Kto by się spodziewał, że Grand Prix właśnie tu, w Australii, doprowadzi do zdarzeń, które jeszcze w historii MotoGP miejsca nie miały. Warto było oglądać!

Klasa 125

Cały weekend treningów i kwalifikacji należał do M.Kallio. Wyraźnie pokazywał on, że nie zamierza ułatwić sprawy A.Bautiście w zdobyciu tytułu. Bo właśnie tu, w Australii, A.Bautista potrzebował zwyciężyć, by zapewnić sobie tytuł i spokojną końcówkę sezonu. Kwalifikacje to jedno, wyścig to już zupełnie inna sprawa. To chyba swoista mantra wszystkich ludzi związanych ze sportami motorowymi. Dlatego już na starcie zaczyna się ostra walka. Walka toczy się również w środku stawki i to na tyle skutecznie, że już na pierwszym zakręcie dwaj zawodnicy wjeżdżają w zielone. Jeden zawodnik upada, drugi wpada w rozpędzoną grupę już na drugim zakręcie. Jeszcze dalej z tyłu Lukas Pesek podcina Matie Pasiniego. Leży w sumie pięciu zawodników i wyścig zostaje przerwany.

Wyścig przed ponownym startem zostaje skrócony do 15stu okrążeń. Początek niemal taki sam. Kallio i Bautista obok siebie, a z tyłu Fabrizio Lai, Raffaele DeRosa, Thomas Luthi i Lukas Pesek. Przerwanie wyścigu to szczęście w nieszczęściu Peska, Pasiniego i Faubela. Nie wystartowali Sergio Gadea i Joey Litjens, którzy najwyraźniej ucierpieli podczas upadków zbyt mocno.

Alvaro Bautista już po 3 okrążeniach dał rywalom i światu do zrozumienia, że w klasie 125cm on jest mistrzem i swoje zamierza już dziś wziąć w całości. Pojechał daleko do przodu nie pozwalając na zbliżenie się komukolwiek. Pozostała walka o resztę podium i tytuł wicemistrzowski. Liczą się w niej przede wszystkim M.Kallio i M.Pasini. Mika Kallio jest w dosyć komfortowej sytuacji mając sporą przewagę , zaś Matia Pasini jest zmuszony do walki o każdy punkt i liczenie na pech fińskiego zawodnika. Dlatego główna walka za plecami A.Bautisty toczyła się pomiędzy tymi dwoma zawodnikami. Włączyli się w nią jeszcze T.Luthi i J.Simon. Panowie zamieniali się pozycjami na prawie każdym okrążeniu i do końca skład na podium nie był pewny. Chłopcy walczyli tak zacięcie, że 5 okrążeń przed końcem wyścigu dołączyli do nich: L.Pesek, R.DeRosa, F.Lai i G.Talmacsi. Nie trwało to jednak długo i przed ostatnimi okrążeniami ponownie czołową grupę stanowiła wcześniej wymieniona czwórka zawodników. Na ostatnim okrążeniu, kiedy A.Bautista pewnie zmierzał po swój tytuł, M.Kallio wychodzi pewnie na druga pozycję. M.Pasini dokonuje cudu i z 5tej wskakuje na pozycje numer 3. Nie będzie więc podium dla pięknie walczącego, już byłego mistrza Thomasa Luthi, który kończy jako 4 ty i żegna się tym samym z tytułem, na którego obronę nie miał szans już w połowie sezonu.

A.Bautista i cały zespół Master-MVA Aspar Team świętują kolejne zwycięstwo i co ważniejsze - zdobycie tytułu mistrzowskiego przez ich najlepszego i najrówniej jeżdżącego zawodnika. Alvaro Bautista, który w ubiegłym sezonie zakończył na 15tej pozycji w generalce, w tym roku okazał się orzechem nie do rozgryzienia dla wszystkich rywali i zapewnił sobie tytuł na trzy rundy przed końcem sezonu. Gratulacje i brawa dla, miejmy nadzieję, kolejnego świetnego zawodnika, który być może w przyszłości będzie jeszcze jednym mocnym punktem klasy motoGP.

