O tym, że sport jest często niebezpieczny, wiemy wszyscy. Ale co wówczas, gdy bezpieczna do tej pory dyscyplina zbiera wśród zawodników coraz większe żniwo?

Druga runda Pucharu PZM w Supermoto Quadów, która odbyła się 06 maja 2007 rozegrana na terenie Toru Poznań, miała być przedsmakiem czekającej nas w czerwcu rundy Pucharu Europy i być głównym sprawdzianem dla organizatorów i zawodników.

Pechowy trening

Niestety, już sobotnie dowolne treningi pokazały, że to co jest pozornie łatwe, stanowi zawsze największą trudność, a najbardziej odbija się to na zawodnikach. W przypadku imprezy w Poznaniu taka właśnie „przygoda" podczas treningów dowolnych spotkała Marcina Grochowskiego. Kiedy jeden z zawodników (Michał Pachnucki) na usypanym naskoku nie opanował swojej maszyny i opuścił nitkę toru zrywając zabezpieczenia, nikt nie zwrócił na to większej uwagi. Nikomu nie przyszło do głowy, że fruwające taśmy plastikowe mogą być potencjalnie niebezpieczne i trzeba zasygnalizować to zawodnikowi nadjeżdżającemu. Smagane wiatrem resztki zabezpieczeń zdołały jednak złapać za szyję jadącego z dużą prędkością Marcina Grochowskiego i mimo, że powinny się zerwać, to tego nie uczyniły. Cała reszta potoczyła się w ułamku sekundy. Zawodnik za szyję został zrzucony ze swojej maszyny, a quad pozbawiony zasilania przewrócił się i zatrzymał. Tylko dzięki szybkiej reakcji zaplecza wyścigów udało się nie dopuścić do większego nieszczęścia i Marcin został wyplątany z folii zabezpieczającej. Widząc, jakie są niebezpieczeństwa na torze, zawodnicy udali się do organizatora, zwracając uwagę na brak sygnalizacji o niebezpieczeństwie. Jak się okazało, dla sędziów wirażowych niebezpieczeństwem na torze jest tylko stojący pojazd. Drugim poruszonym punktem była zbyt mocna, zdaniem zawodników, taśma okalająca tor, jednak organizator nie był skłonny brać tego punktu pod uwagę. Tymczasem nad niczego jeszcze nieświadomymi, startującymi w niedzielnych zawodach Michałem Pachnuckim i Adrianem Borkowskim już zbierały się ciemne chmury...

Koszmarna niedziela

Poprzednie zawody w Gostyniu pokazały, jak duże ciśnienie panuje wśród zawodników supermoto quadów. Dwa wypadki na torze i przerwany start to coś, co nieczęsto można zobaczyć na imprezach czterokołowców, a już nigdy na tor do zawodnika nie musiała wjeżdżać karetka pogotowia. Tym razem sprawcą całego zamieszania był Adrian Borkowski, który podczas niedzielnego treningu czasowego, na zakręcie popularnie zwanym wśród motocyklistów „Małą Patelnią" został katapultowany z siodła swojej Yamahy i stracił przytomność.Trening został przerwany, a na tor została wpuszczona karetka, która nieprzytomnego zawodnika zwiozła z toru.

Start do pierwszego biegu nie pozostawiał wątpliwości, kto ma w tym roku zamiar zdobyć Puchar PZM. Umiejscowiony na pierwszym polu startowym Marcin Grochowski, z ponad sekundową przewagą w sesji kwalifikacyjnej, pozwalał rokować, że to właśnie jemu przypadnie pierwsze miejsce. Tuż po starcie jednak, w wyniku popełnionego przez Marcina Grochowskiego błędu, on oraz jego główny konkurent Adam Zińczuk znaleźli się na samym końcu stawki i rozpoczęli szaleńczy pościg za resztą zawodników, z Marcinem Sawą na czele.

Tu właśnie kunsztem walki wykazał się Marcin Grochowski i konsekwentnie przebijał się przez peleton zawodników, aż do pierwszego miejsca. Adam Zińczuk nie miał aż tyle szczęścia i jemu przyszło ukończyć wyścig na pozycji piątej.

Drugi bieg przebiegał nie mniej dramatycznie, zwłaszcza w swoim finale. Od początku prowadzenie objął Marcin Grochowski i nie oddał go już do końca. Na drugim i trzecim miejscu uplasowali się odpowiednio Adam Zińczuk i Marcin Sawa. Dramat rozegrał się za ich plecami, a głównym jego sprawcą i pokrzywdzonym zarazem był Michał Pachnucki. Dokładnie w tym samym miejscu, co dnia poprzedniego nie opanował swojej maszyny i tak samo jak dzień wcześniej wyjechał z toru, zrywając taśmy grodzące. Na tor nie był w stanie wjechać w miejscu, w którym nakazuje mu to regulamin, bowiem był to bok stromego piaskowego nasypu, niedostępny na quada w specyfikacji supermoto. Za ten uczynek został właśnie zdyskwalifikowany. Ale czy tylko?

Kulisy

Podczas obrad naprędce zorganizowanej komisji sędziowskiej padły mocne słowa. Okazało się, że wydarzenia i uwagi, które zawodnicy przekazali sędziom tak bardzo zapadły im w myśli, że postanowili trzymać się bardzo ściśle wyznaczonego regulaminu, podczas gdy nigdy coś takiego nie miało miejsca. Regulamin ten precyzuje, że zawodnik, który wypadł z trasy, musi na nią wrócić w tym samym miejscu, bądź w miejscu wskazanym przez sędziego wirażowego. Technicznie niemożliwe było, aby wrócić na tor w tym samym miejscu, zaś sędzia wirażowy upierał się w czasie obrad komisji, że wyznaczył na powrót miejsce już na odcinku asfaltowym, podczas gdy Michał wrócił tuż za nasypaną górką. Tymczasem jak wiadomo, normy hałasu, które dopuszczają startujące maszyny, bardzo skutecznie uniemożliwiają jakikolwiek kontakt pomiędzy sędzią wirażowym, a zawodnikiem, zwłaszcza, jeśli sędzia nie stoi w bezpośrednim sąsiedztwie. Czy zatem dyskwalifikacja zawodnika była słuszną decyzją, podyktowaną samym regulaminem, czy też skutkiem urazu, jaki sędziowie zaczeli żywić do zawodników po zgłoszonych uwagach? To pozostawiam już sumieniom zainteresowanych stron, jednak pamiętać należy, że bez zawodników, którzy będą chcieli startować w zawodach, praca sędziów nie będzie potrzebna. Czy zatem jest sens się kłócić?

Druga runda jest już przeszłością, ale może warto wyciągnąć wnioski, aby ograniczyć incydenty, jakie miały miejsce w Poznaniu?

Wynik biegu I

Wynik biegu II

Zbiorcze wyniki zawodów