Ścigacz.pl

W październiku pisaliśmy o rozpoczęciu dosyć oryginalnego, jak na polski rynek, projektu edukacyjnego związanego z branżą motocyklową o wymownej nazwie Motor Edukacji Zawodowej. Projekt współfinansowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego, realizowany przez Biuro Edukacji Urzędu m.st. Warszawa w partnerstwie z Towarzystwem Amicus.

Dzięki niemu uczniowie z warszawskich szkół zawodowych mają możliwość bezpłatnego uczestniczenia w [teoretycznych] kursach zawodowych oraz praktykach w najlepszych firmach z branży motocyklowej w Warszawie. Po skończeniu tego projektu mają oni mieć ułatwiony start na rynku pracy, a dziewczyny biorące udział w tym przedsięwzięciu mają pokazać, że to nie jest branża tylko dla facetów. Tyle w teorii. A jak jest w rzeczywistości? Postanowiliśmy pokazać Wam „co jest grane w MEZie” po paru miesiącach jego trwania, tym bardziej, że od stycznia objęliśmy nad nim patronat.

Listopad. Wszyscy normalni ludzie siedzą w domach, bo jest zimno, bo wieje, cicho wszędzie, głucho wszędzie... Co najwyżej można pooglądać Top Gear czy pograć w WOWa. A tu niespodzianka. Uczniowie z samochodówek przychodzą tymczasem na zajęcia z mechaniki motocyklowej, uczniowie i uczennice z ekonomików chodzą na zajęcia z Obsługi Klienta. Do tego każdy ma branżowy angielski i przedsiębiorczość. Na frekwencję nie ma co narzekać, bo nie zjawiają się tylko największe lenie, z którymi tak czy inaczej trzeba było się pożegnać.

Listopad to dla organizatorów czas na wizyty w serwisach motocyklowych. Trochę trzeba było się najeździć po Warszawie, żeby wszystkie odwiedzić, bo firm, które zechciały uczestniczyć w projekcie jest sporo. To nas bardzo cieszy – widać, że w końcu właściciele serwisów zauważyli drzemiący w młodych ludziach i tego typu przedsięwzięciach potencjał. Może listopad nie jest idealnym okresem w tej branży (sezon przecież dawno za nami) i nie ma motocyklowego zawrotu głowy, ale żaden praktykant nie biega z miotłą albo nie patrzy w sufit. Są motocykle powypadkowe, dużo też jest zimowanych, niektórzy dostali do rozpracowania motocykle zabytkowe. Jest też więcej czasu na dokładne tłumaczenie krok po kroku co się robi. W każdym razie dzięki zaangażowaniu opiekunów praktyk „czerwone kombinezony” (praktykanci ubrani są w oznakowane unijnie stroje robocze w kolorze logo – czerwonym) nie pozostają czyste. Jak dla nas, nie ma do czego się przyczepić. Zdecydowanie nie są to typowe praktyki uczniowskie, które znamy z opowieści lub własnego doświadczenia.

Grudzień. Możecie wierzyć albo nie, ale do grupy kursu z Mechaniki Motocyklowej dołączyły dwie dziewczyny. Tak, tak. Dziewczyny. I to z takim zapałem, że od razu poszły na praktyki do jedynej znanej nam kobiety w serwisie w Warszawie – Pani Doroty Derewędy. Wiemy, że dają radę i trzymamy kciuki żeby tak zostało. Zajęcia odbywają się zgodnie z planem, na praktyki zaczynają chodzić kolejni uczniowie, jest dobrze. Kilku uczniów i uczennic zostało nawet wolontariuszami na MotoMikołajkach.pl 2012.

Styczeń. Po noworocznych imprezach trzeba było wrócić do ławek i serwisów, co nie było łatwe, ale się udało. Osoby z biura projektu potwierdzają, że Motor jedzie bezawaryjnie obranym wcześniej torem.

Po przyjrzeniu się z bliska projektowi nasuwają się pewne refleksje. Dlaczego Ci młodzi ludzie poświęcają swoje popołudnia, soboty, niedziele na tego typu zajęcia? Nie mają co robić w domu? Raczej nie w tym rzecz. Mamy wrażenie, że tego typu projekt pokazuje lukę w programie edukacji w Polsce, w tym kształcenia zawodowego. Jeśli szkoła dawałaby takie możliwości jak projekt, żadna z tych osób nie przychodziłaby dobrowolnie na zajęcia i praktyki. Może warto wspólnie ze szkołami i przedstawicielami z branży motocyklowej coś zmienić?

Będziemy się nad tym zastanawiać obserwując kolejne miesiące trwania tego interesującego eksperymentu edukacyjnego.