Klasyfikacja generalna

Klasa 250

Lorenzo, Lorenzo, Lorenzo, nikt poza nim nie liczył się od początku wyścigowego weekendu w Australii. Młody Hiszpan robił, co chciał na Philip Island, udowadniając tym samym, że to właśnie on jest faworytem w walce o główne, mistrzowskie trofeum.

Jego przewaga nad drugim A.Dovizioso nie jest jednak tak wyraźna, by mógł już spokojnie myśleć o końcowym triumfie. Walka w klasie 250cm będzie trwała do końca sezonu, jeśli nie przerwą jej jakieś nieprzyjemne wypadki jednego z faworytów. Mniej ciekawie rysuje się walka o tytuł wicemistrzowski, gdyż obaj panowie mają taką przewagę nad resztą stawki, że inni kandydaci właściwie się nie liczą. Dziwna to zbieżność, ale J.Lorenzo podobnie, jak V.Rossi, nie jest mistrzem startu. Tym razem też mu nie wyszło i oddał łatwo swoje pole position na rzecz A.Dovizioso, który startował z czwartego pola. Za Włochem w pogoń rzucił się jeszcze Alex DeAngelis i Marco Simoncelli. J.Lorenzo spadł aż na piątą pozycję.

A.DeAngelis szybko odebrał prowadzenie Doviemu, a do prowadzącej grupki podłączył się jeszcze Hiroshi Aoyama. Po kilku okrążeniach J.Lorenzo wreszcie wpadł w wyścigowy rytm i zaatakował wychodząc od razu, choć na krótko, na pozycję lidera. Później spada znów na tyły. Tworzą się dwie pary walczących ze sobą zawodników-DeAngelis vs. Dovizioso i nieco dalej Aoyama vs. Lorenzo.

Walka nie trwa długo i po kolejnej roszadzie liderzy tabeli ustalają nową kolejność. Zmiany przez kilka okrążeń zachodziły jeszcze kilkakrotnie. Takie tasowanie oglądaliśmy dokładnie do 13ego okrążenia, po którym ponownie czołówka podzieliła się na dwie walczące pary, choć nie była to już walka tak zacięta, jak wcześniej. Lorenzo prowadząc wciąż na ogonie miał DeAngelisa, a kilka metrów za nimi Aoyama „holował" Dovizioso. Dalej było już nudno. DeAngelis nie podjął do samej mety żadnego zdecydowanego ataku pozwalając J.Lorenzo na poprowadzenie reszty wyścigu. Na ostatnich metrach prostej było już za późno o 9 tysięcznych sekundy. Dovizioso najwyraźniej całkowicie opadł z sił i pozwolił nawet oddalić się H.Aoyamie na prawie 12 sekund. Nie jest to więc postawa zawodnika, który myśli o zdobyciu tytułu mistrza świata kategorii 250cm. Dzięki temu Jorge Lorenzo powiększył swoją przewagę nad Andrea Dovizioso do 24 punktów, które trudno będzie Włochowi odzyskać, jeśli tak łatwo będzie odpuszczał walkę. Czy J.Lorenzo pewnie zmierza po tytuł? Na pewno udowodnił po raz kolejny, że należy się to właśnie jemu, ale życie lubi pisać dziwne scenariusze, więc poczekamy jeszcze na ostateczny rezultat.

Klasyfikacja generalna

MotoGP

Od pierwszych sesji treningowych po same kwalifikacje nie było w tej klasie zdecydowanego faworyta. To zapowiadało ciekawe widowisko tym bardziej, że różnice czasów poszczególnych kierowców były znikome na każdej sesji. Kolejny raz w tym sezonie pozytywnie zaskakiwała postawa jeźdźców Kawasaki. Podczas kwalifikacji Shinya Nakano stracił zaledwie 0.238 sek. do najszybszego w tym dniu Nicky Haydena. Jeszcze mniej, bo zaledwie 0.013sek. tracił do Nakano trzeci na starcie Valentino Rossi. Potwierdzały się więc przewidywania, że ostatnie rundy w klasie motoGP to będzie jazda o wszystko. Zawiedli kibiców lokalni bohaterowie w postaciach Casey Stonera i Chrisa Vermeulena - odpowiednio 8 i 16 pozycja startowa.

