LWG - miły gest, pozdrowienie motocyklistów, który na portalach społecznościowych i przeróżnych forach wzbudza niejednokrotnie sporo kontrowersji. Dlaczego kierowcy motocykli nie chcą pozdrawiać skuterzystów, czy skuterzysci powinni pierwsi machać do motocyklistów, a rozprostowanie nogi w czasie jazdy to pozdrowienie czy lekceważenie, albo czy kiwniecie głową w takiej sytuacji wystarcza.

Wiele nieformalnych grup i środowisk ma swoje specyficzne zwyczaje i zachowania. To jak najbardziej naturalne. Szkoda, że jak i wszędzie tak i również w przypadku motocyklistów, ta sympatia okazywana sobie podczas jazdy na motocyklu, w prozie życia codziennego często ulatnia się jak kamfora.

Weźmy pod lupę chociażby internetowe ogłoszenia sprzedaży na platformach handlowych. Pomijając zawodowych handlarzy, ilu z nas, motocyklistów celowo ukrywa wady swoich maszyn, a ilu nie informuje kupujących z drugiego końca Polski o tym, że wystawiony w ogłoszeniu sprzęt niezupełnie odpowiada umieszczonemu w ogłoszeniu opisowi?

Następny przykład - grupy sprzedażowe na portalach społecznościowych. Konkretnie, komentarze zamieszczane pod ogłoszeniami, które są niczym innym jak hejtem wymierzonym motocykliście przez innych motocyklistów. Klasyka w tym przypadku to wyśmiewanie ceny, lub przebiegu pojazdu natomiast szczytem bezczelności jest wstawianie swojej oferty (przeważnie tańszej) w komentarzu pod zamieszczonym ogłoszeniem.

Zresztą przykłady można by mnożyć, ale tu nie chodzi o eskalowanie wzajemnej niechęci. Chodzi o coś zupełnie innego, a mianowicie o zasady. Daleko mi do wrzucania wszystkich do jednego wora, ale trzeba było by być ślepym, aby nie zauważyć, że zasady szacunku i godności nie zawsze okeślają nasze zachowania wobec siebie, w codziennym życiu.

Abstrahując od aspektów bezpieczeństwa, takich jak rozproszenie uwagi w procesie prowadzenia motocykla przez pozdrawianie się LWG, ja osobiście odmachuję wszystkim kierowcom jednośladów z napędem silnikowym, którzy machają do mnie, bo tego wymaga chociażby zwykła uprzejmość. Zatrzymuje się także przy stojących w dziwnych miejscach motocyklach, pytając, czy nie potrzebna jest pomoc, chociaż podejrzewam, że czeka mnie kolejne uspokajające machnięcie ręką i wskazanie na telefon przez który motocyklista akurat sobie rozmawia. Mimo tego, nie przepadam za tym naszym słynnym LWG. Nie ma w tym żadnej filozofii, po prostu zwyczajnie nie chce mi się machać, a w tym pustym geście nie ma dla mnie niczego fascynującego. Jestem więc szczęśliwy, kiedy jadąc z moim ukochanym plecaczkiem mogę poprosić ją, aby odmachiwała mijanym motocyklistom.

Dlatego więc bardzo mnie cieszą te chwile w moim motocyklowaniu, kiedy mijam się na drodze z innym motocyklistą, który mimo warunków i oczywistości całej sytuacji nie macha do mnie. Mam wtedy wrażenie, że wywiązała się między nami jakaś nić porozumienia, która pozwala nam być ponad gestami, zwyczajami czy zależnościami.

Całość podsumuje zatem idealistycznym apelem - porzućmy chciwość, złe intencje i szanujmy się nawzajem. Nie rozdrabniajmy się na bezproduktywne dywagacje dlaczego ktoś nas nie pozdrowił, nie doszukujmy się nieuprzejmości. Wtedy nasza społeczność pewno na tym zyska, a nasz motocyklowy świat będzie jeszcze bardziej fascynujący.