Każdy motocyklista (dosiadający maszyn sportowych) doskonale wie jak, ważny w motocyklu jest stosunek masy do mocy pojazdu. O tym doskonale wiedzieli także konstruktorzy niezwykłej maszyny jaką jest Ducati NCR 1000 NE. Ich zadaniem, jakie sami sobie wyznaczyli było osiągnięcie w tym Dukacie masy 110 kg przy 110 KM.

Tak ambitne plany godne są pochwały, ponieważ wbrew pozorom nie jest to łatwa sprawa. Dookoła otaczają nas maszyny (głównie) z japonii i dlatego dziś nie dziwi nas stosunek mocy do masy 1:1. Dzieje się tak ponieważ dajmy na to Kawasaki ZX 10 R Ninja K4 według suchych danych dysponuje mocą 175 KM przy masie własnej 170 kg, gdyby pokusić się o obliczenia otrzymamy stosunek masy do mocy wynoszący około 0,97 kg/KM. Plany i założenia konstruktorów Ducati NCR są bardzo ambitne ponieważ nie opracowywali od podstaw całego motocykla. Za model bazowy posłużyło Ducati 1000 DS, które zostało radykalnie przebudowane.

Historię fabryki Ducati streściłem w innym artykule dotyczącym Ducati Squalo, który można przeczytać także w dziale "Spostrzeżenia". Oprócz historii fabryki warto poruszyć kwestię tego, co tak naprawdę na dzień dzisiejszy dają nam panowie z Bolonii. Z pod młotka włoskich konstruktorów wyjechało mnóstwo świetnych maszyn, niektóre z nich są już legendarnymi motocyklami, mowa tu przede wszystkim o takich błyskotkach jak 916 czy 996. Ducati swego czasu pożądnie zawojowało tory wyścigowe (Isle of Man TT, WSBK, Moto GP itd.).

Jestem pewien, że każdy kojarzy takiego pana jak Carl Fogarty, który na Ducati zwyciężał mistrzostwa świata Superbike kilkakrotnie z rzędu dzierżąc koronę mistrza i niosąc sławę oraz poklask dla Ducati na całym świecie. Pomijając już kwestię sportu, warto także pamiętać o serii pięknych monsterów, które dzisiaj zrzeszają masy ludzi zakochanych w tych maszynach. Ducati zawsze przyciągało miłośników muzyki o charakterystycznej chrypce jaka wydostaje się z wydechu każdego Dukata. Oprócz dobrych stron można dostrzec niestety i te słabsze... osiągi maszyn ulicznych. Wielokrotnie dało się to słyszeć i wielokrotnie o tym pisałem - Ducati odstaje osiągami od innych maszyn w swojej klasie, ale to nie będzie trwało wiecznie a pierwszym krokiem w tę stronę jest stworzenie NCR 1000 NE, który póki co stanowi maszynę egzotyczną.

Czy udało się zmodyfikować 1000 DS i w efekcie uzyskać stosunek masy do mocy 1:1 w tym motocyklu ?

O stronę techniczną zadbały bolońska stajnia wyścigowa NCR oraz specjalizująca się w produkcji części z tytanu firma Poggipolini. Ducati w krótkim czasie dostarczyło nowy silnik (na bazie 1000 DS). Silnik ten był chłodzony powietrzem z dwoma zaworami na cylinder. W chwilę po otrzymaniu silnika do pracy przystąpili prawdziwi zawodowcy, firmy NCR oraz Poggipolini zajęły się radykalną przebudową silnika w celu wyciągnięcia z niego jak największej mocy oraz maksymalnego odchudzenia - usuwano każdą zbędną śrubkę, a te które musiały zostać wymieniano na lżejsze i wytrzymalsze. Po wstępnych projektach i zmianach powstały trzy prototypy Ducati NCR.

Najlepszy z nich ważył 112 kg i dysponował mocą równą 105 KM. Pomimo tego, że obecna maszyna sprawowała się nienagannie, była zwrotna i szybka to nie zaprzestano na tym etapie, modyfikacje szły dalej. Przyzwoite 105 KM stanowiło o 19 KM większą moc niż ta, którą dysponował silnik bazowy (1000 DS) - całkiem niezłe osiągnięcie.

