Indywidualne Mistrzostwa Polski (IMP)

Pierwsze rozgrywki o IMP przeprowadzano jeszcze przed II wojną światową. Rywalizowano wtedy w trzech klasach: do 250ccm, do 350ccm oraz ponad 500ccm. Wzmianki prasowe mówią o finale w 1932r. w Mysłowicach i te zawody przyjmuje się, jako pierwszy finał IMP. W Klasie do 250ccm. Zwyciężył Alfred Weyl, a w dwóch kolejnych Rudolf Breslauer. Aktualnie nie ma potrzeby podziału na klasy. Zmagania o IMP są trójstopniowe: cztery ćwierćfinały, dwa półfinały i finał. Przyjęło się, że finał rozgrywany jest na torze Drużynowego Mistrza Polski z poprzedniego sezonu. Jednak w latach 60-tych na pewien czas odbiegło się od tej reguły, gdyż dominacja na torach ROW-u Rybnik spowodowała to, że finał IMP był rozgrywany na jego torze siedem razy z rzędu (!). Na każdym szczeblu zawodów lista startowa składa się z 16. zawodników i dwóch rezerwowych. Zawodnicy rezerwowi startują rotacyjnie w przypadku kontuzji zawodnika z „szesnastki" lub, gdy jeden z nich dotknie taśmy. Jednak liczba startów każdego z rezerwowych nie może przekroczyć maksymalnej liczby startów przewidzianej dla każdego zawodnika (tj. pięć). Zawodnik rezerwowy jest klasyfikowany tak samo jak inni zawodnicy i ma prawo do awansu o szczebel wyżej. Do startu w ćwierćfinałach zawodników nominują kluby, natomiast w półfinale zagwarantowany start mają zawodnicy sklasyfikowani na pierwszy ośmiu miejscach w finale poprzedniego sezonu, oraz Polacy, którzy uczestniczą w cyklu Grand Prix. Stąd też z każdego ćwierćfinału wyżej awansuje sześciu bądź pięciu zawodników. Oprócz medalu i szarfy, Indywidualny Mistrz Polski dostaje jako trofea przechodnie puchar im. Józefa Dochy, oraz czapkę Kadyrowa. Jednak zabrakło na niej już miejsca i zdobywca pierwszego miejsca z 2003r. Norweg z polskim paszportem Rune Holta przekazał czapkę Rogatywkę pułku ułanów, którzy walczyli podczas drugiej wojny światowej w jego ojczyźnie każdy triumfator wyszywa na niej swoje nazwisko.

Indywidualni Mistrzowie Polski z ostatnich 10. lat:

1997 - Jacek Krzyżaniak (Apator Toruń)
1998 - Jacek Gollob (Polonia Bydgoszcz)
1999 - Piotr Protasiewicz (Polonia Bydgoszcz)
2000 - Jacek Gollob (Polonia Piła)
2001 - Tomasz Gollob (Polonia Bydgoszcz)
2002 - Tomasz Gollob (Polonia Bydgoszcz)
2003 - Rune Holta (Włókniarz Częstochowa)
2004 - Grzegorz Walasek (Włókniarz Częstochowa)
2005 - Janusz Kołodziej (Unia Tarnów)
2006 - Tomasz Gollob (Unia Tarnów)

Mistrzostwa Polski Par Klubowych (MPPK)

Zawody o to trofeum rozgrywane są od 1974 roku. Pierwszy finał odbył się w Bydgoszczy, który zwyciężyła miejscowa Polonia. W każdym finale startuje siedem par wyłonionych z eliminacji. Początkowo eliminacje rozgrywano między drużynami walczącymi o DMP - dwa biegi po każdym meczu między drużynami. Później jednak odstąpiono od tej reguły i rozgrywano zawody eliminacyjne wśród wszystkich zgłoszonych drużyn podzielonych najczęściej na trzy grupy. Z każdej grupy do finału kwalifikowały się dwie pierwsze drużyny. Drużyna, na której torze rozgrywano finał miała w nim zapewniony start. Tabela biegowa ułożona jest tak, że każda para spotyka się z każdą jeden raz. Zawodnicy tej samej drużyny mają prawo zamienić się polami startowymi przed biegiem.

Mistrzowie Polski Par Klubowych z ostatnich 10 lat:

1997 - Polonia Bydgoszcz
1998 - Pergo Gorzów
1999 - Polonia Bydgoszcz
2000 - Polonia Bydgoszcz
2001 - Atlas Wrocław
2002 - Polonia Bydgoszcz
2003 - Unia Leszno
2004 - Apator Toruń
2005 - Marma Rzeszów
2006 - Włókniarz Częstochowa

Młodzieżowe Drużynowe Mistrzostwa Polski (MDMP)

Historia tych rozgrywek sięga roku 1976, kiedy to rozegrano pierwszy finał Młodzieżowego Pucharu PZMot. Zwyciężyła w nim Polonia Bydgoszcz. Rok później rozegrano kolejny finał, ale już w 1978 przemianowano je na Młodzieżowe Drużynowe Mistrzostwa Polski. W pierwszym roku startowały nich drużyny z Bydgoszczy, Leszna, Gdańska i Częstochowy. Zawody rozgrywano w formie czwórmeczów, w każdej z drużyn startowało czterech zawodników plus rezerwowy. Cały cykl wygrała Unia Leszno. W latach 81-82 rozgrywek nie przeprowadzono. Po dwuletniej przerwie zawody wróciły, lecz w nieco odmienionej formie. Nadal rozgrywano czwórmecze, ale były eliminacje do finału. Były cztery regionalne grupy. Eliminacje rozgrywano w takiej formie jak finał w pierwszych latach cyklu. Do finału awansowała jedna drużyna z każdej grupy. Miejsce rozgrywania finału wybiera GKSŻ (Główna Komisja Sportu Żużlowego). Zawodnikami młodzieżowymi są zawodnicy, którzy nie przekroczyli 21. roku życia, patrząc na rok urodzin. Zawody w takiej formie pozostały do dziś, choć czasami przy ustalaniu grup nie decydowało położenie geograficzne miasta. W latach 2004-2005 zmieniono natomiast tabele biegową, która zakładała po trzech zawodników w drużynie i aż siedem ekip w jednej rundzie. System ten nie sprawdził się, był bardzo krytykowany i od roku 2006 wrócono do starej formy, która trwała przed ponad dwadzieścia lat.

Młodzieżowi Drużynowi Mistrzowie Polski z ostatnich 10. lat:

1997 - GKM Grudziądz
1998 - Start Gniezno
1999 - Pergo Gorzów
2000 - Włókniarz Częstochowa
2001 - Unia Leszno
2002 - RKM Rybnik
2003 - Polonia Piła
2004 - Apator Toruń
2005 - Apator Toruń
2006 - Marma Rzeszów.