech) spotykam się ze znajomymi.

Ścigacz.pl: Czy technikum mechaniczne pomaga ci jako zawodnikowi?

Sz.K.: W pewien sposób tak. Dzięki temu na przykład łatwiej rozmawia mi się z mechanikami, a także lepiej rozumiem swój motocykl.

Ścigacz.pl: Kto jest twoim autorytetem wśród zawodników?

Sz.K.: Z zawodników światowych Valentino Rossi, z polskich zawodników Paweł Szkopek.

Ścigacz.pl: Czego chcesz jeszcze od życia, a żeby było trudniej - za wyłączeniem motocykli?

Sz.K.: O matko... W zasadzie to ja wszystko mam i jestem szczęśliwy. To, czego mi brakuje, to spełnienie moich marzeń związanych właśnie z motocyklami.

Ścigacz.pl: Wielkimi krokami nachodzi już kolejny sezon i kolejna zmiana. W 2011 roku padło na IDMy.

Sz.K.: Tak. W planie mam pojechać cały cykl IDMów. Poziom niemieckich zawodów jest bowiem najwyższy, porównując ze sobą Mistrzostwa krajowe w Europie. Wiadomo, że moim wielkim marzeniem byłby start w Grand Prix, jednak teraz trzeba się uczyć, uczyć i jeszcze raz uczyć. Przy okazji chciałbym bardzo podziękować za sezon 2010 mojemu tacie, wszystkim moim sponsorom, teamowi, w którym się ścigałem, Pawłowi Szkopkowi, Łukaszowi Bończakowi, a także przyjaciołom.