Dokonano tego poprzez zastosowanie tytanowych korbowodów oraz tytanowych zaworów o średnicy wlotu powiększonej z 45 mm do 47 mm. Gniazda i prowadnice zaworów wykonano z brązu berylowego. Pojemność skokową zwiększono do 1035 cc poprzez zastosowanie większych tłoków o średnicy 96 mm zamiast 94 mm. Co za tym idzie zwiększono stopień sprężania do 11,5:1. Między innymi dzięki takim zabiegom uzyskano wspomniane 105 KM. W celu podniesienia mocy do 110 KM podjęto prace nad 98- oraz 100- milimetrowymi tłokami.

Skrzynia biegów także przedstawia się nietypowo w porównaniu z innymi, a to za sprawą jej niskiej masy, która jest o 400 g mniejsza niż w maszynie seryjnej. Skrzynia została zmodyfikowana, posiada mechanizm krzywkowy wykonany z niezwykle twardego aluminium - ergalu. Dwa z pośród trzech prototypów wyposażone są w odkryte sprzęgło suche składające się z kosza wykonanego z tytanu, z czterema tarczami z włókna węglowego. Jeden z tych prototypów wyposażono w odkryte sprzęgło suche składające się z kosza wykonanego ze wspomnianego już ergalu. Te urządzenia ważą 790 g (seria-3010 g), a to głównie za sprawą Poggipolini, który dostarcza części dla Ferrari z F1 - stamtąd też wywodzą się ultralekkie sprzęgła wspomnianych trzech prototypów. Dużą zaletą w tym Ducati jest urządzenie pozwalające na zmianę biegów bez odpuszczania gazu, a biegi wskakują już po lekkim dotknięciu dźwigni zmiany biegów. Jeżeli chodzi o układ wydechowy i tłumik to te są wykonane z tytanu - odchudzanie poszło pełną parą.

Zabiegi jakich się tutaj dopuszczono dają dosłownie rekordowy wynik jeżeli chodzi o masę, wynosi ona zaledwie 110 kg i nie było by to nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że motocykl o takiej wadze dysponuje mocą ponad 100 KM. Nie ma drugiego takiego pojazdu na dwóch kołach, a jeżeli jest to bardzo niewiele i napewno go przedstawię w swoim czasie. Nawet najpotężniejsze koncerny motocyklowe nigdy nie były w stanie dobrnąć do takiego wyniku, a tu proszę... Ducati, które zawsze odstawało pod względem osiągów od reszty nagle wybija się nad wszystkie maszyny niczym piórko z mocą pioruna i nieprędko zejdzie na ziemię.

Rama naturalnie podtrzymuje tradycję Ducati -jest kratownicowa i została tak zaprojektowana, że wykorzystuje ona silnik jako element nośny całej konstrukcji. Zespawano ją z rur wykonanych ze stali chromowo-molibdenowej. Z przodu znajduje się widelec Marzocchi, ale na życzenie klienta istnieje możliwość zamocowania produktu Ohlins. Z tyłu znajdziemy dwuramienny wahacz wytworzony z tytanu oraz centralny amortyzator Double-System lub na życzenie klienta Extreme Tech lub Ohlins.

Jeżeli chodzi o hamulce to "na dziobie" zastosowano dwie tarcze hamulcowe Braking Way o średnicy 290 mm z promieniowymi, czterotłoczkowymi zaciskami Brembo. Z tyłu mamy tutaj pojedynczą tarczę o średnicy 200 mm obsługiwaną przez czterotłoczkowy zacisk. Moc hamulców jest bardzo duża, według konstruktorów nawet zbyt duża ponieważ dwie spore tarcze 290 mm potrafią zbyt ostro zadziałać przy zaledwie 110 kg masy. Opracowano także opcję maszyny z jedną tarczą. Kołami zajęli się panowie z Marchesini i dostarczyli koła wykonane z magnezu.

Zbiornik paliwa wraz z siedzeniem stanowią jeden element, który wykonano (jak wszystko w tej maszynie) z bardzo drogiego materiału, a mianowicie z włókna węglowego lub aluminium - jak kto sobie zażyczy. Powłoka siedzenia to cieniutka warstwa neoprenu. Wszystkie zabiegi służą zmniejszeniu masy motocykla i jak się okazuje odnoszą skutek.

