W środę, 11. listopada 2009 na podzamczu w Sochaczewie odbyła się jedna z ostatnich w tym sezonie imprez terenowych dla miłośników motocrossu, enduro i ATV - XXI Grand Prix Niepodległości. Przygotowania imprezy rozpoczęły się już 2. listopada (poniedziałek) i tego dnia tor sochaczewski został zamknięty w celu poprawy jakości nawierzchni, która bardzo mocno odczuła deszczowe i chłodne dni jesieni. Niestety jest to trudny teren, bardzo blisko Bzury, która podmywa trasę, przez co kałuże powstałe po opadach deszczu utrzymują się na powierzchni i tworzy się bardzo gęste błoto. Tak właśnie to wyglądało w dniu zawodów. Gleba była bardzo wilgotna i w wielu miejscach powstawały ogromne grzęzawiska.

Treningi przed zawodami rozpoczęły się dosyć szybko i każdy z zawodników mógł wypróbować swoje umiejętności na torze. Niestety większość pojazdów, po zapoznaniu się z torem, nie nadawała się do ponownego startu. Na szczęście organizatorzy przygotowali atrakcję w postaci straży pożarnej, która przy pomocy wozu strażackiego i pomp, pomagała myć maszyny. Spoza brązowo-czarnego błota wyłaniały się zaledwie lekkie prześwity kolorów. Trudno było rozpoznać kto czym jeździ, nie mówiąc już o numerach startowych.

Pierwsze w kolejności, na starcie ustawiły się motocykle o pojemności 65 cm ³ . Niestety ich właścicielom, nawet pomimo skrócenia długości toru, trudno było go pokonać. Nawet te lekkie motocykle zapadały się niemalże pod ziemię. Nadzieja leżała w quadach, które ze względu na szerokie opony, mogły rozwiązać problem terenu posiekanegoa zakrętach. Okazało się niestety, że i te miały niemniejsze problemy. W pewnym momencie, na zakręcie zakorkowało się 4-5 maszyn, uniemożliwiając przejazd innym zawodnikom. Taka sytuacja wymagała interwencji organizatorów, którzy przygotowali pojazdy terenowe z napędem 4x4 do wyciągania zawodników z kłopotów. O ile jednostki te okazały się niezbędne, o tyle kibice nie bardzo garneli się do pomocy. W wielu przypadkach, zawodnicy, którzy nie mieli siły poradzić sobie z maszynami, musieli niestety czekać w kolejce na pomoc terenówek. Większość startujących poruszała się w sposób flegmatyczny i bez wigoru, który zawsze powoduje, że publiczność nie czuje się usatysfakcjonowana wydarzeniem.

Nadszedł jednak moment wyścigu, na który wszyscy oczekiwali. Wystartowali zawodnicy licencjonowani, którzy przez 40 minut zmagań, rozgrzali widownię do czerwoności. Ciężki teren okazał się dla nich jedynie prowokacją, dzięki której jechali jeszcze szybciej. Liderem w tej klasie okazał się Arkadiusz Mańk, zostawiając w tyle swoich w rywali, w tym Łukasza Lonkę a dalej Łukasza oraz Karola Kędzierskich. Dla Arka, tor wydawał się być idealny do licznych popisów na hopkach jak i tuż przed obiektywami licznych kamer i aparatów fotograficznych.

Widownia wyglądała na usatysfakcjonowaną - bo cóż może być bardziej widowiskowego niż masa błota, liczne wypadki, ryk silników i wspaniały triumf na koniec. Mimo strasznego chłodu, cały czas padającego deszczu, ciężkiego i błotnistego terenu, ludzie odchodzili z uśmiechami na twarzach. Nie wszyscy jednak byli zadowoleni. Trzeba pamiętać, że po takich właśnie zawodach, maszyny trafiają do serwisów by naprawić szkody wyrządzone przez żywioł. Poza tym, gdy my czekamy na następne zawody w przyszłym sezonie, zawodnicy dodatkowo tuningują motocykle i czekają aż stopnieje ostatni śnieg, by znów przygotować się do zawodów w terenie.