SV1000 na streeta?

Czemu nie? Suzuki do celów uliczno-huligańskich nadaje się znakomicie. Masa nie jest przesadnie wysoka, poręczność również nie daje powodów do narzekania, no i silnik. Pomimo, że nie jest już taki radykalny i obłędny jak w TL, daje radę zupełnie przyzwoicie. Żywsze odkręcenie gazu na pierwszym i drugim biegu powoduje manewr zwany „przednie koło idzie do nieba", a dzieje się to przy głębokim grzmocie podwójnych wydechów. Wszelkie zmiany wizualne też są przez Zuzię akceptowane. Warto odnotować, że przed zabawą w streetfighting należałoby utwardzić przednie zawieszenie, a hamulce opatulić w stalowy oplot. Trochę zastanawiającym jest dla mnie fakt, że zdecydowana większość motocyklowego społeczeństwa woli na streetfightera przeznaczyć rzędowe plastiki z „bladym frankiem" na czele. Serducho w SV jest naprawdę zacne i żywotne, nie wspominając o dynamice. Może to kwestia mody?

Lać i jeździć

Ileż to razy widzieliśmy na aukcjach internetowych opisy motocykli używanych zwieńczone takimi właśnie słowami. W praktyce okazywało się, że lać to musieliśmy się po głowie, że zakupiliśmy zapiłowanego klamora, a jeździć to do mechanika. Jeżeli chodzi o tzw. typowe wady, Suzuki SV1000 na szczęście nie ma się czym w tej kwestii pochwalić. Inną sprawą jest tempo zużywania się części eksploatacyjnych, głównie zestawu napędowego i tarcz sprzęgła. Już w SV650 było to pewną uciążliwością, więc przy większej mocy i momencie dedukcja jest stosunkowo prosta.

Tak więc przede wszystkim dowiedzmy się, czy dany egzemplarz nie miał w przeszłości nagłego kontaktu ze słupem, zwierzęciem, samochodem, lub inną przeszkodą powodującą ogólną ruinę. Burzliwą przeszłość w przypadku wersji S można rozpoznać po plastikach, których przypasowanie do kupy po wypadku może sprawić spore problemy, więc łatwo dostrzec rozpaczliwe próby artystycznego zakamuflowania. W N-ce ślady te widać głównie na obudowie zestawu zegarów. SV dość chętnie idzie na koło nawet mimo nieco łagodniejszego zestrojenia silnika, więc w przypadku, kiedy właściciel często wykorzystywał tą cechę, silnik mógł ulec uszkodzeniu spowodowanym kiepskim smarowaniem w pionie.

Strzał w dziewiątkę

Czy Suzuki SV1000 można nazwać rasowym widlakiem z Hamamatsu? Nie sądzę. SV w przeciwieństwie do TL, zdaje się nie mieć aspiracji do walki z potężnymi V2 z Europy. Zdecydowanie bardziej pasuje na wypełniacza kolejnej niszy rynkowej i produkt mający zadowolić nieco bardziej doświadczonych zwolenników silnika V. Prognozy na motocykl ze stajni Suzuki, który będzie w stanie godnie konkurować z Ducati (mówimy o typie silnika) nie są na razie obiecujące. Być może kiedyś zobaczymy w salonach coś, po czym bolońscy marketingowcy krzykną „Mamma Mia!" i kupią sporo pudełek Nerwosolu. Na to jednak musimy poczekać.

Dla kogo przeznaczony jest litrowy SV? Na pewno nie dla laików. Owszem, jednostka napędowa jest mocno okiełznana w porównaniu do tej z TL'a, jednak to nadal 120 koni galopujących po złożach momentu obrotowego. Dodatkowo, mocne hamowanie silnikiem może dla niektórych okazać się glebne, tzn. zgubne. Niemniej jednak, mamy do czynienia z motocyklem żwawym, bezawaryjnym, silnym, w miarę wygodnym i dość wszechstronnym. Zwolenników bulwarowego lansu na pewno ucieszy odgłos wydobywający się z wydechów, momentalnie powodujący nagłe przekręcanie głów przechodniów w stronę kierowcy. Suzuki SV1000 to dobra alternatywa dla kogoś, kto nie chce osiwieć przez TL, ale chce mieć do dyspozycji wszelkie korzyści płynące z silnika V o dużej mocy i niezawodny, szybki sprzęt do podróży.