Pony Mini 125 – warto czekać

Na możliwość odbycia szaleńczej jazdy Rometem Pony Mini 125 czekałem od momentu, kiedy po raz pierwszy zobaczyłem do na targach w Nadarzynie pod Warszawą. Głównym powodem były niezałatwione rachunki z przeszłości. Swoja przygodę z jednosladami zaczynałem od legendarnego modelu Dezametu w tym samym, pomarańczowym kolorze. Wtedy, jako chudy 12-letni chłopak, uważałem go za świetny sprzęt, któremu po prostu brakuje odpowiedniego silnika.

I tak oto, po ponad 20 latach i dwukrotnym wzroście masy, dosiadam pomarańczowej bestii, która w międzyczasie stała się bestyjką - posiada za to silnik 125 cm3 o mocy 8 KM, który przy jej gabarytach daje naprawdę dużo frajdy!

Kieszonkowa Małpka

Współczesny Romet Pony Mini 125 nie ma oczywiście zbyt wiele wspólnego z klasycznymi polskimi motorynkami, konstrukcyjnie bliżej mu do japońskiej Hondy Monkey. Na pierwszy rzut oka to kieszonkowy scrambler o klasycznych kształtach, z wysoko poprowadzonym wydechem, wyeksponowaną mechaniką i blaszanym przednim błotnikiem w stylu maszyn offroadowych. To, co bardzo cieszy, to plastik jako temat tabu. Tu prawie wszystko jest uczciwie metalowe! Co więcej, silnik pozwala na znaną z dzieciństwa zabawę w rozruch kopniakiem.

Po odpaleniu maszynerii znów wsiadamy do wehikułu czasu. Po pierwsze, silnik i wydech brzmią prawie tak samo, jak dawniej i są naprawdę głośne! Po drugie, na wolnych obrotach wszystko się trzęsie i brzęczy. Pamiętacie ten charakterystyczny “blaszany” dźwięk perforowanej osłony tłumika? Jest!

Można złożyć!

Nie zabrakło przy tym powiewu nowoczesności w postaci czytelnego wyświetlacza ze wskaźnikiem zapiętego biegu. Bardzo ciekawym patentem, przejętym z Hondy Monkey, jest błyskawicznie składana kierownica, pozwalająca schować motocykl (tak, to motocykl) do bagażnika samochodu.

Wszystko fajnie, ale jak jeździ Romet Pony Mini 125? Osiem koników mocy nie robi specjalnego wrażenia na papierze, ale pamiętajmy, że cały pojazd waży tylko 81 kg. Oznacza to, że każde 10 kg Rometa pędzone jest jednym koniem, a to więcej niż satysfakcjonujący wynik. Motorynka wręcz wyrywa spod kierowcy i bardzo chętnie idzie na gumę. Do tego błyskawicznie reaguje na ruchy ciała, czasami aż zbyt gwałtownie, jak na starym, czarno-białym filmie. Wymaga to przyzwyczajenia, ale daje niesamowitą frajdę.

Oba hamulce są tarczowe i wymagają sporego wyczucia. Granica między “nie działa” a “staje dęba” jest naprawdę cienka. Chciałbym się również jakoś miarodajnie wypowiedzieć o pracy zawieszenia, ale umieszczając na nim swoje 120 kg wyczerpałem mu większość argumentów.

Jednoosobowa kanapa Rometa Pony Mini 125 jest obszerna i bardzo wygodna. Za nią jest do dyspozycji solidny stalowy bagażnik. Miejsca na nogi jest oczywiście niewiele, zwłaszcza przy wzroście kierowcy powyżej 180 cm, ale w tym przypadku to prostu cecha, a nie wada. Jest to typowy pojazd kieszonkowy, za czym idą takie zalety, jak umiejętność odnalezienia się w każdej wolnej szczelinie w korku, czy zaparkowania na ostatnim wolnym skrawku chodnika.

Skrzynia tajemnic

Pony Mini 125 ma również kilka wad. Jedną z nich jest mało precyzyjnie pracująca 4-biegowa skrzynia biegów. Czasem naprawdę nie wiadomo, o co jej chodzi. Pracuje gładko i dokładnie, by za chwilę odmówić wbicia kolejnego biegu. Przydałby się również większy zbiornik paliwa - 4,5 litra starczy na jakieś 150 km. Z drugiej strony, jest to pojazd wybitnie miejski. Jego gabaryty i prędkość maksymalna na poziomie 90 km/h raczej nie zachęcają do wzięcia udziału w “Tańcu z TIR-ami”.

Współczesne wcielenie legendarnej motorynki kosztuje niecałe 5 tysięcy zł, co bardzo zachęca do powrotu do dzieciństwa. Zwłaszcza, że z salonu można ją odebrać własnym autem. Polecałbym ją zwłaszcza drobnym paniom, które boją się, że nie zapanują nad większą maszyną klasy 125. Romet Pony Mini 125 to czysta frajda w skondensowanej formie.

Romet Pony kosztuje 5999 zł, Pony mini 4999. Czy to dużo? Naszym zdaniem nie! Biorąc pod uwagę, że to bardzo dobre miejskie motocykle lifestyle'owe, cenę skalkulowano bardzo rozsądnie. A że nie są tak praktyczne jak konkurencja? A kogo to obchodzi, frajda się liczy!