Do tego krótkiego felietonu skłoniło mnie to, co moim oczom ukazało się w trakcie wczorajszej przejażdżki w terenie. A właściwie sam początek wycieczki, gdy jakaś starsza pani wymachiwała mi groźnie ręką w chwili gdy jechałem szutrową, ale publiczną (!) drogą. Kawałek dalej spojrzenia miejscowych spod byka, a na koniec dzieci rozpierzchające jak przed trędowatym. O co chodzi? Czy naprawdę jesteśmy takim złem, jak się nas, miłośników jazdy w terenie, maluje w TVNie i SuperFacktach? Traf chciał, że miałem przy sobie aparat fotograficzny i nie zawahałem się go użyć.

Mieszkam na północ od Warszawy, w malowniczym miejscu, gdzie zbiegają się takie rzeki jak Wisła, Narew oraz Wkra. Niby blisko do tzw. stolicy, ale ogromne przestrzenie, starorzecza, chaszcze, łąki i wszelkiej maści twory aluwialne zapewniają dostatek wrażeń terenowych. Żyć nie umierać. Po krótkich przygotowaniach ubieram się i odpalam RMXa. Mijam wspomnianych lokalesów i gdy jest już daleko od cywilizacji podkładam do pieca. Szybko dolatujemy nad dolinę Narwi. To co zastajemy w okolicy wału przeciwpowodziowego budzi we mnie przerażenie. Śmieci wszelkiej maści, od komunalnych, przez budowlane aż po przemysłowe. Przecież cegieł nie przyniosła tutaj woda… musieli to zrobić miejscowi, którzy wiedzą jak tutaj dotrzeć.

Jedziemy dalej. Zabudowania po starym PGRze. Na jego środku, co zresztą łatwo zrozumieć przez wygodę dojazdu, ktoś stworzył sobie małe wysypisko śmieci, jakie zostały po jakimś remoncie. We wszystkich opuszczony budynkach mnóstwo podejrzanie wyglądających odpadków, których bałbym się dotknąć nawet w lateksowej rękawicy. Po chwili odpalam Suzukę i sprawnie przenosimy się nad pobliskie jeziorko. I znowu masakra. Po wędkarzach i miłośnikach grillowania pozostały stosy plastikowych opakowań, które całkowicie odbierają przyjemność przebywania nad wodą… Ktoś bardziej kulturalny, aby nie rzucać puszki na ziemię, po prostu powiesił ją na drzewie.

I ostatni obrazek z wczoraj. Każdy chciałby mieć ładną trawę w ogródku, ale niektórzy z braku cierpliwości, tudzież umiejętności silą się na śmieszne skróty. Na jednej z łąk znalazłem placyk, gdzie ktoś mozolnie i bardzo skrupulatnie wyciął całą darń i pozostawił gołą ziemię. Nieopodal mnóstwo miejsc z potłuczonym szkłem, walającym się gdzieniegdzie drutem kolczastym i innymi atrakcjami wymagającymi do przeprawy naprawdę solidnego motocykla! A to wszystko urobek z jednego, wypadu za miasto!

Mówiąc krótko. Wjeżdżając motocyklem w teren naprawdę nie mam wrażenia, jakbym w brudnych butach właził nieproszony do zielonego sanktuarium natury. Wczoraj doszedłem do wniosku, że to nie tyle moja 450-tka jest w stanie zrobić krzywdę otaczającemu środowisku, co raczej wszystkie „kwiatki” pozostawione w terenie przez naszych oszczędnych współobywateli są w stanie zrobić krzywdę mojej maszynie. Poważnie, zawsze pilnuję tego, aby mieć dobre opony i najgrubsze dętki, bo naprawdę cholera wie co w trawie piszczy…

Co zabawne, czytałem ostatnio, że staż miejska w większości miast ponad 90% interwencji deklaruje jako dokumentacja naruszeń przepisów o ruchu drogowym. Czytaj –  obsługa fotoradarów zapewniająca stały cashflow do lokalnych budżetów. Straż miejska, której głównym zadaniem jest pilnowanie lokalnego porządku. Gdzie są ci wspaniali strażnicy lokalnego dobrobytu gdy inni praworządni obywatele wyrzucają śmieci stanowiące realne zagrożenie dla mnie i mojego motocykla?

Jak się to ma do pani machającej wczoraj na mnie ręką i pozostałych spojrzeń spode łba? Enduromaniacy, dzięki pseudodziennikarzom z ogólnopolskich mediów, utożsamiani są z niszczycielami przyrody, porywaczami dziewic i generalnie zmotoryzowaną formacją wcielonego zła. Tyle tylko, że obok starszej pani, jak zawsze zresztą obok ludzi i zwierząt, przejeżdżam najwolniej i najspokojniej jak się da. To niesamowite, że w wielu wypadkach ludzie nie reagują na przejeżdżający traktor, samochód terenowy czy też rowerzystów, ale łapią w ręce widły, gdy tą samą drogą, z taką samą prędkością jedzie motocykl. Mój znajomy ma zwyczaj zatrzymywania się i pytania o co chodzi. Może to i nie najmądrzejsze, ale co ciekawe w odpowiedzi najczęściej zapada cisza i konsternacja…  No bo o co można czepiać się kogoś jadącego gruntową drogą motocyklem? Wiem, że niektórzy przeginają, ale w tym kraju przegina każdy, bo jak inaczej nazwać działalność Super Expresu, rządu i praworządnych obywateli wyrzucających swoje śmierdzące, podarte majtki za wał przeciwpowodziowy? Ale chyba nie tędy droga?

Podsumowując. Stan środowiska naturalnego dzięki ludzkiej głupocie i chciwości tzw. praworządnych obywateli jest miejscami tak koszmarnie odrażający, że przejeżdżający sobie raz w tygodniu motocykl offroadowy jest naprawdę najmniejszym zmartwieniem matki natury. Szczególnie w miejscach, gdzie uprawne leśne monokultury przeplatają się z dzikimi leśnymi wysypiskami śmieci. Powoli chyba zaczęli rozumieć to sami leśnicy, bo coraz częściej wyznaczają trasy do jazdy po terenach o znikomej wartości przyrodniczej. Każdy chciałby mieć czyste plaże i piękne łąki i coś mi mówi, że mój sposób korzystania z przyrody RMXem spełniającym wszystkie najnowsze normy emisji spalin z zapasem na dwie kolejne dekady jest dla matki natury zdecydowanie mniejszym zmartwieniem, niż podchmielona chorda miłośników grillowania zostawiająca opakowania po chipsach na pobliskiej plaży…