Ścigacz.pl

W miniony weekend w Sztokholmie odbyły się zawody Supercross. Kilkugodzinny event obfitował w wiele emocji. Jak wyglądały zmagania zawodników w Tele2 Arena?

Na wstępie trzeba powiedzieć otwarcie, że kolebką supercrossu są Stany, gdzie zawody te odbywają się od 1974 roku. To właśnie tam „latają” (bo ciężko powiedzieć jeżdżą) największe jego gwiazdy. Trzeba nadmienić, że tradycja offroadu w samych Stanach jest bardzo długa. Nie odnosząc się wyłącznie do tej dyscypliny, w kategoriach enduro czy motocross, rozgrywane są tak mocne serie jak GNCC, WORCS ale i zawody o charakterze lokalnym (w tym dla dzieci, a nawet ich mam) oraz stanowe. Generalnie nie ma więc się czemu dziwić, ze poziom zawodników jest tak wysoki. Skąd to nawiązanie do Stanów? Otóż na zawodach w Sztokholmie, które rozgrywały się w Tele2Arena mogliśmy zobaczyć kilka Amerykańskich nazwisk takich jak: Josh Hill, Mike Alessi, Shane Mcelrath, Ronnie Stewart a także obecnego Mistrza w klasie 250cc West Jasona Andersona, który od przyszłego roku będzie startował w głównej klasie 450cc. Przejdźmy jednak do samych zawodów.

Impreza rozpoczęła się oficjalnie o godzinie 17-tej. Wcześniej jednak kibice mieli możliwość spotkania ze wszystkimi zawodnikami. Przez teren imprezy przelała się rzesza kibiców, którzy zbierali podpisy, robili sobie zdjęcia z zawodnikami. Początkowo na trybunach było dosyć sztywno. Po kilku wyścigach sztokholmska publiczność zdawała się jednak nieco bardziej otwarta. Sprawy nie ułatwiał także fakt, że na telebimach, na których można było oglądać wyścig i jego powtórki zabrakło informacji o poszczególnych pozycjach zawodników w trakcie trwania wyścigu. Dla ludzi, którzy nie obserwowali bacznie przebiegu rywalizacji mogła być ona nie do końca zrozumiała, bo dubli w trakcie zmagań nie brakowało.

Wyścigi rozpoczęły trzy biegi kwalifikacyjne głównej klasy SX, w których kolejno pierwsze miejsca zajęli: Josh Hill, Mike Alessi i Shane Mcelrath. Jason Anderson w swoim pierwszym wyścigu zaliczył upadek przy jednej z hop, a w jego koło wkręciła się folia zabezpieczająca belę siana. W trakcie przejazdów nie brakowało emocji, latających w powietrzu zrywek z gogli, ostrych wejść w zakręty, wysokich lotów, a także nie mniej ostrej walki. Trzeba przyznać, że różnica poziomów jazdy była ogromna. Jedynymi nawiązującymi walkę z Amerykanami byli Francuzi: Fabien Izoird, Mickael Musquin oraz Loic Rombaut. Przed głównym finałem kategorii SX odbyła się rywalizacja w klasie 65cc, gdzie mogliśmy zobaczyć emocjonującą walkę wśród najmłodszych zawodników. Zanim finalnie bramki startowe odpadły widać było napięcie i wulkan energii. Odkręcanie manetek, „skakanie” na motocyklu było w tej klasie standardem. W momencie startu arena zadźwięczała rykiem małych dwusuwów, które brzęczały niczym stado wściekłych szerszeni. Czasami odnoszę wrażenie, że dzieci w takich zawodach jadą po wszystko i nie kalkulują aż tyle, co dojrzali zawodnicy. Finalnie, po zaciętej walce, na pierwszym miejscu na podium stanął Rasmus Varg. Występ młodziaków był nie mniej atrakcyjny, aniżeli główna rywalizacja.

