W tym roku było sporo zamieszania wokół liczby jednostek napędowych dostępnych dla klasy MotoGP.

Marquez i Pedrosa łącznie przejechali ponad 14,000 kilometrów tylko i wyłącznie w treningach. To niesamowita liczba, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę, że fabryczne zespoły do dyspozycji miały zaledwie 5 silników na sezon. W tym roku było sporo zamieszania w koło liczby jednostek napędowych dostępnych w MotoGP. Teamy wystawiające zawodników na motocyklach klasy Open miały możliwość rozwoju 12. silników. Dla porównania, fabryczne zespoły (Repsol Honda czy Movistar Yamaha) mogły korzystać z zaledwie pięciu, zaplombowanych przed rozpoczęciem sezonu. Żeby komplikacji nie było zbyt mało, Ducati ścigało się w klasie Factory z przywilejami klasy Open - korzystając z regulacji mających na celu zwiększyć konkurencyjność w klasie.

Żeby udowodnić jak wytrzymałe są napędy w GP, warto zerknąć na Bradla i Bautistę - obydwaj sezon "obskoczyli" na zaledwie 4. silnikach, po tym jak i jeden i drugi stracili po jednostce napędowej z powodu problemów technicznych. Jorge Lorenzo doszedł do zaledwie jednej czwartej cyklu życia swojego 5. silnika, więc żywotność to nie tylko domena Hondy. Zawodnicy klasy Open byli nieco bardziej rozrzutni. Nicky Hayden i Scott Redding wykorzystali po 11. jednostek w swoich Hondach RCV1000R. Z drugiej jednak strony, Aleix Espargaro użył ich tylko 9.

Sytuacja była bardziej skomplikowana w przypadku zawodników Ducati. Iannone i Dovisiozo wykorzystali wszystkie 12 dostępnych dla nich V4-ek. Wiąże się to z zastosowaniem aż trzech wersji motocykla w tym roku (GP14, GP14.1 i GP14.2) - nie każdy z silników pasował do kolejnej ramy prototypu Ducati. Crutchlow, którego Ducati nie wspierało uaktualnionymi wersjami swojej wyścigówki, sezon zakończył na 9. serduchu.

Unifikacja zasad, w których każdy zespół będzie musiał używać jednolitej elektroniki dostarczonej przez Dornę, wchodzi w życie w 2016 roku.