W głównej mierze motocykl ten został przeznaczony na tor. Nad projektem czuwał sam Pierfrancesco Chili - zawodnik superbike i utytułowany zawodowiec w świecie motocykli. Motocykl był odchudzany właśnie z tego względu, że ma jeździć po torze wyścigowym dlatego tym samym zrezygnowano z udogodnień o czym może świadczyć skromne poszycie siodła kierowcy wykonane z cienkiej warstwy neoprenu. Pozostaje tylko pytanie czy taki motor może i czy stanie kiedykolwiek do jakichkolwiek zawodów. Zapewne tak, ale raczej mało prawdopodobne, że będą to zawody Superbike lub inne równie popularne jeżeli chodzi o klasę 1000 cc. W mistrzostwach świata Endurance także raczej mało kto pokusi się aby wystartować na NCR 1000 NE. Wszytsko to spowodowane jest mocą, która mimo tego że, w zestawieniu z masą wypada wręcz genialnie to jest zbyt mała by dało to możliwość walki z takimi maszynami jak Yamaha YZF R1, GSXR 1000 czy chociażby 1000 RR Fireblade... NCR nie spełnia poprostu wielu standardów wymaganych do ścigania się po torach w poszczególnych zawodach. Jedna kwestia nie podlega wątpliwości, a mianowicie to, że jazda takim "piórkiem" z taką mocą daje mnóstwo przyjemności i na torze sprawuje się bardzo dobrze (z relacji testerów).

Czy można porównywać NCR 1000 NE z innymi maszynami z klasy 1000 cc ? Napewno nie ponieważ inne motocykle z klasy 1000-ów są produkowane w inny sposób, a ich moce wynoszą na dzień dzisiejszy około 170 KM przy czym prędkości maksymalne sięgają 300 km/h. Nie wolno w żadnym wypadku podpinać tego motocykla do innych -seryjnych i ogólnie popularnych, takie zabiegi były by najzwyczajniej nie na miejscu. Miejsce NCR 1000 NE jest wśród egzotycznych pojazdów mających coś więcej niż tylko dwa koła i silnik.

Ludzie odpowiedzialni za ten motocykl zdecydowali, że będzie on produkowany tylko w liczbie 30 sztuk rocznie, początkowo tylko jako maszyny wyścigowe z przeznaczeniem na tor. Mamy tu doczynienia z maszyną krótko seryjną produkowaną w skromnej ilości, której cena jak przystało na egzotyka nie jest niska bo wynosi 35 000 do 40 000 euro, w zależności od tego jakich komponentów zażyczy sobie zamożny klient i bez wątpienia szczęśliwiec.

Takie motocykle jak ten stanowią istne dzieło sztuki i techniki, a obie te cechy w połączeniu dają coś niezwykłego dostępnego dla bardzo niewielu ludzi co cieszy oko i jest niestety obiektem westchnień niejednego zapaleńca sportowej jazdy.

Dane techniczne Ducati NCR 1000 NE:

Silnik: Dwucylindrowy, w układzie V 90 stopni, rozrząd desmodroniczny, wtrysk paliwa, po 2 świece w głowicy
Średnica x skok tłoka: 96 x 71,5 mm
Pojemność skokowa: 1035 cc
Stopień sprężania: 11,5:1
Moc maks.: 105 KM (77 kW)
Przeniesienie mocy: napęd kołami zębatymi, wielotarczowe sprzęgło suche z ergalu (lub 4-tarczowe z tytanu i włókna węglowego), 6-stopniowa skrzynia biegów z automatemzmieniającym
Zawieszenie: widelec Marzocchi (lub Ohlins), regulowane napięcie wstępne sprężyny oraz tłumienie dobicia i odbicia, 2-ramienny wahacz z tytanu, centralny amortyzator Double--System (albo Extreme Tech),
Hamulce: przód- 2 tarcze hamulcowe Braking Wayo śr. 290 mm z czterotłoczkowymi zaciskami; tył- tarcza o śr. 200 mm z zaciskiem czterotłoczkowym, koła magnezowe Marchesini
Cena: 35 000 - 40 000 euro ( w zależności od podzespołów)