W przerwie supercrossowych wyścigów odbywały się zawody FMX, w których udział wzięli Brody Wilson, David Rinaldo, James Carter, Fredrik Berggren, Daice Suzuki i Thom Johansson. W tej właśnie kolejności zawodnicy uplasowali się w głównej klasyfikacji FMXowych zmagań. Sama impreza trwała przeszło pięć godzin i trzeba przyznać, że brak przerwy odbił się mocno na żołądkach tych, którzy nieprzerwanie chcieli śledzić zmagania. Po 21.00 rozpoczął się wielki finał supercrossowych zmagań. Agresywna jazda i znacząca przewaga zapewniła zwycięstwo Jasonowi Andersowi, dla którego te zmagania były debiutem na kompletnie nowej Husqvarnie. Tuż za nim uplasował się Mike Alessi i Josh Hill. Po zakończeniu zawodów poprosiliśmy Jasona o kilka słów komentarza odnośnie jego udanego debiutu na nowym motocyklu. Dla zawodników impreza zakończyła się po 22.00, a już o 3 w nocy Jason miał samolot do Stanów. W najbliższy weekend zawodnicy będą walczyć o 1 mln dolarów w Monster Energy Cup, które zostanie rozegrane w Las Vegas.

Czy miałeś wcześniej jakiekolwiek doświadczenia związane z jazdą Husqvarną czy też jest to dla Ciebie kompletnie nowe doświadczenie?

Nie, nigdy nie wcześniej nie ścigałem się Husqvarną. W poprzednim sezonie AMA Supercross jeździłem KTM’em o zupełnie innej pojemności. Kiedy dowiedziałem się, że nasz team zamierza ścigać się na zupełnie nowych motocyklach spróbowałem jazdy Huską i od razu zakochałem się w tym motocyklu. Kontrakt, który podpisaliśmy obejmuje dwa najbliższe lata. Z pewnością miałem inne możliwości. Mogłem pozostać w klasie 250 na dłużej bądź kontynuować jazdę KTMem w innym zespole. Chciałem jednak zostać z moim teamem, bo z nimi współpracuję od pięciu lat i jestem z tego powodu bardzo zadowolony. Wydaje mi się, że to jest właśnie klucz do mojej dalszej kariery. Nauka i zdobywanie nowych doświadczeń z ludźmi, z którymi czuję się bardzo komfortowo na pewno przyniesie bardzo dużo korzyści.

Debiut na Husce bez wątpienia można nazwać udanym... Czy odczuwasz jakąś presję jadąc jakby nie było legendarną marką?

Zakończyłem zawody wygrywając je, więc wszystko poszło zgodnie z planem. Było bardzo dobrze. Myślę, że każdy z nas startuje z myślą o zajęciu najwyższego miejsca na podium. W Sztokholmie się to udało więc jestem bardzo zadowolony z takiego debiutu. Z pewnością odczuwam pewną presję związaną z jazdą w fabrycznym teamie tej marki i chcę wypaść jak najlepiej. Motocykl, którym jeżdżę obecnie jest dobry i wierzę w to, że możemy namieszać w dużej klasie.

Masz agresywny styl jazdy, który widać było w trakcie tego sezonu. Czy będzie on pasował do 450-tki?

Być może niektórzy ludzie mogą się obawiać jak będę jeździć na motocyklu o większej pojemności bo rzeczywiście mój styl jazdy jest agresywny, a 450-tka to duży motocykl, który trzeba okiełznać. Jeździłem jednak nim przez całe lato i uważam, że dobrze się na nim odnajduję. Na 250-tkę byłem nieco za duży, a przesiadka na 450-tkę sprawiła, że wbrew pozorom jestem na niej bardziej spokojny. Ma ona także nieco większą moc, której brak na 250. musiałem w wielu miejscach nadrabiać.

Jaki jest Twój cel w tym sezonie?

Na pewno chciałbym znaleźć się na podium i jeździć w ścisłej czołówce. To, co mogę jednak już teraz obiecać to ciężką pracę przez cały sezon. Myślę, że to będzie dobry rok i jestem podekscytowany tym, co mogę w nim osiągnąć.

Trzeba przyznać, że pomimo kilku problemów organizacyjnych impreza 24MX International Supercross się udała. Firmie 24MX należą się podziękowania za ściągnięcie supercrossu do Sztokholmu. Przecież nie na co dzień jesteśmy w stanie oglądać na żywo zmagania nawet tych kilku zawodników ze Stanów.