Kiedy klasa 250 zakończyła swój występ i na torze do startu szykowali się najszybsi zawodnicy serii MotoGP, na niebie pojawiła się zapowiedź niecodziennych wydarzeń. Jakież było zdziwienie prognostyków, gdy nad Philip Island nadciągnęła ogromna, brunatna chmura deszczowa. A miało być tak pięknie. Już podczas okrążenia rozgrzewkowego zaczęło popadywać i zawodnicy zgodnie unosili ręce do góry, by zasygnalizować ten fakt sędziom. Start został opóźniony, by w ten sposób dać zespołom czas na podjęcie decyzji i ewentualną wymianę ogumienia. Wyścig skrócono o jedno okrążenie. Podczas pauzy żadne znaki na prostej startowej nie dawały podstaw do sądzenia, że pogoda się pogorszy, dlatego też nikt nie zmienił rodzaju ogumienia. Kiedy zawodnicy ruszyli, dało się zauważyć, że wielu z nich wolało jednak zachować ostrożność podczas pierwszych okrążeń. Najostrożniejsi byli ci, którzy mieli najwięcej do straceni, a więc V.Rossi, który spadł aż poza pierwszą dziesiątkę i Nicky Hayden jadący w samym ogonie wyścigu. Szalał za to Shinya Nakano prowadząc wyścig i odjeżdżając coraz dalej rywalom. Za nim jechali C.Edwards (Camel Yamaha Team), K.Roberts (Team Roberts) do których błyskawicznie dołączył M.Melandri (Fortuna Honda) awansując z 7ej pozycji startowej. Doskonale prezentował się Sete Gibernau. Któż by się spodziewał, że po tak ciężkiej kontuzji i długiej rekonwalescencji Hiszpan pokaże się w samej czołówce. Sete startował dopiero z 12tej pozycji, lecz już po pierwszym okrążeniu jechał jako czwarty. Zaraz potem powyprzedzał grupę rywali awansując na drugą pozycję.

Ostrą jazdę zaczął też Vale, szybko awansując i goniąc czołówkę. Na 5 okrążeniu dopadł Melandriego i chwilę musiał z nim powalczyć o trzecią pozycję, a gdy wygrał i ten bój, dobrał się do Sete. Wynik konfrontacji był z góry przesądzony i pozostało mieć nadzieję, że Gibernau nie dostaje już białej gorączki widząc wyprzedzającego go Valentino. Pochód mistrza trwał więc w najlepsze i być może zakończyłby się wyprzedzeniem prowadzącego Nakano, ale w tym momencie przypomniała o sobie wisząca nad torem chmura. Zaczęło padać, lekko, ale na tyle skutecznie, że dalsza jazda na oponach typu slick stawała się coraz bardziej ryzykowna.

Od dwóch sezonów funkcjonuje nowy regulamin klasy motoGP, który w takim momencie zezwala jedynie na wymianę motocykla z odpowiednim na daną okazję ogumieniem. Wcześniej wyścig był zwykle przerywany i jeśli nie zostało osiągnięte 2/3 zaplanowanego dystansu, kończono go o wiele później. Potem łączono czasy obu rozgrywek i po zsumowaniu ogłaszany był zwycięzca. Było to czasochłonne i kłopotliwe. Obecny regulamin wiele upraszczał, ale w praktyce nigdy jeszcze nie był zastosowany z braku okazji. Zawsze jest jednak ten pierwszy raz i choć to nieco dziwne, czas ten nadszedł w zwykle upalnej Australii.

Jako pierwsi na wymianę motocykli zjeżdżają zawodnicy z końca stawki J.Elison i J.L.Cardoso, potem C.Checa. Pierwszą ofiarą deszczu pada Colin Edwards. Upadek wygląda na groźny, na szczęście nie brzemienny w skutkach, ale Amerykanin kończy jazdę. Na dziewiątym okrążeniu zjeżdżają już wszyscy. Wszyscy poza prowadzącym S.Nakano, który postanawia zrobić jeszcze jedno okrążenie. Czy to błąd czy chytry plan Japończyka? Kiedy zawodnicy ponownie wyjeżdżają na tor w klasyfikacji i kolejności panuje trudny do ogarnięcia chaos. Trzeba odczekać całe okrążenie, by stało się jasne, kto jest na jakiej pozycji. Kiedy formuje się kolejność zawodników na torze, S.Nakano dopiero zjeżdża na wymianę motocykla i udaje mu się wyjechać zaraz za plecami prowadzącego S.Gibernau. Niestety szybko spada na dalszą pozycję. Po wymianie motocykli kolejność rysuje się tak: Gibernau, Vermeulen, Nakano, Checa, Stoner, Melandri, Hopkins, Rossi, Hayden i dziesiątkę zamyka Randy DePuniet. Od tej chwili obserwujemy ciekawe widowisko i zimną rozgrywkę Hayden kontra Rossi. Amerykanin wie, że musi pilnować Włocha nie odstępując go nawet na chwilę. Czy Rossi postara się uciec Haydenowi? Czy mistrz ma w zanadrzu plan pobicia lidera tabeli? Wygląda na to, że obaj nie znaleźli żadnego sensownego sposobu na poprawienie swoich pozycji, a tym samym sytuacji w tabeli. Rossi sunie do przodu jak torpeda U-boota, ale Hayden zachowuje się jak nieustępliwy łowca podążający tropem upatrzonej zwierzyny.

Tymczasem w czołówce zachodzą istotne dla klasyfikacji zmiany. Melandri gna jak szalony objeżdżając jednego zawodnika za drugim. Błyskawicznie dopada do Vermeulena, wyprzedza go i odjeżdża goniąc Sete Gibernau. Zaraz potem mamy nowego lidera wyścigu. Melandri bez wysiłku przechodzi Sete i ucieka do przodu. Młody Włoch gna po mokrym torze i widać, że czuje nawierzchnię toru jakby przez własną skórę. Wytracony z rytmu Gibernau spada za Vermeulena. Za nimi są już tylko Rossi i Hayden. Gdzie jest Pedrosa?! Biedny, niecierpiący deszczu Dani szamocze się w ogonie stawki starając się zaliczyć chociaż ostatnią punktowaną pozycję. Efektem tego będzie spadek w generalce za Melandriego, o ile ten ukończy wyścig, a nic nie zapowiadało, że ma się stać inaczej. A Rossi mając za sobą wszelkich maruderów, a przed sobą ewentualne miejsce na podium rzuca się w pościg za Sete. Zanim jak na niewidzialnej linie holowniczej mknie Hayden. Ostatnie okrążenie! Gibernau już jest w zasięgu wzroku Valentino, ale jest to chyba zbyt daleko, by myśleć o wyprzedzeniu. Melandri w efektownym uślizgu tylnego koła wpada na prostą start/meta i wygrywa wyścig, bo dziś nie miał sobie równych. Za nim na drugim miejscu kończy Chris Vermeulen. Australijczycy mają więc swojego człowieka na podium, choć nic tego nie zapowiadało. Ostatnia szykana - Gibernau, Rossi i nieco z dalej Hayden. Rossi na ostatnim długim lewym zakręcie przed metą ma ledwie 1-1,5m dystansu do Gibernau. Na prostą wychodzi ciasno i...wyprzedzaaaa! To niewiarygodne, ale Valentino wychodzi na trzecią pozycję na ostatnich metrach, odbierając jakże zasłużoną pozycję Sete Gibernau. Ponownie pojawiają się pytania- jak ON to robi? Jak to zrobił, że znowu nierealne stało się możliwym? Wreszcie, jak wściekły musiał być Hayden widząc taki obrót sprawy? Z ogromnej przewagi Amerykanina zostało już tylko 21 punktów nad...Rossim, który właśnie awansował na drugą pozycje w generalce. Trudno sobie wyobrazić, co się będzie działo za tydzień w Japonii. Pewne jest, że to trzeba zobaczyć, a jeśli się nie da, to będziecie mogli o tym przeczytać.

Klasyfikacja generalna